ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 59

บทที่ 59

ตอนที่พวกเขาออกมาจากโรงหนังก็เป็นเวลาบ่ายสามโมงกว่าแล้ว เมื่อเดินเตร็ดเตร่สักพักหนึ่งก็ถึงเวลามื้อค่ำ แต่ขณะที่ชูหลี่กับเจียงอวี่เฉิงกำลังปรึกษากันว่าเย็นนี้จะกินปิ้งย่างหรืออาหารญี่ปุ่นอยู่นั้น โจ้วชวนกลับงอแงจะกลับบ้าน

“ใต้เตียงบ้านนายมีทองคำแท่งเหรอ ถึงต้องกลับไปเฝ้าทุกวัน” เจียงอวี่เฉิงมองโจ้วชวนอย่างรังเกียจ “นายมีดีกว่าผู้ชายที่หมกตัวอยู่ในบ้านทั้งวันแค่เรื่องทักษะในการเขียนเท่านั้นแหละ”

“ไม่จริงหรอกค่ะ ผู้ชายที่หมกตัวอยู่ในบ้านทั้งวันสมัยนี้อย่างน้อยก็ใช้กล้องดิจิตอล แต่งรูป ตัดต่อวิดีโอ ทำป้ายไฟเป็น ถ้าเสียงเพราะยังร้องเพลงได้อีกด้วย” ชูหลี่นับนิ้ว “แล้วถ้าไปถ่ายรูปสวยๆ ให้บรรดาหญิงสาวที่งานคอสเพลย์ก็ต้องคอยแบกอุปกรณ์ตากลมตากฝน เพราะฉะนั้นก็ต้องมีแรงเยอะด้วย…”

ชูหลี่ลดมือลงและมองไปทางโจ้วชวนเงียบๆ

โจ้วชวนมองเธอ ก่อนจะพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ “ผมสามารถใช้มือเดียวแบกกล้องดิจิตอลได้ รวมทั้งขาตั้งด้วย”

ชูหลี่ “…”

แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าผมจะอุ้มคุณไหวหรอกนะ ยายตัวกลม แถมเมื่อกี้ยังกล้ากินช็อกโกแลตชิ้นใหญ่อีก

ในขณะที่ชูหลี่และโจ้วชวนกำลังจ้องกันอย่างเงียบเชียบ เจียงอวี่เฉิงก็ดึงเรื่องที่กำลังจะออกทะเลไปไกลกลับมาทันที เขายื่นมือมาสะกิดโจ้วชวนเบาๆ

“จะรีบกลับบ้านทำไม วันนี้นอกจากฉันจะมาดูหนังกับเจ้าลิงน้อยแล้ว ยังต้องคุยเรื่องสัญญาตีพิมพ์ ‘สวนสนุกที่หายไป’ อีก…เรื่องที่เจ้าลิงน้อยสัญญาในโรงหนังเป็นเรื่องที่ฉันหวังมานานแล้ว นายอย่ายุ่งไม่เข้าเรื่องสิ”

โจ้วชวนมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านข้างเขาครู่หนึ่ง “ฉันอยากกลับบ้าน เพราะที่บ้านมีคนทำอาหารให้กิน”

“…”

มือชูหลี่ที่จับกระเป๋าเริ่มเกร็ง รูม่านตาหดเล็กลง ขณะที่หญิงสาวจ้องตาโจ้วชวนก็ได้ยินเจียงอวี่เฉิงพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจดังมาจากด้านหลัง

“นายจ้างแม่บ้านทำอาหารเหรอ ไม่สั่งกินแล้วเหรอ ดีแล้วล่ะ บอกนายตั้งนานแล้วว่าสั่งกินประจำมันไม่ดีนะ รสก็จัด ไขมันก็เยอะ ไม่ดีต่อสุขภาพ…”

“บลาๆๆ” โจ้วชวนพูดอย่างไร้อารมณ์ “อย่ามาทำเหมือนเป็นผู้ปกครองฉันได้ไหม ฉันกับนายน่ะรุ่นราวคราวเดียวกันนะ แล้วฉันก็ไม่ได้จ้างแม่บ้านด้วย แค่มีคนมาทำอาหารให้กิน แถมยังช่วยดูต้นฉบับ พาหมาไปเดินเล่น และดูโทรทัศน์เป็นเพื่อน…”

