ทดลองอ่าน Little Man ชั่วโมงบินน้อยแต่มีรักเต็มร้อยให้คุณ เล่ม 3 บทที่ 67

เช้าวันรุ่งขึ้น ชูหนิงไม่ให้อิ๋งจิ่งขอลาหยุดอีก ไหว้วานให้พี่เหรินช่วยหารถตู้ของชาวทิเบตและรีบเดินทางไปคังติ้งตั้งแต่เช้าตอนตีห้า ได้ไฟลต์บินรอบเที่ยงกว่าๆ ชูหนิงส่งข้อความให้อิ๋งจิ่งก่อนจะขึ้นเครื่องบิน หลังจากนั้นเธอก็ปิดโทรศัพท์มือถือขึ้นเครื่องบินไป

อีกสองชั่วโมงต่อมา ณ กรุงปักกิ่ง

ชูหนิงออกมาจากทางเดิน พลันตกตะลึงกับสภาพสนามบินที่เสียงดังอึกทึกครึกโครม นี่เพิ่งจะจากไปไม่นานเอง ไม่นึกว่าจะเกิดความรู้สึกปลงในความแตกต่างของสองโลก เธอปรับตัวอยู่นานกว่าจะกลับมามีเรี่ยวแรงเช่นเดิม ขณะที่เตรียมตัวจะไปเรียกรถ เฝิงจื่อหยางก็โทรศัพท์มา

แวบแรกที่เห็นว่าคนคนนี้โทรมา ชูหนิงยังรู้สึกประหลาดใจมาก “โอ้ ท่านผู้เฒ่าไปท่องเที่ยวประเทศฝรั่งเศสมีความสุขไหมคะ”

เฝิงจื่อหยางยังคงอยู่ในสภาพที่จิตใจแฮปปี้ดี๊ด๊าเหมือนเคย “จะมีเพื่อนคนไหนเป็นแบบเธอบ้างไหม เยาะเย้ยฉันอยู่เรื่อย”

ชูหนิงยิ้ม “ว่าไง มีเรื่องอะไรล่ะ”

“ไม่มีอะไร แค่จะบอกเธอหน่อยว่าฉันกลับมาแล้วนะ เอาของขวัญจากปารีสมาฝากเธอด้วย น้ำหอมรุ่นลิมิเต็ด ฉันแกะออกมาลองดมแทนเธอแล้ว อันที่ขวดสีเขียวหอมที่สุด”

“ยังไม่ได้ให้ของเลย แต่นายแกะแทนฉันก่อนเฉยเลยนะ โอเค ขอบใจ” ชูหนิงพูด “จะเลี้ยงข้าวนายในช่วงสองวันนี้นะ ไว้ฉันจะบอกอีกที”

ขณะที่จะวางสาย เฝิงจื่อหยางก็เรียกเธอไว้ “เฮ้ หนิงเอ๋อร์ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง”

“หือ? ว่ามาสิ”

เหมือนปลายสายนั้นมีความลำบากใจมากทีเดียว เรียงร้อยถ้อยคำสักพัก ก่อนจะพูดพึมพำเบาๆ “ช่วงนี้เธอได้ติดต่อกับกวนอวี้บ้างไหม”

“กวนอวี้? ติดต่อสิ เมื่อสัปดาห์ก่อนฉันนัดเธอทานข้าว เธอบอกไม่มีเวลา ทำไมเหรอ”

คราวนี้เขาเงียบไปค่อนข้างนานทีเดียว

เฝิงจื่อหยางพลันพูดว่า “ช่วงก่อนกวนอวี้ขอยืมเงินฉันน่ะ”

ชูหนิงขานเสียงตอบ ทว่าเธอเองก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจมากนัก “เธอจะซื้อถัวราคาหุ้นอีกแล้วเหรอ”

เฝิงจื่อหยางรู้สึกเอะใจอย่างรวดเร็ว “กวนอวี้เคยมาขอยืมเธอด้วยเหรอ”

“ไม่นานมาก เมื่อหนึ่งเดือนก่อนน่ะ ยืมไปหนึ่งแสน” ชูหนิงพลอยถามเขาด้วย “เธอขอยืมนายไปเท่าไหร่”

สักพักกว่าอีกฝ่ายจะตอบ “ห้าแสน”

ยอดเงินจำนวนนี้ทำเอาชูหนิงตกใจ

เงินห้าแสนสำหรับเฝิงจื่อหยางแล้วก็เป็นแค่เงินจำนวนหนึ่ง เขาเป็นคุณชายเฝิงที่เติบโตมาในกองเงินกองทองตั้งแต่เด็ก นิสัยการจ่ายเงินก็ไม่ได้น้อยหน้า พิถีพิถันในการเลือกซื้อเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายมาตลอด อย่างอื่นยิ่งไม่ต้องพูดถึง แต่เงินห้าแสนเป็นเงินจำนวนหกหลัก สำหรับคนธรรมดาแล้วถือว่าเป็นยอดเงินจำนวนมหาศาล กวนอวี้มีกินมีใช้ซื้อเสื้อผ้าได้อย่างไม่ต้องกังวล เป็นองค์หญิงตัวน้อยๆ ที่น่ารักมีเสน่ห์ เธอยังจะต้องการเงินนี้ไปทำไม

ชูหนิงเผลอพูดโดยไม่รู้ตัว “ถูกธุรกิจเครือข่ายแชร์ลูกโซ่โกงหรือเปล่า”

