(4)
“จันตงเจิ้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่” ลี่เจ๋อเหลียงเงียบอยู่สักครู่ถึงได้เอ่ยถาม
“เมื่อวานตอนบ่ายครับ” จากนั้นเซวียฉีกุยก็ยื่นกระดาษใบหนึ่งให้ลี่เจ๋อเหลียง “นี่เป็นบุคคลที่เขาพบหน้าที่เมือง A เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แล้วก็รายละเอียดบางส่วน”
ลี่เจ๋อเหลียงรับมาอ่านดูคร่าวๆ
เซวียฉีกุยกล่าว “ขอเพียงพวกเรายื้อเวลาต่อไป ทางตงเจิ้งกรุ๊ปก็จะนั่งไม่ติดแน่ครับ การก่อสร้างของพวกเขายื้อไปหนึ่งวันก็ขาดทุนนับแสน ถ้าเกิดยืดเยื้อต่อไปอย่างนี้ เกรงว่าแม้แต่สตางค์แดงเดียวก็จะฉวยไว้ไม่ได้ พวกเราเองก็จะได้ดั่งใจหวัง ดังนั้นคุณลี่ได้โปรดวางใจ แต่ว่า…”
เซวียฉีกุยกล่าวเสริม “ไม่กี่วันมานี้ที่จันตงเจิ้นมาเมือง A ก็มีการไปมาหาสู่ค่อนข้างมาก คุณลี่เองก็เห็นในรายชื่อแล้ว เกรงว่าถึงเวลารัฐบาลจะเพิ่มแรงกดดันให้พวกเรา”
“ผมรู้ถึงขอบเขตนี้”
“ส่วนนี่เป็นเรื่องที่คุณลี่ให้ผมสืบค้นเมื่อคราวก่อน” กล่าวจบเซวียฉีกุยก็ยื่นเอกสารฉบับหนึ่งให้กับลี่เจ๋อเหลียง
ลี่เจ๋อเหลียงดึงมาถือไว้ในมือ เปิดดูอยู่เป็นนานสองนาน
“ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” เซวียฉีกุยเอ่ย
“อืม” ลี่เจ๋อเหลียงวางเอกสารลง เดินไปที่ริมหน้าต่าง ตามองตรงไปยังทิศตะวันออก ไม่รู้ว่าได้ยินที่อีกฝ่ายกำลังพูดกับเขาหรือเปล่า ทว่าอยู่ในท่าทีที่ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ
จนกระทั่งเซวียฉีกุยไปจากบ้านของเขา เขาก็ยังยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมา ปกติแล้วพวกเขาต่างก็รู้จักนิสัยใจคอของลี่เจ๋อเหลียงดี เห็นจนคุ้นชินแล้วจึงไม่ได้ตื่นตกใจ
เพื่อให้สะดวกต่อการทำงาน ลี่เจ๋อเหลียงจึงซื้ออพาร์ตเมนต์ในเขตเมืองเอาไว้อยู่อาศัยคนเดียว ทุกๆ วันนอกจากพนักงานรายชั่วโมงที่มาทำความสะอาดห้องก็น้อยนักที่จะมีคนมา
เขายังคงทอดสายตาออกไปจากหน้าต่างยาวระพื้นในห้องรับแขกอยู่อย่างนั้น ทิวทัศน์ยามค่ำคืนของทั้งเมืองล้วนอยู่ในสายตา แสงไฟแวววาวมีสีสันสะท้อนดวงตาคู่นั้นของเขาให้แลดูสว่างไสว
เขาที่ยืนอยู่เนิ่นนานจู่ๆ ก็หันหลังกลับไปหาเหล้า ขณะรินเหล้าลงแก้วได้ครึ่งหนึ่งก็หยุดชะงักกะทันหัน เขาคิดเงียบๆ ถ้าเกิดว่าเป็นเหล้าพิษ ตัวเราก็สมัครใจที่จะทุกข์ทรมานใช่หรือเปล่า คิดถึงตรงนี้เขาก็มองไปยังปึกเอกสารซึ่งเซวียฉีกุยให้เขาเมื่อสักครู่นี้อีกครั้ง แววตาทั้งสองข้างเข้มขึ้นในทันใด เขารู้สึกโมโหในฉับพลัน เขวี้ยงแก้วเหล้าลงบนพื้นอย่างแรง
ครู่เดียวก็เกิดเสียงดัง ‘เพล้ง’ แก้วเหล้าแตกละเอียดกระเด็นไปทั่วทุกทิศ
เขาจ้องมองเศษแก้วที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้น มองอยู่นานแสนนาน
สุดท้ายไม่รู้ว่าเบื่อหน่ายหรือสงบอารมณ์ได้แล้ว เขานั่งลงบนโซฟาช้าๆ มุมปากเชิดขึ้นเล็กน้อย ยิ้มด้วยความเปล่าเปลี่ยว
