ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 67

บทที่ 67 หนุ่มน้อยที่รักของฉัน

คราวก่อนที่เวินอี่ฝานนั่งเครื่องบินจากเมืองหนานอู๋มายังเมืองอี๋เหอก็คือเมื่อแปดปีที่แล้ว

วันถัดมาหลังจากที่เธอเจอซังเหยียนที่เมืองเป่ยอวี๋เป็นครั้งสุดท้าย เวินอี่ฝานก็นั่งรถไฟความเร็วสูงไปยังเมืองหนานอู๋ เธอไปหาจ้าวหยวนตงเพื่อเอาเงินทั้งหมดที่พ่อเหลือไว้ให้เธอและเอกสารต่างๆ หลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้อยู่ที่สองเมืองนี้อีก

เธอนั่งเครื่องบินมายังเมืองอี๋เหอคนเดียว

ครั้งนี้เวินอี่ฝานกลับรู้สึกแตกต่างไปจากครั้งนั้นโดยสิ้นเชิง

เวินอี่ฝานนั่งเครื่องบินในตำแหน่งริมหน้าต่าง เธอไม่ได้ทำอะไรเลย เอาแต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ครุ่นคิดว่าอีกเดี๋ยวพอลงจากเครื่องบินแล้วจะเล่าเรื่องในอดีตที่ผ่านมาให้ซังเหยียนฟังอย่างไรดี

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าจะส่งผลกระทบถึงเขาด้วยหรือเปล่า

ท้องฟ้าภายนอกมืดลงแล้ว ทว่ายังสามารถเห็นเมฆเป็นชั้นๆ ทั้งหนาและดำมืด ส่วนด้านล่างก็เป็นทิวทัศน์ในยามค่ำคืนและแถบแสงสีแดง ภายในห้องโดยสารเงียบสงบและมืดสลัว ยังแอบได้ยินเสียงคนซุบซิบพูดคุยกันเบาๆ

คล้ายเป็นการเดินทางที่แสนยาวไกลอันไม่มีจุดสิ้นสุด

จู่ๆ เวินอี่ฝานก็อยากรู้มากว่าเมื่อก่อนทุกครั้งที่ซังเหยียนนั่งรถไฟความเร็วสูงมาหาเธอที่เมืองเป่ยอวี๋ เขาจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

จะเหมือนกับเธอในตอนนี้ไหม ที่รู้สึกตึงเครียดและเฝ้ารอคอย

รอคอยวินาทีที่จะได้พบหน้าเขา แต่เธอก็กลัวว่าแท้ที่จริงแล้วเขาไม่ได้อยากเจอเธอเลย

อุณหภูมิของเครื่องปรับอากาศภายในเครื่องบินก็ต่ำอยู่บ้าง เวินอี่ฝานจึงดึงผ้าห่มขนสัตว์ให้สูงขึ้นมาหน่อยโดยไม่รู้ตัว เธออยู่บนยานพาหนะตัวคนเดียว ไม่รู้สึกถึงความปลอดภัยเลยสักนิด ถึงจะไม่มีอะไรทำ เธอก็ไม่คิดจะนอน

เวินอี่ฝานมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง

บางทีอาจเป็นเพราะตัดสินใจแล้วว่าจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ซังเหยียนฟัง เธอเลยรู้สึกสงบยิ่งกว่าครั้งใดๆ ที่ผ่านมา

เธอเม้มปากเล็กน้อย คิดว่าจะค่อยๆ จัดการเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด แล้วอารมณ์ความรู้สึกในยามค่ำคืนก็ค่อยๆ ดึงเธอกลับไปสู่ความทรงจำช่วงนั้นที่เธอไม่อยากนึกถึงเลย

เวินอี่ฝานย้ายไปอยู่เมืองเป่ยอวี๋พร้อมครอบครัวลุงใหญ่ตอนที่เธอเรียนอยู่ชั้น ม.5 เทอมสอง

ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่ได้ต่างไปจากเมืองหนานอู๋เลย เพียงแค่เปลี่ยนจากที่เธออาศัยอยู่ใต้ชายคาบ้านคนอื่นในเมืองที่คุ้นเคย ไปสู่เมืองที่ไม่คุ้นเคยก็เท่านั้น

ช่วงเวลานั้นเวินอี่ฝานก็ไม่ค่อยแคร์เรื่องนี้สักเท่าไหร่

เธอรู้สึกว่าไม่มีทางเลือก แต่ก็ตระหนักได้ว่าเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เธอเพียงแต่คิดว่าจะขยันเรียนทำคะแนนให้ดีขึ้น สอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีหน่อย แล้วเธอก็หวังว่าเวลาจะเคลื่อนผ่านไปเร็วอีกนิด

เธอจะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเร็วหน่อย เติบโตเป็นผู้ใหญ่เร็วหน่อย และหาเงินได้ด้วยความสามารถของตัวเองเร็วหน่อย

ชีวิตแบบนี้จะได้จบลงสักที

สำหรับเวินอี่ฝานแล้ว แม้ว่าชีวิตในช่วงนั้นเธอจะเก็บกดและเป็นทุกข์ ทว่าเธอก็ยังคงมีความหวัง

เธอคิดว่าขอเพียงอดทนผ่านช่วงเวลานี้ไป ทุกอย่างก็จะดีขึ้น

ทว่าเรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่เธอขึ้นชั้น ม.6

ปีนั้นเชอซิงเต๋อย้ายมาเมืองเป่ยอวี๋จากอีกเมืองหนึ่ง เขาไม่มีงานทำ ไม่มีเงิน ต้องคอยเกาะพี่สาวกิน หลังจากนั้นก็พักอยู่ที่บ้านของลุงใหญ่มาตลอด

ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เวินอี่ฝานก็ไม่ถูกชะตากับคนที่เรียกตัวเองว่า ‘น้า’ เลยสักนิด

เวินอี่ฝานเป็นคนที่ความรู้สึกช้ามาก จะรับรู้ถึงความรู้สึกช้ากว่าคนอื่นไปหนึ่งจังหวะ ทว่าเธอกลับรู้สึกมาตลอดว่าแววตาที่เขามองเธอดูแปลกมาก พูดจาทั้งเลี่ยนและหยาบคาย ส่อแววถึงเจตนาร้ายชัดๆ

เธอเป็นคนที่แสดงออกไม่ค่อยเก่ง แล้วเธอก็ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วตัวเองรู้สึกไปเองหรือเปล่า