ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 67

เช้ามืดวันนั้นที่ยุ่งวุ่นวาย

ทางตำรวจนำตัวเวินอี่ฝานและเชอซิงเต๋อไปยังสถานีตำรวจ เธอเล่าถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา บวกกับเรื่องราวที่ผ่านมาในระยะเวลาหนึ่งปี หลังจากนั้นเธอก็ไม่กลับไปที่บ้านลุงใหญ่อีก แต่ไปพักที่บ้านของตำรวจหญิงคนหนึ่ง

ตำรวจหญิงนึกสงสารที่เธอต้องประสบเคราะห์กรรมแบบนี้จึงให้คำปรึกษากับเธอ และบอกว่าเธอจะพักอยู่ที่บ้านนี้นานเท่าไหร่ก็ได้

ตำรวจหญิงคนนี้มีลูกสาวคนหนึ่งชื่อว่าเฉินซี เธอเป็นเพื่อนห้องเดียวกับเวินอี่ฝานพอดี เวลาอยู่ที่โรงเรียนทั้งสองคนไม่ได้คุยกันมากนัก แต่เฉินซีเป็นคนเฟรนด์ลี่มาก เธอไม่พูดถึงเรื่องที่เวินอี่ฝานประสบพบเจอมาเลย

เพียงแต่ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป

พอตกกลางคืนระหว่างที่เฉินซีคุยกับเธอ จู่ๆ ก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าไปในห้อง ‘จริงสิ ฉันว่าฉันจะเปลี่ยนมหา’ลัยแล้ว ฉันไม่อยากเรียนเกี่ยวกับทรัพยากรมนุษย์อะ! โอ๊ย ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย!’

พอได้ยินคำว่า ‘เปลี่ยนมหา’ลัย’ เวินอี่ฝานก็ขยับเปลือกตาเล็กน้อย

เธอพลันนึกได้ว่าตัวเองก็เลือกมหาวิทยาลัยหนานอู๋เพราะแม่ขอร้อง แล้วก็นึกถึงคำพูดที่เพิ่งคุยกับแม่ทางโทรศัพท์เมื่อไม่นานนี้

เธอก้มหน้าลงจ้องรอยแดงบนข้อมือที่ถูกเชอซิงเต๋อบีบด้วยสีหน้านิ่งงัน

ผ่านไปไม่นานเวินอี่ฝานก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องของเฉินซี

ในเวลานี้เฉินซีกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะ เธอเพิ่งเปิดคอมพิวเตอร์ หางตาก็เหลือบเห็นเงาร่างเวินอี่ฝาน เธอเลยหันมาถามพลางหัวเราะคิกๆ

‘มีอะไรเหรอ’

เวินอี่ฝานจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ‘เฉินซี ฉันขอใช้คอมพิวเตอร์ของเธอหน่อยได้มั้ย’

‘ได้สิ’ เฉินซีตอบในทันที ‘เธอจะทำอะไรเหรอ’

ภายในห้องเงียบไปหลายวินาที

คล้ายว่าแสงในดวงตาของเวินอี่ฝานจะมอดดับลงขณะที่เธอเอ่ยเบาๆ ‘ฉันอยากเปลี่ยนมหา’ลัยน่ะ’

ช่วงต่อมาเวินอี่ฝานก็พักอยู่ที่บ้านของเฉินซีตลอด

แม้ว่าจะพ้นออกมาจากคนอย่างเชอซิงเต๋อแล้ว ทว่าถ้ายังไม่ถึงตีสาม เวินอี่ฝานก็ยังคงนอนไม่หลับ เธอไม่รู้สึกถึงความปลอดภัยเลย มักจะหลับไปแล้วสะดุ้งตื่นขึ้นมา มักจะรู้สึกว่ามีคนมาทับร่างเธออยู่

เธอรู้สึกเหมือนหายใจไม่ค่อยออกอยู่ทุกวัน

เวินอี่ฝานไม่อยากติดต่อกับใครหน้าไหนทั้งนั้น ทุกวันเธอจะหดตัวอยู่แต่ในกระดองของตัวเอง เพียงแต่ฟังที่ตำรวจหญิงกำชับ ถ้ามีอะไรที่ต้องให้การเพิ่มเติมจึงจะออกจากบ้านไปยังสถานีตำรวจ

ทว่าเพราะบนร่างของเวินอี่ฝานไม่มีร่องรอยการถูกทำร้าย แล้วก็ไม่มีหลักฐานอะไร บวกกับเวินเหลียงเสียนและเชอเยี่ยนฉินก็ให้การเข้าข้างเชอซิงเต๋อ สุดท้ายแล้วเชอซิงเต๋อก็ไม่ได้ถูกลงโทษหนักหนาอะไร เพียงแค่ถูกกักตัวไม่กี่วัน

เรื่องนี้ลือกันไปทั่วเขตหนึ่งของเมืองเป่ยอวี๋

ชาวบ้านต่างลือกันว่ามีน้าของครอบครัวหนึ่งไปข่มขืนหลานสาวของตัวเอง

เวินอี่ฝานขลุกตัวอยู่แต่ในบ้านของเฉินซีทุกวันเลยไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้ เธอกินไม่ได้นอนไม่หลับ รู้สึกว่าชีวิตช่างเป็นทุกข์เหลือเกิน เกินที่จะทนไหว ถ้ามองด้วยตาเปล่าก็จะเห็นได้ชัดว่าเธอผ่ายผอมลง

เธอรู้สึกว่าสภาพตัวเองเช่นนี้ดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่