ทดลองอ่านเรื่อง Magic Moment… ห้วงปาฏิหาริย์ บทนำ – บทที่ 4

ขณะที่หลายคนเฮฮาไปกับคำหยอกเย้าของปรนิมมิตา คนเคยจะได้เป็นของขวัญล้ำค่าในวันเกิดธิติธรก็มองอดีตว่าที่เจ้าบ่าวด้วยสายตานิ่งๆ คล้ายกำลังตั้งคำถามว่าเมื่อไหร่เขาจะ ‘กล้า’ พอจะพูดความจริงออกไปเสียที

“แน่ะๆ พี่ไพรม์มองพี่ตรีไม่วางตาเลย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เล่าตอนที่พี่ตรีขอแต่งงานให้พวกเราฟังหน่อยสิคะ” ลูกพี่ลูกน้องผู้สดใสร่าเริงอย่างนิมมานรดีเอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น และนั่นเป็นโอกาสให้พันธิตราที่รอธิติธรจนเบื่อจะรอยอมช่วย ‘เปิดทาง’ ให้ก่อนพร้อมรอยยิ้มหวาน

“พี่ตรีไม่ได้ขอพี่แต่งงานนะ”

“อ้าว?!” หลายเสียงประสานอย่างพร้อมเพรียงด้วยความสับสน เพราะกระทั่งคุณเควินซึ่งทำใจยอมรับไม่ได้ที่จะให้ลูกสาวแต่งงานตั้งแต่อายุยี่สิบเจ็ด ก็ยังเข้าใจว่าการเดตในคืนส่งท้ายปีของหนุ่มสาว คือวันที่ธิติธรขอเธอแต่งงาน

“แล้ว…คืนนั้นไม่ได้มี…เซอร์ไพรส์อะไรเลยเหรอคะ” พัทธมนเอ่ยถามพี่สาวแท้ๆ อย่างสงสัย หล่อนจำได้แค่ว่าคืนนั้นพี่สาวส่งข้อความมาบอกว่าจะนอนค้างที่คอนโดฯ แทนการกลับบ้าน แม้จะรู้ว่าพันธิตราค่อนข้างหัวโบราณ แต่สาวน้อยที่เพิ่งก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัยไม่ทันครบปีก็อดจะคิดไม่ได้ว่า…หลัง ‘เซอร์ไพรส์’ ขอแต่งงาน อาจจะเป็นค่ำคืนหวานฉ่ำสุดโรแมนติกของว่าที่บ่าวสาว

“มีสิ ทำไมจะไม่มีล่ะ” พันธิตรายิ้มกว้าง ยืดตัวตรง เชิดหน้าจนเห็นลำคอระหง

ดี! ในเมื่อเธอให้โอกาสธิติธรเป็นฝ่ายพูดแล้วทว่าเขากลับเอาแต่เงียบ เธอก็จะช่วย ‘เกริ่น’ ให้เขาละกัน

ดวงตากลมโตหันไปมองอดีตคู่หมั้นที่ทำท่าอยากจะหลุบตาหนี…แต่เพราะติดสายตาทุกคู่ที่มองมาจึงไม่กล้า พันธิตราใช้มือซ้ายเท้าคาง ให้ประกายเพชรบนนิ้วนางส่องกระทบแสงไฟ…เป็นการอำลาวันสุดท้าย ริมฝีปากจิ้มลิ้มคลี่ยิ้มกว้าง นัยน์ตาเป็นประกายสุกสกาว

“พี่ตรียังไม่ได้บอกคุณลุงคุณป้าเหรอคะว่าเซอร์ไพรส์อะไรไพรม์” เธอถาม…ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าเขายังไม่ได้บอก ทั้งยังกระตุ้นต่อ “พี่ตรีจะปล่อยให้ทุกคนนั่งฟังแล้วก็คิดกันไปแบบนี้จริงๆ เหรอคะ”

“อะไรน้องไพรม์ มีอะไรกัน” คุณเควินที่จับสัมผัสอารมณ์อันไม่ปกติของลูกสาวได้รีบร้องถามเสียงดัง สายตาทุกคู่จับจ้องมายังสองหนุ่มสาวและนั่นคล้ายจะเป็นการลั่นระฆังให้ธิติธรต้องลุกขึ้นมาสู้กับความจริง

ร่างสูงกำยำอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำลุกจากเก้าอี้ เดินไปกราบลงที่ตักบิดามารดาของตัวเองและของคู่หมั้น ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน ธิติธรค่อยๆ เงยหน้าขึ้น บอกด้วยน้ำเสียงเปี่ยมด้วยความรู้สึกผิด

“ผมขอโทษครับ”

เนิ่นนานกว่าคุณปริมจะควานหาเสียงตัวเองเจอ หัวใจคนเป็นแม่กระตุกวูบ นึกหวั่นกลัวอย่างประหลาด

“ขอโทษ? ลูกขอโทษอะไรตรี แล้ว…ขอโทษพ่อแม่กับอาวิน อาพิมพ์ทำไม”

หนุ่มหล่อเม้มปาก เหลือบตามองอดีตคู่หมั้นที่เพียงนั่งมองเขาด้วยรอยยิ้ม…ที่ส่งไปไม่ถึงดวงตา รอคอยให้เขาเป็นฝ่าย ‘จบ’ เรื่องทุกอย่างอย่างที่ควรจะเป็น

“วันนั้น…ผมไม่ได้…ขอน้องไพรม์แต่งงาน”

แม้ธิติธรจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ดังมากนัก แต่เพราะทุกคนต่างเฝ้ารอฟังคำพูดเขาอยู่จึงได้ยินกันอย่างชัดเจน นอกจากหญิงสาวผู้อยู่ในเหตุการณ์คืนนั้น ทั้งสามครอบครัวต่างนิ่งงันไปคล้ายทำตัวไม่ถูก มีแค่พันธิตราเท่านั้นที่ลูบขอบแก้วเล่นพลางมองด้วยแววตาว่างเปล่า

“โธ่! นึกว่าเรื่องอะไร! ถ้ายังไม่ได้ขอก็รีบขอซะสิ ขอตอนนี้ก็ได้! พวกน้าก็เตรียมวิวดีๆ ไว้ให้แล้วนี่ไง” ‘คุณพรอัปสรา’ เอ่ยปากขึ้น ทั้งๆ ที่ท่านเองก็รู้ดีว่าคำพูดของหลานสามีคงไม่ได้หมายถึงแบบนั้น