ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

“จง”

“ขอรับท่านพ่อ”

“เมื่อครู่เจ้ากำลังทำกระไรอยู่”

จงตอบคำถามขององค์ชายจองวอนเสียงดังฟังชัด “คัดลายมือขอรับ”

“คนจากฮงมุนควันบอกพ่อว่าเจ้าตั้งใจเรียนดีมาก”

ทันทีที่ได้รับคำชมแทนคำว่ากล่าวตักเตือน จงก็หายเครียดแล้วเงยหน้าขึ้น แต่ตอนนั้นเององค์ชายจองวอนที่ยิ้มให้จงก็เบนสายตามาทางฉัน

“แต่ดูเจ้าตอนนี้แล้ว พ่อว่าเจ้าคงไม่ได้ตั้งใจเรียนสักเท่าใด”

ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ริมฝีปากของเขาก็ยังประดับไปด้วยรอยยิ้ม ใช่ องค์ชายจองวอนกำลังยิ้ม ฉันจึงไม่รู้ว่าใจของเขานั้นคิดอย่างไรกันแน่ กำลังชมหรือกำลังต่อว่า

“ข้าจำได้ว่าข้าบอกให้เจ้าเป็นซังกุงพระพี่เลี้ยง แต่ดูๆ ไปแล้วเจ้าตามติดจงราวกับเป็นอาจารย์”

คำชมในยุคโชซอนนี่มีวิธีพูดหลายแบบเหลือเกิน ตอนนี้องค์ชายจองวอนกำลังชมฉันอยู่

“เอ่อ…เพคะ”

“สตรีอย่างเจ้าได้เรียนหนังสือด้วยรึ”

เขาถามคำถามง่ายๆ แต่ฉันคิดว่าตอนนี้เขากำลังตัดสินฉันอยู่ว่าฉันนั้นอยู่ระดับไหน ฉันจึงลังเลนิดหน่อยว่าจะตอบอย่างไรดี

“หม่อมฉันเรียนมาหมดแล้วเพคะ ถ้าหากองค์ชายเน้นว่า ‘สตรีอย่างหม่อมฉัน’ หม่อมฉันก็ขอบอกว่าท่านพ่อของหม่อมฉันสอนแนฮุน หรือแม้กระทั่งคยูจุงโยรัม ท่านพ่อก็สอนให้เพคะ”

“เจ้าเรียนทั้งแนฮุนไปจนถึงคยูจุงโยรัมเลยรึ”

“เพคะ”

องค์ชายจองวอนทำหน้าตกใจไม่น้อย “ช่างน่าตกใจเสียจริง ข้าคิดว่าเจ้าคือสตรีที่มาจากต่างอาณาจักร แต่เจ้ากลับได้รับการอบรมเยี่ยงหญิงชาวโชซอน”

“หม่อมฉันเองก็เป็นคนโชซอนนะเพคะ แต่หม่อมฉันแค่อาศัยอยู่ในดินแดนที่ไกลจากโชซอน”

“เช่นนั้นรึ… ความจริงท่านพี่เองก็บอกเช่นนั้น” เขาบ่นพึมพำอะไรบางอย่างคนเดียว แล้วจู่ๆ ก็หันขวับมามองฉันอีกครั้ง “ถ้าเช่นนั้นข้าขอฝากจงไว้กับเจ้าด้วย”

“พระองค์เองก็น่าจะรับฟังคำขอร้องของหม่อมฉันบ้างนะเพคะ” ฉันกำลังหมายถึงเรื่องที่ฉันต้องการพบองค์ชายควังแฮ

สีหน้าขององค์ชายจองวอนดูหม่นลง เขารู้ตัวว่าจงนั่งอยู่ในนี้ด้วยจึงพูดกับฉันด้วยโทนเสียงต่ำอย่างระมัดระวัง “ข้าบอกไปแล้วไม่ใช่รึว่าตอนนี้ไม่ได้”

“ทราบเพคะ ดังนั้นหม่อมฉันก็เลยรออยู่นี่อย่างไรเล่าเพคะ”

ฉันย้ำความในใจของฉันอีกครั้งกับองค์ชายจองวอน หากเป็นหญิงโชซอนจริงๆ คงไม่บังอาจพูดแบบนี้ ปกติหญิงโชซอนมักจะพูดจาอ้อมค้อม ยิ่งไปกว่านั้นคงไม่บังอาจพูดจาแบบนี้กับพวกเชื้อพระวงศ์ซึ่งฉันเองก็รู้ดี หากแต่ตอนนี้เหมือนกับมีสะเก็ดไฟตกมาบนหลังเท้า ฉันจึงไม่สามารถรออยู่เฉยๆ ได้ แต่สิ่งที่ฉันทำได้ก็คือรอคอยเพื่อให้ได้พบกับองค์ชายควังแฮอีกครั้งโดยที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่

“เอาไว้รอให้ถึงเวลาที่สมควรที่สุด แต่ก่อนหน้านั้นเจ้าห้ามเดินไปไหนมาไหนในพระราชวังชั่วคราวตามอำเภอใจเด็ดขาด…”

“หม่อมฉันทราบแล้วเพคะว่าต้องอยู่เฉยๆ ที่นี่ หม่อมฉันก็แค่อยากรู้ว่าหม่อมฉันต้องอยู่อย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่ และตอนนี้เขา ไม่ใช่สิ องค์ชายรัชทายาทกำลังตกอยู่ในอันตรายมากน้อยแค่ไหน”