เทคนิคการเจรจาต่อรองมีข้อหนึ่งบอกว่าเวลาถามลูกความ อย่าถามคำถามปลายเปิดเช่นกินอะไร แต่ต้องถามคำถามแบบปิดเช่นกินมั้ย กินหวานหรือว่าเค็ม หลอกล่อให้ฝ่ายตรงข้ามพูดความคิดที่แท้จริงภายในใจออกมา
เวลานี้ฉงหรงรู้สึกว่าตัวเองทำขายหน้ามาก! ส่วนเวินเซ่าชิงหลังจากบรรลุเป้าหมายแล้วก็ไม่แสดงอาการอะไรออกมา แต่ที่จริงเขาก็คือสุนัขป่าหางฟู แต่งชุดหมูเพื่อมากินเสือ!
ฉงหรงนั่งแค้นใจเงียบๆ เธอคงลืมเก็บสีหน้า รั่งอี๋รั่งหมอบอยู่บนพื้นจ้องหน้าเธอตลอด อาจจะทำให้มันตกใจกลัว กระทั่งหน้ายิ้มมาแต่กำเนิดก็ไม่ยิ้มแล้ว
เธอถลึงตาดุๆ ใส่มันทีหนึ่ง ก่อนจะลดเสียงเบาขู่มัน “แกไม่น่าจะเป็นหมา! แกเป็นตัวเป้ย อยู่กับเจ้านายของแกก็กลายเป็นเป้ยเกาะหลังหมาป่า!”
รั่งอี๋รั่งลุกพรวดพราด ฉงหรงตกใจสะดุ้งโหยง ความจริงเธอกลัวหมามาก เมื่อครู่ความโกรธชนะความกลัวไปช่วงสั้นๆ ตอนนี้ฝ่ายตรงข้ามจะโจมตีกลับ เธอก็กลับมากลัวเหมือนเดิม
แต่รั่งอี๋รั่งกลับเดินเข้าห้องครัว หมอบที่ข้างเท้าเวินเซ่าชิง เขาจะไล่อย่างไรมันก็ไม่ยอมออกไป
“แกเข้ามาทำไม ออกไปก่อน ไปเล่นที่ห้องรับแขก”
รั่งอี๋รั่งไม่ขยับเขยื้อน เวินเซ่าชิงเดินไปสองสามก้าวเพื่อล้างมือ รั่งอี๋รั่งก็ขยับตาม หมอบชิดเท้าเขาเหมือนเดิม
ชายหนุ่มงุนงงหนัก เจ้าหมาโง่ตัวนี้เป็นอะไร ปกติฉงหรงต้องกลัวมันไม่ใช่หรือ ทำไมวันนี้กลับตาลปัตรเสียแล้ว
เวินเซ่าชิงทำอาหารได้รวดเร็วมาก เพียงไม่นานก็ยกแกงจืดไข่น้ำออกมาหนึ่งชาม
เขาโรยต้นหอม เหยาะซีอิ๊ว กลิ่นหอมฉุยโชยมา ฉงหรงมองแกงจืดไข่น้ำที่อยู่ด้านหน้าแล้วเงยหน้ามองเวินเซ่าชิง พูดขอบคุณจากใจจริง “ขอบคุณมาก”
ภายใต้แสงไฟใบหน้าด้านข้างของเขาหล่อเหลาคมเข้มและอ่อนโยน ได้ยินเธอพูดขอบคุณ เวินเซ่าชิงก็เม้มปากยิ้ม “รีบกินเถอะ”
ช่วงเวลาต่อมาต่างฝ่ายต่างเงียบ เวินเซ่าชิงมองดูเธอกินใกล้เสร็จแล้วก็เอ่ยถาม “ตรวจที่โรงพยาบาลไหน ผมจะดูว่ามีคนรู้จักช่วยดูแลได้มั้ย”
“โรงพยาบาลสังกัดมหาวิทยาลัย X” ฉงหรงพูดจบต่างฝ่ายต่างก็เงียบไปอีกพักใหญ่ เธอเงยหน้ามองเขา “มองอะไร”
เวินเซ่าชิงตอบเสียงเนิบนาบ “ผมทำงานที่โรงพยาบาลนั้น”
“…คงไม่บังเอิญขนาดนั้นมั้ง” ฉงหรงดื่มน้ำไปอึกหนึ่ง “ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่โรงพยาบาลนั้น”
“ผมก็ไม่รู้ว่าคุณอยู่สำนักงานทนายความไหน” เวินเซ่าชิงจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “ดูท่าเราสองคนมีความจำเป็นต้องทำความเข้าใจกันและกันให้ดีกว่านี้นะ”
ฉงหรงหยิบนามบัตรหนึ่งใบจากในกระเป๋าส่งให้เขาด้วยท่าทางเป็นทางการสุดๆ “มีปัญหาด้านกฎหมายมาปรึกษาฉันได้”
เวินเซ่าชิงได้ยินแบบนี้ก็ตอบแบบไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ “ตอนนี้รู้ว่าผมอยู่โรงพยาบาลไหนแล้ว ป่วยอะไรก็ไปหาผมได้”
ฉงหรงขมวดคิ้วเล็กน้อยมองดูเขา อยู่ในบ้านคนอื่น กินของคนอื่นก็ต้องเกรงใจเขาบ้าง คำด่า ‘คุณสิป่วย’ ที่ขึ้นมาถึงริมฝีปากจึงไม่หลุดออกมา เธอเก็บไว้อยู่ในใจ รู้สึกอึดอัดมาก
เวินเซ่าชิงก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอตีโต้ รีบเก็บชามเก็บตะเกียบเดินเข้าห้องครัว แล้วยกน้ำที่ส่งกลิ่นหอมจางๆ ออกมาหนึ่งแก้ว
ฉงหรงถามด้วยความสนใจ “นี่อะไรน่ะ”
“น้ำเสาวรส” เวินเซ่าชิงจับแก้วน้ำ ทดสอบอุณหภูมิแล้วเติมน้ำผึ้งลงไปสองช้อน “ไม่เคยกินหรือ”
