ทดลองอ่าน Moonlight เพลงรักใต้แสงจันทร์ บทที่ 60

โจ้วชวน : เสร็จหรือยัง

โจ้วชวน : เซ็นสัญญาฉบับเดียวต้องใช้เวลานานขนาดนั้นเลยเหรอ

โจ้วชวน : จะเสร็จหรือยัง คนจะตายเพราะความหิวแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรเลยหลังจากเขียนต้นฉบับเสร็จ!!! คืนแม่ครัวมาให้ฉัน

โจ้วชวน : …ไม่ถูกสิ คืน บ.ก. มาให้ฉัน!!!!!!!

โจ้วชวน : ฉันกินอะไรไม่ลง ถ้ายังไม่ส่งต้นฉบับให้เธอ

โจ้วชวน : นายอยากจะให้ฉันอดอยากตายหรือไง

ข้อความทั้งหกเหมือนเสียงคำรามที่สะท้อนให้เห็นสภาพจิตใจที่ว้าวุ่นของคนผู้หิวโหยจนตาลาย

ชายหนุ่มเก็บมือถือ ในใจคิดว่าสั่งดีลิเวอรี่มากินยังดีกว่ายอมอด บางครั้งแพ้เสียบ้างก็ยังดีกว่าหิวจนตาย กินเสร็จแล้วจะได้มีแรงโทรไปหาเธอ เพื่อขอให้เธอหาที่ขุดหลุมฝังตัวเขาเอง…ขณะที่กำลังคิดอยู่ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกขึ้นมาว่า “อาจารย์คะ” หลังจากนั้นก็มีเสียงเดินเตาะแตะราวกับเป็ดน้อยกำลังเดินอยู่บนถนนที่ปูพื้นด้วยก้อนอิฐ

“…”

ชายหนุ่มกำลังจูงเจ้าเอ้อร์โก่ว เขาหันหน้าไปทางแม่น้ำ ในใจสงบราบเรียบ ไม่แม้แต่จะหันหน้าไปมอง และคิดอย่างไร้อารมณ์ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะความหิวโหยจึงเกิดเป็นภาพหลอนไปเสียแล้ว

จนกระทั่งเจ้าเอ้อร์โก่วที่แต่เดิมหมอบอยู่ตรงเท้าของเขาลุกขึ้นในทันใด มันกระดิกหางแล้วร้อง “หงิงๆ” อยู่ข้างหลังเขา

“…”

ถ้าไม่ใช่ว่าหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่อาศัยอยู่ในห้องใต้หลังคาบ้านเขามาจริงๆ ล่ะก็ เขาคงต้องโดนผีหลอกแล้วแน่ๆ

ชายหนุ่มหันกลับมาด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า เขาเพียงชำเลืองมองหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่ถือกระเป๋าผ้าอยู่ด้านหลังซึ่งกำลังโบกมือและวิ่งมาทางนี้ เธอวิ่งเหมือนเป็ดจริงๆ ภายใต้แสงไฟบนทางเดิน เงาของเธอทอดยาวลงมา

หญิงสาวกระโดดโลดเต้นอย่างมีชีวิตชีวา

ต่อให้เป็นนักเรียน ม.ต้น ก็คงจะไม่กระโดดโลดเต้นบนถนนแบบนี้

ชายหนุ่มปล่อยสายจูงเจ้าสุนัขและมองดูเจ้าอลาสกันยักษ์ที่กำลังกระโดดกอดชูหลี่ จากนั้นเขาก็ยกมุมปากขึ้น

โจ้วชวนยืนมองดูสาวน้อยที่เตี้ยกว่าเขาเกือบครึ่งศีรษะ แล้วจึงจูงเจ้าเอ้อร์โก่วให้เดินนำหน้า เมื่อทั้งสองเดินอยู่ใกล้กัน กลิ่นเหงื่อจางๆ คละเคล้ากับกลิ่นโลชั่นอ่อนๆ ลอยเข้ามาแตะจมูกของเขา ชายหนุ่มเหลือบมองเธอที่กำลังพูดหอบๆ อีกครั้ง

“ฉันกลัวว่าจะขึ้นรถไฟใต้ดินไม่ทัน เลยรีบกินข้าวให้เสร็จและถามอาจารย์เจียงอวี่เฉิงถึงประสบการณ์ในการโปรโมตหนังสือและการติดต่อกับตัวแทนจัดจำหน่าย แล้วก็บังเอิญกลับมาเจอคุณเดินเล่นที่นี่…อาจารย์กินข้าวหรือยังคะ อย่าบอกนะว่ายังไม่กิน เห็นคุณอัพเดตเวยป๋อ คงไม่ได้พิมพ์ตอนหิวใช่ไหม…”

คำพูดชุดใหญ่ลอยเข้าหูของชายหนุ่มพร้อมกับลมยามเย็น ทำให้รอยโค้งที่ริมฝีปากชัดเจนยิ่งขึ้น

เขาก้มศีรษะลงอย่างเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดี แต่ก็ยังทำทีเมินเฉย “ผมกำลังจะสั่งอาหารดีลิเวอรี่ รอคุณจนจะหิวตายอยู่แล้ว…คุยกับท่านเทพที่ชื่นชอบมานานอย่างมีความสุขซะขนาดนั้น ผมจะรู้ไหมว่าคืนนี้คุณจะกลับกี่โมง”

“ไม่กลับมาตอนนี้แล้วจะให้ฉันกลับกี่โมงกันล่ะคะ ถ้าไม่นั่งรถไฟใต้ดินต้องจ่ายค่าแท็กซี่เท่าไรรู้ไหม!” ชูหลี่หยุดพูด เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เขา “อาจารย์เจียงอวี่เฉิงไม่ยอมเซ็นสัญญา ฉันเลยต้องกินอาหารเย็นให้คุ้มแล้วค่อยกลับมา…”

ชูหลี่หยุดไปครู่หนึ่ง อยู่ๆ ก็นึกถึงประวัติศาสตร์อันมืดมนของใครบางคนที่ทำไว้ในช่วงกลางวัน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อย รีบคว้าแขนเสื้อของชายที่อยู่ข้างๆ ไว้

“คุณไม่ได้ส่งข้อความอะไรไปบอกอาจารย์เจียงอวี่เฉิงใช่ไหมคะ”

“…”

จริงๆ บอกไปแล้วนิดหน่อย