“ช่วยดูต้นฉบับ พาหมาไปเดินเล่น และดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนเหรอ” เจียงอวี่เฉิงอึ้ง มองโจ้วชวนราวกับเขาเป็นมนุษย์ต่างดาว “นายมีแฟนแล้วจริงเหรอ”

ชูหลี่ค่อยๆ ถอยไปอยู่ด้านหลังเจียงอวี่เฉิง จากนั้นก็เริ่มทำไม้ทำมือบอกให้โจ้วชวนหยุดพูด อย่าเอาแต่พูดจาเรื่อยเปื่อยไร้สาระ แต่ชายหนุ่มกลับมองเธอเป็นอากาศ เบือนหน้าหนีอย่างหน้าตาเฉย…

ชูหลี่โมโหจนกระทืบเท้า!

ในตอนนี้เองเจียงอวี่เฉิงที่ไม่รู้เลยว่าด้านหลังกำลังเกิดอะไรขึ้น แถมยังช็อกอยู่ก็เอ่ยปาก “ถึงว่า…เมื่อวานตอนอยู่บ้านแต่งตัวซะเว่อร์เชียว ที่แท้มีความรักแล้วสิท่า”

โจ้วชวนชะงักไป “ฉันแต่งตัวแบบนั้นเพราะอยากแต่ง อยู่บ้านจะแต่งตัวดีหน่อยไม่ได้เหรอ ใครตั้งกฎกัน ดูแลตัวเองทุกวินาทีมันผิดด้วยหรือไง”

เจียงอวี่เฉิงไม่ได้ฟังคำแก้ตัวข้างๆ คูๆ ของเขา “อย่างน้อยสี่สิบแปดชั่วโมงก่อนหน้านี้ ฉันคิดว่านายไม่ชอบมนุษย์เสียอีก…”

“ถ้ามนุษย์น่ารำคาญแบบนายทุกคนก็เป็นเรื่องปกติมากไม่ใช่เหรอที่ฉันจะสะอิดสะเอียนมนุษย์”

เจียงอวี่เฉิงไม่สนใจกับท่าทีเย้ยหยันของเขา “แล้วแฟนนายเป็นใคร ฉันรู้จักไหม นักเขียนหรือว่านักวาด บนเวยป๋อเขาพูดกันว่านักวาดหน้าปก ‘หนังสือเทพเจ้าแห่งแม่น้ำลั่ว’ คอยเปย์นายอยู่ ตอนแรกฉันยังไม่เชื่อ แต่พอลองคิดดูก็คงเพิ่งเป็นแฟนกันได้ไม่นาน…นี่ แม่นางเจี่ยนเหรอ”

โจ้วชวนยิ้มอย่างดูถูก “แม่นางเจี่ยนเหรอ คนพรรค์นั้นเรียกว่ามนุษย์ได้ด้วยหรือไง”

“งั้นนายบอกมาสิว่าเป็นใคร”

โจ้วชวนขยับปากราวกับไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกเจียงอวี่เฉิงพาออกนอกเรื่องแล้ว อันที่จริงเขาไม่ควรยอมรับเรื่อง ‘การมีอยู่ของแฟนสาว’ มากกว่า ‘แฟนสาวเป็นมนุษย์ไหม ใช่แม่นางเจี่ยนหรือไม่’…เมื่อเห็นโจ้วชวนทำท่าจริงจังเหมือนจะตอบ ชูหลี่ก็เริ่มหน้าแดง รีบหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความ…

หลังจากนั้นหนึ่งวินาทีก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยท่าทีดุดัน โทรศัพท์มือถือในมือของโจ้วชวนมีเสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ชายหนุ่มจึงหยิบขึ้นมาดูครู่หนึ่งก็เห็นยายมนุษย์กล้วยส่งข้อความถึงเขา

‘อย่าพล่ามไปเรื่อย!!! ระวังคำพูดด้วยค่ะ!! เดี๋ยวจะทำลายความบริสุทธิ์ของคนอื่น!!!!!’