ทดลองอ่านเรื่อง Magic Moment… ห้วงปาฏิหาริย์ บทนำ – บทที่ 4

บทนำ

จุดเริ่มต้นแห่งปาฏิหาริย์

ฉึก!

นัยน์ตาสีนิลว่างเปล่าหลุบมองคมดาบซึ่งกรีดแผ่นหลังจนทะลุผ่านอวัยวะชิ้นสำคัญมาถึงหน้าอก ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มเย็นชา คล้ายไม่ยินดียินร้ายต่อความตายซึ่งกำลังคืบคลานมาหา

จบแล้วหรือ…

ชีวิตแสนบัดซบของเขา…กำลังจะจบลงแล้วอย่างนั้นหรือ

ชั่วขณะหนึ่งที่ ‘ครีษมายัน’ ไม่รู้ว่าเขาควรจะยินดีที่หลุดพ้นจากชีวิตซึ่งยิ่งนานวันยิ่งทุกข์ตรม หรือแค้นเคืองที่กระทั่งจุดจบของเขา…ยังมาถึงโดยที่ชีวิตนี้ไม่เคยได้พบพานความสุขสมหวังเช่นผู้อื่น น้ำเสียงสั่นพร่าก็ดังขึ้นจากเบื้องหลัง

“ขอโทษ…”

เสียงนั้นช่างคุ้นหูจนต่อให้ไม่หันไปมอง ชายหนุ่มก็รู้ว่าใครคือผู้สังหารตัวเอง

ไม่เป็นไร…

ครีษมายันอยากบอกแบบนั้น อยากบอกให้คนสำคัญที่สุดในชีวิตของเขาได้คลายใจ ว่าเขาไม่ได้โกรธ…ไม่โกรธสักนิดกับการตัดสินใจของนาง

ระหว่างพี่ชายที่โตมาด้วยกันคนนี้…กับแผ่นดินที่นางรักใคร่หวงแหน ‘อัญชิษฐา’ จะเลือกแบบนี้ก็ถูกต้องที่สุดแล้ว

ทว่าแท้จริงแล้วเขาไม่สามารถเอ่ยคำนั้นออกไปได้ ดวงหน้าหล่อเหลาเชิดขึ้นมองผืนฟ้า มองเกล็ดหิมะสีขาวโพลนค่อยๆ ร่วงหล่นลงมา โพรงปากรับรู้ถึงรสสนิมอันคุ้นเคย ริมฝีปากยังคงแย้มรอยยิ้มแม้โลหิตสีสดจะค่อยๆ ไหลทะลักออกมา

“หึ!”

เขาแค่นหัวเราะ เย้ยหยันต่อโชคชะตาของตนเอง

เขาเกิดมาเพื่ออะไรกันนะ

หลายครั้งที่ครีษมายันตั้งคำถามนี้

ใครกันที่กำหนดให้เขาต้องเกิดมาภายใต้ราชวงศ์ธาราธร ดำรงยศสูงเป็นถึงเจ้าชายแห่งเหมันตรนคร ทว่า…กลับไร้สิ้นบิดามารดาคอยปกป้อง ใครกันที่ขีดเขียนให้เขาได้รับความเป็นอยู่อย่างดีที่สุด…แต่มิเคยได้สัมผัสถึงความรักใคร่ห่วงใย มิเคยรู้จักความอบอุ่นของสายใยแห่งครอบครัว

ใครกัน…ที่ทำให้ทั้งชีวิตของเขาได้พบเห็นแต่มิอาจครอบครอง กระทั่งความรัก…กระทั่งคนสำคัญที่สุดในชีวิตนี้ และท้ายที่สุดนางยังเป็นผู้จบชีวิตของเขาอีกด้วย

ใจหนึ่งเหนื่อยล้ากับการต่อสู้แข่งขันมาทั้งชีวิต คิดเพียงอยากหลับตาไปชั่วนิรันดร์ แต่อีกใจ…เปลวเพลิงแห่งความคับแค้นกลับลุกโชน

ถ้าเขาตายแล้วก็ตายไปเถอะ แต่ถ้าเขารอด…ถ้าเขามีโอกาสแม้เพียงครู่เดียวที่ได้เจอกับใครก็ตามที่เล่นตลกกับชีวิตของเขามาตั้งแต่ต้น…

ครีษมายันขออธิษฐาน ขอสาบานว่าถ้าเขามีโอกาสพบกับคนคนนั้น

เขาจะเอาคืน! จะไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่เพียงผู้เดียวโดยเด็ดขาด!

ในรอยต่อแห่งความเป็นความตายคล้ายครีษมายันจะได้เห็นแสงสว่างจ้าบาดสายตา ก่อนสติสุดท้ายจะดับวูบลง