ทดลองอ่าน First Frost วันนี้ วันไหน ยังไงก็เธอ เล่ม 3 บทที่ 67

เวินอี่ฝานไม่อยากจะไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้แล้ว

เธอไม่อยากอยู่ในเมืองนี้ แล้วก็ไม่อยากคิดอะไรอีกแล้ว

เธอคิดแต่เพียงว่าอยากได้จดหมายตอบรับจากมหาวิทยาลัยโดยเร็ว พอได้มาแล้วเธอก็จะออกจากเมืองนี้ทันที

ออกไปให้ไกลจากเรื่องเหล่านี้

ในช่วงเวลานั้นเวินอี่ฝานใช้ชีวิตไปอย่างเบลอๆ

เธอไม่ได้ติดต่อกับโลกภายนอกเลย มือถือก็ปิดมาเป็นเวลานาน สิ่งที่เธอใช้เวลาทำนานที่สุดในทุกวันคือการเหม่อลอยอยู่ในมุมหนึ่ง

เวินอี่ฝานรู้สึกว่าตัวเองทำตัวแปลกมาก

ทั้งๆ ที่ช่วงก่อนเธอยังรู้สึกว่าแสงรุ่งอรุณอยู่ไม่ไกลแล้ว

ทั้งๆ ที่ช่วงก่อนเธอยังรู้สึกว่าชีวิตกำลังจะดีขึ้น

ทว่าในยามนี้เธอกลับควบคุมพลังด้านลบของตนเองไม่ได้เลย

ทุกวันขณะที่เธอเอาแต่นึกถึงตอนที่เชอซิงเต๋อมาทับร่างตัวเอง ความคิดนั้นก็มักจะผุดขึ้นมา

เธอคิดอยากตายแทบทุกวัน

ช่วงอาทิตย์นั้นที่ได้รับจดหมายตอบรับ ในเมืองเป่ยอวี๋ก็ฝนตกปรอยๆ ติดต่อกันหลายวัน

วันนั้นพอเช็กการประกาศผล เฉินซีก็ดีใจเป็นที่สุด กอดเธออย่างตื่นเต้น ‘ดีจังเลย ฉันกับแฟนได้เข้าเรียนในคณะเดียวกัน แล้วพวกเรายังได้ไปเรียนมหา’ลัยเดียวกันด้วย’

ชั่วพริบตานั้นความคิดของเวินอี่ฝานก็หลุดออกมาจากความมืดมิด

จู่ๆ เธอก็นึกได้ว่าช่วงนี้เธอลืมอะไรไปบางอย่าง

เธอตกลงกับซังเหยียนว่าจะไปเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน

…ทว่าเธอลืมไป

เธอเปลี่ยนมหาวิทยาลัย แล้วก็ไม่ได้บอกซังเหยียน

ขณะที่ความคิดนี้ผุดขึ้นมา เวินอี่ฝานก็ยังคงสงบนิ่งมาก เหมือนเธอจะคิดว่าผลลัพธ์มันก็ควรจะเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ผ่านไปครู่ใหญ่เธอจึงลุกขึ้นไปควานหามือถือในกระเป๋านักเรียนที่ช่วงนี้ไม่ได้หยิบออกมาเลย

เธอกดปุ่มเปิดเครื่อง

ข้อความที่ยังไม่ได้อ่านและสายที่ไม่ได้รับก็เด้งขึ้นมาเป็นกอง

ซังเหยียนส่งข้อความให้เธอหลายสิบข้อความ

ข้อความล่าสุดที่เขาเพิ่งส่งมาคือเมื่อชั่วโมงที่แล้ว

‘ฉันจะไปหาเธอนะ’

เวินอี่ฝานจ้องข้อความนั้นอยู่นาน

เฉินซีที่อยู่ข้างๆ พบว่าเธอเหม่อลอยจึงเอ่ยขัดจังหวะเพื่อเบนความสนใจของเธอ ‘เป็นอะไรไปเหรอ’

เวินอี่ฝานเงยหน้าขึ้น ‘ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อยนะ’

‘หา?’ นี่เป็นครั้งแรกในเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมาที่เวินอี่ฝานเอ่ยปากขอออกจากบ้านเอง เฉินซีเลยแปลกใจเล็กน้อย ‘มีอะไรเหรอ เธอจะไปไหนอะ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย’

เวินอี่ฝานยิ้มเล็กน้อย ‘ไม่ต้องหรอก ฉันไปหาเพื่อนคนนึงอะ’

‘โอเค’

เวินอี่ฝานลุกขึ้นเดินไปตรงทางเข้าแล้วเปิดประตูออก แล้วก็มีเสียงของเฉินซีดังตามมา

‘เอ๊ะ! จริงสิอี่ฝาน ข้างนอกฝนตกนะ เธอเอาร่มออกไปด้วยเถอะ!’

เฉินซีพูดไปพลางวิ่งเอาร่มมายัดใส่มือเธอ

เวินอี่ฝานมองไปทางเฉินซีพลางเอ่ยเบาๆ ‘ขอบคุณนะ’

‘ขอบคุณอะไรกันล่ะ!’ เฉินซียกยิ้ม ‘ไปเที่ยวกับเพื่อนให้แฮปปี้ๆ นะ’

พอได้ยินคำพูดนี้เวินอี่ฝานก็เงียบไปหลายวินาทีแล้วเอ่ยว่า ‘จ้ะ’ ก่อนจะออกจากบ้านไป