เฝิงจื่อหยางหัวเราะออกมา “เก่ง” จากนั้นเขาก็พูดให้เข้าใจชัดเจนอีกครั้ง “ฉันไม่ได้มีเจตนาหมายถึงอย่างอื่น แค่เรื่องนี้มันไม่ได้สอดคล้องกับสไตล์การทำงานในแบบปกติของกวนอวี้ไง ฉันก็เลยถามเธอดู เงินน่ะเรื่องเล็ก คนสิเรื่องใหญ่ กลัวว่ากวนอวี้มีปัญหายุ่งยากอะไรแล้วเกรงใจไม่กล้าพูด เลือกเดินในทางที่ผิดไปสู่หนทางนอกรีตต่างหากล่ะที่เป็นเรื่องสำคัญน่าห่วง”

ชูหนิงพูดรับปาก “โอเค ฉันจะจำไว้ วันหลังฉันจะลองถามดู”

เฝิงจื่อหยางหัวเราะอารมณ์ดี “ถ้าเธอจัดการ ฉันก็วางใจหายห่วง”

ชูหนิงคอยจนได้รถแท็กซี่แล้ว เธอขึ้นไปนั่ง มือหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือ อีกมือปิดประตูรถ “นายกับฉินเหมี่ยวเป็นยังไงบ้าง”

ฉินเหมี่ยวก็คือแฟนเขาคนนั้นที่คบกันมาเจ็ดแปดปี เลิกและคืนดีกันมานับครั้งไม่ถ้วน รักกันจะเป็นจะตายเหมือนกับละครโทรทัศน์น้ำเน่าที่ฉายรอบค่ำ ภายหลังคุณแม่เฝิงไม่เห็นด้วยที่คบกัน ทั้งสองคนเปลี่ยนมาอยู่ในสถานะที่คบกันแบบลับๆ อีกครั้ง ซึ่งชูหนิงก็ยังเป็นเกราะกำบังในช่วงที่พวกเขาแอบคบกันด้วย

ทางฝั่งเฝิงจื่อหยางเงียบกริบ กระทั่งเสียงลมหายใจก็ยังห่อเหี่ยวลงทันที

ชูหนิงทำเสียงตกใจ รู้ตัวว่าพูดไม่เหมาะสม จึงเอ่ยขอโทษซ้ำๆ “ถือเสียว่าฉันไม่ได้ถามนะ”

จู่ๆ เฝิงจื่อหยางกลับพูดระบายความโมโหออกมา “แต่ละคนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอะไรกันเลย เอาเรื่องความตายมาบังคับฉันทั้งนั้น! เสื้อผ้าของใช้อาหารที่เธอกิน ของแต่ละอย่างดีเลิศที่สุดแล้ว ถือว่าฉันเป็นตู้เอทีเอ็มไง ดูเธอสิ ไม่กี่ปีมานี้ขี้เกียจอยู่แต่ที่บ้าน สภาพกลายเป็นอะไรไปแล้ว ยิ่งอยู่ยิ่งไม่มีเหตุผลขึ้นเรื่อยๆ อยากจะเลิก ได้ เลิกเลย! เหอะ พอกลับมาอีกทีก็ร้องไห้คร่ำครวญพูดแหกปากว่าไม่เลิกแล้ว เห็นฉันเป็นอะไร ยังจะกล้าขู่เอาความตายมาบีบคั้นฉันอีก เวรเอ๊ย!”

เขาตะโกนเสียงดังเกินไปจนชูหนิงต้องเอาโทรศัพท์มือถือออกห่างจากหูและขมวดคิ้วนิ่วหน้า

เมื่อระบายอารมณ์เสร็จ เฝิงจื่อหยางก็วางสายไป

ชูหนิงเอามือปัดหน้าจอ มีความกระอักกระอ่วนมากมายภายในใจ ตอนนี้เองมีเสียงติ๊งดังจากโทรศัพท์มือถือ เป็นเสียงจากวีแชต

‘ผมเสร็จเรื่องยุ่งแล้ว! คุณถึงปักกิ่งหรือยัง’

‘ผมจะกลับไปในวันพรุ่งนี้แล้วนะ ล่วงหน้าเลย! ได้เจอคุณก่อนกำหนดหนึ่งวัน!’

‘จริงสิ จะมีพัสดุส่งไปให้คุณในสองวันนี้นะ อย่าลืมเซ็นรับด้วย’

‘ผมคิดถึงคุณโคตรๆ เลย! [จ๊วบๆ] [จ๊วบๆ] [น้ำลายหก] [น้ำลายหก]~’

ความกระตือรือร้นและพลังงานของคนคนนี้สามารถพุ่งทะลุหน้าจอโทรศัพท์มือถือมาปะทะใบหน้าได้เลย

ความกลัดกลุ้มเมื่อครู่นี้ถูกพัดสลายหายไปในชั่วพริบตา ชูหนิงถือโทรศัพท์มือถือพร้อมกับยิ้มแล้วตอบกลับไป

‘ส่งพัสดุเหรอ นายซื้ออะไรมา’

อิ๋งจิ่งตอบเป็นอีโมจิสามอันกลับมา

‘[ทรงพลัง] [ทรงพลัง] [ทรงพลัง]~’

ชูหนิงขำ ถือโทรศัพท์มือถือด้วยรอยยิ้ม