ทดลองอ่านเรื่อง Magic Moment… ห้วงปาฏิหาริย์ บทนำ – บทที่ 4

ปรนิมมิตาเบะปาก สัญชาตญาณผู้หญิงที่ดูละครโทรทัศน์กับน้องสาวมามากมายมองออกเลยว่าภายใต้ภาพลักษณ์ ‘นางเอกผู้มาทีหลัง’ นั้น คือ ‘นางร้ายจอมมารยา’ เสียมากกว่า

ราวกับกลัวว่าหล่อนจะปฏิเสธ ธิติธรจึงเลื่อนมือขึ้นกุมใบหน้าสวยซึ่งมักจะมีรอยยิ้มกวนประสาท หาเรื่องให้เขาปวดหัวอยู่เสมอ แล้วจุมพิตเบาๆ บนริมฝีปากที่เคยพ่นวาจาร้ายกาจใส่กัน เว้าวอนขอคำตอบ

“นะหนูดา ตอนนี้พี่ไม่ได้เป็นของใครอีกแล้ว เรามาคบกันเถอะนะหนูดา พี่…พี่รักหนูดามากจริงๆ” รักมาก…จนถึงขนาดยอมไปถอนหมั้นผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเขาคิดว่าเธอคืออีกครึ่งของชีวิตที่จะไม่มีวันปล่อยมือ

“หนูดา…หนูดา…” ‘หนูดา’ หรือกวินธิดาทำสีหน้าคล้ายจะลังเล แววตาสลับไปมาระหว่างรู้สึกผิด ดีใจ ตื้นตันใจ แล้วสุดท้าย…หล่อนก็พยักหน้าถี่รัว

“อื้อพี่ตรี หนูดาจะคบกับพี่ตรี”

“ขอบคุณมากนะหนูดา ขอบคุณที่รอ…ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่”

ภาพสองหนุ่มสาวที่ตกลงทำพันธสัญญารักด้วยการโผเข้าจูบกันอย่างไม่อายฟ้าดินทำให้ปรนิมมิตาทนไม่ไหวอีกต่อไป หญิงสาวผู้โกรธแค้นแทนพี่สาวอยู่แล้วกัดฟันกรอด ทำท่าจะถลาออกไปด่าให้หญิงร้ายชายเลวได้รู้สำนึก ทว่าท่อนแขนกลับถูกคว้าเอาไว้พร้อมมือใหญ่ซึ่งรีบปิดปากเธอแน่นราวกับรู้ดีว่าอีกเพียงนิด…สถาปนิกสาวจะวี้ดให้ลั่นตึก

รอจนก้าวพ้นออกมาจากดาดฟ้าและถูกปล่อยตัว ปรนิมมิตาถึงเพิ่งได้รู้ว่าคนที่จับตัวแล้วอุ้มเธอลงมาอย่างที่เธอไม่เต็มใจนั้นก็คือเมธาวี

“พี่เม!” หญิงสาวเรียกชื่อเขาเสียงแข็งกระด้างทำให้เมธาวีเลิกคิ้ว เพราะถึงแม้ปกติจะไม่ได้สนิทสนมอะไรกัน แต่ปรนิมมิตาก็ยังน่ารักมีมารยาท เรียกชื่อเขาด้วยเสียงและสีหน้าที่ดีกว่าตอนนี้

“พี่เมมาห้ามแฟร์ทำไม จะปกป้องลูกพี่ลูกน้องตัวเองเหรอ” เห็นปรนิมมิตาโกรธจัดจนดวงหน้าแดงก่ำแล้วเมธาวีก็ส่ายหัว อดเอ่ยไม่ได้ว่า

“ลูกพี่ลูกน้องพี่ก็ลูกพี่ลูกน้องแฟร์เหมือนกันแหละ”

ปรนิมมิตาเบะปาก ยกแขนขึ้นกอดอก

“ฮึ! ผู้ชายแบบนั้นแฟร์ไม่นับญาติด้วยหรอก!” ดวงหน้าสวยสะบัดกลับไปมองคนมาห้ามไว้ “แล้วตกลงว่าไง พี่เมมาช่วยพี่ตรีไว้งี้?”

“เปล่า พี่ไม่ได้ช่วยตรี” เมธาวีส่ายหัว ดวงตาคมกริบมองเธอ พยักหน้าให้ “พี่มาช่วยแฟร์ต่างหาก”

“ช่วยแฟร์?” ปรนิมมิตาชี้หน้าตัวเอง สีหน้างุนงง “ช่วยแฟร์ทำไม หรือพี่เมคิดว่าถ้าแฟร์ลุกออกไปด่า หญิงร้ายชายโฉดคู่นั้นจะหันมารุมตบแฟร์?”

ถ้าธิติธรกล้าทำกับเธอถึงขั้นนั้น ก็รอดูละกันว่าผู้ใหญ่ที่บ้านจะว่าอย่างไร

“ตรีมันไม่มีวันทำร้ายแฟร์หรอก แฟร์น้องมันนะ” เมธาวีแก้ต่างแทนลูกพี่ลูกน้อง “แต่ที่พี่บอกว่าช่วยแฟร์ เพราะที่นี่มันบริษัท เกิดมีเรื่องมีราวขึ้นมามันจะไม่ดีกับแฟร์เอง”

เพราะแค่เธอมีทำเนียบรายชื่อเป็นเครือญาติกับเจ้าของบริษัทอย่างตระกูลเมธาธิยานนท์และกฤษณกรณ์ หญิงสาวก็ถูกมองในฐานะ ‘เด็กเส้น’ อยู่แล้ว ถึงสองปีมานี้การทำงานจะพิสูจน์ให้เห็นว่าสิ่งที่ทำให้ปรนิมมิตาได้เข้ามาทำงานที่นี่ก็เพราะฝีมือไม่ใช่เส้นสาย ทว่าการทำร้ายหรือด่าทอกันเองในบริษัทก็ไม่สมควร

แม้จะเป็นคนหัวร้อนแต่ปรนิมมิตาก็มีสติมากพอจะยอมรับต่อเหตุผลนั้น

“ก็จริง” หญิงสาวกะพริบตาปริบ เงยหน้าขึ้นมองผู้บริหารใหญ่ “ขอบคุณพี่เมมากนะคะที่เข้ามาห้ามแฟร์ไว้ แต่แฟร์ก็ไม่รับประกันหรอกนะว่า…เรื่องที่พี่เมกลัวมันจะไม่เกิด”

เพราะหากสองคนนั้นเปิดตัวสวีตกันจริงจังเมื่อไหร่ ความชิงชังของเธออาจจะทะลุปรอทจนไม่กลัวเสียชื่อเสียงใดๆ เลยก็ได้!