ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 60

ยามค่ำคืน เวลาหนึ่งทุ่ม

เมื่อชูหลี่ทานอาหารเสร็จแล้ว หญิงสาวหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ออกมาพร้อมถามเจียงอวี่เฉิงอย่างจริงจังเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาตอนที่ขายและโปรโมตหนังสือ เพื่อเตรียมต้อนให้โจ้วชวนจนมุมและให้ความร่วมมือกับเธอเมื่อถึงเวลา…

ในเขตพื้นที่หรูใจกลางเมือง G ชายคนหนึ่งกำลังนั่งยองๆ ข้างชามอาหารสุนัข เขาถือกระป๋องอาหารสุนัขที่เจาะรูเปิดฝาไว้ ดูเจ้าสุนัขตัวใหญ่กินอาหารสุนัขผสมที่เหลือจากเมื่อคืน

อาจเป็นเพราะดวงตาของชายหนุ่มจ้องมองอย่างดุดันมากเกินไป เจ้าสุนัขจึงเงยหน้าขึ้นมองเขาหลังจากกินเข้าไปได้ครึ่งหนึ่ง ดวงตาที่เหมือนอัลมอนด์คู่นั้นมองปริบๆ จากนั้นอุ้งเท้าขนาดใหญ่ของเอ้อร์โก่วก็ดันชามอาหารสุนัขเข้าไปในมือของเขา

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเช็ดเศษอาหารออกจากจมูกของมัน “ฉันหิวก็จริง แต่ไม่ถึงขั้นแย่งกินอาหารที่เหลือจากแกหรอก” ขณะที่พูดเขาก็มองไปยังเนื้อชิ้นใหญ่ที่ผสมกับเศษอาหาร นิ่งไปสักพัก “แค่จะพูดว่าอิจฉาแกนิดหน่อยที่ยังมีอาหารกระป๋อง ในบ้านหลังนี้ขนาดบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสำหรับคนยังไม่มี”

ก่อนหน้านี้มักจะมี…

ทว่าตั้งแต่มีใครบางคนย้ายเข้ามา พวกเขาก็ต้องกินอาหารเป็นเวลา ไม่อยากกินก็ต้องกิน ดูเหมือนจะไม่ได้ซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอีกเลย อื้ม…เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ช่างน่ากลัวเสียจริงๆ

ในขณะที่โจ้วชวนกำลังครุ่นคิด เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมา กดสั่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปสามกล่องในเถาเป่า จากนั้นเขาก็เริ่มอยากสั่งอาหารมากิน จึงเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นสั่งอาหาร เลือกอยู่นานว่าจะกินอะไรดี ในที่สุดก็หยุดแล้วกดออก รู้สึกว่าถ้าเขาสั่งอาหาร เขาก็แพ้น่ะสิ

แต่อุตส่าห์หยิบมือถือออกมาแล้ว คงต้องทำอะไรสักอย่าง จึงหาหมายเลขโทรศัพท์ของใครบางคนและส่งข้อความ

‘ให้อาหารหมาเสร็จแล้ว มีหรือไม่มีคุณต่างกันตรงไหน’

หนึ่งทุ่มสิบนาที

โจ้วชวนกลับไปเขียนนิยายต่อ พอเขียนไปได้สี่พันกว่าตัวอักษรก็โพสต์ลงบนเวยป๋อ หลังจากอ่านคอมเมนต์จำพวก ‘คอมเมนต์แรก’ ‘ฉันต่างหากคอมเมนต์แรก’ ‘อ๊ะ! อัพเดตตอนใหม่แล้ว’ ‘ขอทิ้งคอมเมนต์ก่อนแล้วค่อยดูที่คุณอัพเดตนะ’ จึงมองไปที่นาฬิกา ก็เห็นว่าเป็นเวลาสองทุ่มครึ่ง เขาเขียนนิยายมาเป็นชั่วโมงแล้ว

เจ้าเอ้อร์โก่วคาบสายจูงและผลักประตูเข้ามาหมอบอยู่ข้างๆ เขาอย่างกระตือรือร้น เหมือนกับจะบอกว่าได้เวลาออกไปเดินเล่นแล้ว

ชายหนุ่มถอนหายใจ รู้สึกว่าช่วงเวลาที่แสนคุ้นเคยของ ‘ชายโสดและสุนัข’ ได้กลับคืนมาแล้ว เขายืนขึ้นและจูงเจ้าเอ้อร์โก่วออกไปเดินเล่น…หนุ่มหล่อกับหมาตัวใหญ่มักเป็นจุดสนใจบนทางเดินเสมอ เพราะมักมีหญิงสาวที่เดินผ่านไปผ่านมาเอามือลูบหัวสุนัขแล้วถามว่าพันธุ์อะไร โจ้วชวนเดินอยู่บนสะพาน หยิบมือถือออกมาแล้วพิมพ์ว่า ‘ผมพาสุนัขออกมาเดินเล่นแล้ว มีหรือไม่มีคุณต่างกันตรงไหน’

ยังคงไม่มีคำตอบ

โทรศัพท์แบตฯ หมดแล้วเหรอ

หรือโดนเจียงอวี่เฉิงฆ่าตายไปแล้ว…ใช้หัวแม่เท้าเดาก็รู้ว่าสัญญาที่มีจำนวนตีพิมพ์ครั้งแรกไม่เกินหนึ่งแสนเล่มซึ่งถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอาจบาดคอเธอตายได้

เป็นการพบกันระหว่างแฟนคลับและท่านเทพซึ่งเหมือนกับลมฤดูใบไม้ร่วงและน้ำค้างใสที่เวียนมาบรรจบกัน หรือเป็นการร่วมโต๊ะอาหารของคนโสดสองคนที่กำลังใช้สายตาถ่ายทอดความรู้สึกเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน…

โจ้วชวนขมวดคิ้ว วินาทีต่อมาก็หยิบโทรศัพท์มือถือที่ใส่กลับเข้าไปในกระเป๋าออกมาอีกครั้งอย่างไม่ลังเล เข้าไปในวีแชตและค้นหาเจ้าหนุ่มที่ชื่อว่าเจียงอวี่เฉิงทันที…