ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 1-บทที่ 2

“พ่อคะ!”

“พ่อ… คงกลับไปไม่ได้แล้ว”

“กลับไปไม่ได้เหรอคะ ตอนนี้พ่อยังไหวอยู่ไม่ใช่เหรอคะ รีบกลับกันเถอะค่ะ กลับกันเถอะนะคะ พ่อ!” ไม่ว่าฉันจะพูดยังไงพ่อก็ไม่สนใจคำพูดของฉันเลย

“พ่อ… มีความจริงที่ยังไม่ได้บอกลูก พ่อรู้อยู่แล้วว่าพ่อต้องตายก่อนลูกอายุยี่สิบ”

“ก่อนหนูอายุยี่สิบเหรอคะ พ่อพูดอะไรอยู่คะ”

“เพียงแค่พ่อไม่รู้มาก่อนว่ามันจะเป็นวันนี้…”

พ่ออาเจียนออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง ครั้งนี้ฉันคิดว่าไม่ควรจะชักช้าไปกว่านี้แล้วจึงจับมือพ่อแล้วพูดกับพ่อ “กลับกันเถอะค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ”

“คยองมิน… พ่อขอโทษ ตอนนี้พ่อคงส่งลูกกลับไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น…”

คำพูดนั้นเหมือนกับฟ้าพังทลายลงมา พ่อยกมือขึ้นแตะแก้มของฉัน

“ลูกรัก… พ่อไม่อยากให้ลูกเสียใจกับการตายของพ่อ…”

“พ่อ…”

สายลมเริ่มพัดมา สายลมนี้เหมือนเป็นตัวเชื่อมต่อระหว่างกาลเวลา ตอนนี้พ่อตั้งใจจะส่งฉันกลับไปยังโลกปัจจุบันอย่างแน่นอน

“หนูไม่กลับ! พ่อคะ เรากลับด้วยกันเถอะนะคะ หนูจะไม่ทิ้งพ่อไว้ที่นี่เด็ดขาด!”

“พ่อขอโทษ…”

“พ่อ! ได้โปรด!” ฉันอ้อนวอนและยืนยันว่าจะไม่ทิ้งพ่อเอาไว้ที่นี่แล้วกลับไปคนเดียวเด็ดขาด

“พลังเฮือกสุดท้ายของพ่อ… จะส่งลูก…” พ่อหลับตาลงทั้งที่ยังพูดไม่จบ ในเวลาเดียวกันมือของพ่อที่แตะแก้มของฉันอยู่ก็ตกลงพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง

“พ่อ!”

ฉันวางมือลงบนตัวพ่อ แต่มือของฉันกลับจับต้องสิ่งใดไม่ได้เลย ร่างของฉันค่อยๆ โปร่งใส สายลมค่อยๆ ดูดร่างของฉันไป

“ไม่เอา! หนูไม่ทิ้งพ่อเด็ดขาด! พ่อ!”

เสียงตะโกนของฉันทำให้องค์ชายควังแฮรีบวิ่งเข้ามา ภาพที่ร่างของฉันค่อยๆ เลือนหายไปข้างๆ ร่างของพ่อทำให้เขาถึงกับตกตะลึง

“คยองมิน!”

เขาตะโกนเรียกพร้อมยื่นมือมาคว้าตัวฉันเอาไว้ แต่ดูเหมือนยิ่งพยายามจะไขว่คว้า ร่างของฉันก็ยิ่งเลือนหายจนสุดท้ายเขาก็คว้าได้แต่อากาศที่ว่างเปล่า มือของฉันไม่สามารถสัมผัสตัวพ่อได้ และมือของเขาก็ไม่สามารถคว้าร่างของฉันไว้ได้เช่นกัน

“เป็นไปได้อย่างไร เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน!”

เขาตะโกนสุดเสียงมาทางร่างของฉันที่จับต้องไม่ได้ ร่างของฉันถูกผลักเข้าไปใจกลางของลมที่หมุนวนอยู่ด้านหลังตัวเขา แล้วฉันก็ไปจากโชซอนโดยไม่เหลือร่องรอยอะไรเอาไว้เลย