ทดลองอ่าน พานพบฝ่าบาทในห้วงกาล บทที่ 3-บทที่ 4

ซังกุงพระพี่เลี้ยงจะไม่สามารถกินข้าวได้หากเจ้านายยังกินไม่เสร็จ และต้องกินข้าวที่เหลือต่อจากเจ้านายเท่านั้น ทว่าในมื้อแรกของฉันที่นี่ ทันทีที่อาหารชาววังรสเลิศถูกยกมาวางตรงหน้า จงก็ร้องสั่งนางในห้องเครื่อง

“เอาข้าวเปล่ามาอีกหนึ่งถ้วย”

นางในยกข้าวเปล่ามาอีกหนึ่งถ้วยทันที แล้วจงก็ยื่นถ้วยข้าวเปล่าให้ฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นว่าเด็กคนนี้ฉลาดมาก ฉันรู้สึกชอบเด็กคนนี้ขึ้นมาแล้วสิ

หลังจากนั้นสิบวัน หิมะก็หยุดตก วันแรกของปี 1600 ช่างสดใส ซึ่งพระเจ้าซอนโจให้จัดพิธีมังควอล-รเย ในวันนั้นฉันกับจงจึงต้องอยู่แต่ในห้อง ห้ามออกไปไหนโดยเด็ดขาด

และในวันนั้นเองฉันก็ได้รู้ความจริงที่แปลกประหลาดอยู่อย่างหนึ่ง ทั้งที่เป็นปีใหม่แท้ๆ แต่แม่ของจงกลับไม่ยอมมาหาจง ฉันได้ยินซังกุงส่วนพระองค์พูดว่าหลังจากคลอดลูกคนที่สาม สุขภาพร่างกายของนางก็ไม่ค่อยดี จึงได้ออกไปอยู่บ้านเดิม ถ้าอย่างนั้นเท่ากับว่าตอนนี้องค์ชายจองวอนอาศัยอยู่คนเดียวลำพัง แต่องค์ชายจองวอนเองก็แทบไม่มาหาจงเหมือนกัน หรือเป็นเพราะเชื้อพระวงศ์มีงานต่างๆ มากมายต้องสะสางหลังจบสงครามกันนะ

แต่ถึงแม้ว่าพ่อแม่จะยุ่งก็คงไม่เป็นไร เพราะจงเองก็ยุ่งทั้งวันเหมือนกัน หลังจากตื่นนอนก็กินข้าวเช้า อ่านหนังสือ จากนั้นกินข้าวเที่ยงแบบง่ายๆ เสร็จแล้วก็จะมีข้าราชการจากฮงมุนควันมาสอนหนังสือ ปกติแล้วบรรดาเชื้อพระวงศ์จะเรียนด้วยกันที่จงฮัก แต่จงยังเด็กเกินไป และหลังจบสงครามอิมจินก็ยังไม่มีการเปิดจงฮัก และคงไม่มีเชื้อพระวงศ์คนไหนอยากเรียนหนังสือท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บขนาดนี้ จึงไม่มีการเปิดจงฮักอย่างเป็นทางการ

และเพราะจงยังเด็กมาก ในวันหนึ่งข้าราชการจากฮงมุนควันจึงมาสอนจงเพียงแค่หนึ่งครั้งเท่านั้น จงต้องท่องชอนจามุนประมาณครึ่งหนึ่งและต้องอธิบายความหมายไปด้วย ต้องทำการบ้านทุกวัน ต้องคัดลายมือตัวหนังสือที่เขียนผิดในแต่ละวัน แค่นี้ก็หมดช่วงบ่ายไปทั้งวันแล้ว แต่ละวันจงจึงดูเหนื่อยล้ามา บางวันฉันจึงต้องพาเขาออกไปเดินสูดอากาศข้างนอกบ้าง

วันหนึ่งเป็นวันที่หิมะหยุดตกหลังจากตกมาหลายวัน ฉันจึงพาจงออกมาคัดลายมือที่นอกชาน

“จงจ๊ะ เมื่อสักครู่เหลือข้าวทิ้งใช่ไหม”

“กินไม่หมด”

“รู้ไหมจ๊ะว่าทำแบบนั้นมันไม่ดี”

“ก็มันเยอะเกินไป ข้ากินไม่หมด ต่อไปพี่สาวก็กินพร้อมกันสิ”

จริงเหรอ กินไม่หมดก็เลยชวนฉันกินข้าวด้วยเนี่ยนะ เด็กน้อยเอ๋ย

“จะคิดแบบนั้นไม่ได้นะ รู้ใช่ไหมจ๊ะว่าตอนนี้สงครามจบแล้ว”

จงนอนคัดลายมือพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ

“พอสงครามจบลงแล้ว ราษฎรจะเป็นอย่างไรรู้ไหมจ๊ะ”

“ดีขึ้น”

“ดีอะไรกัน ราษฎรน่ะสูญเสียที่ดินก็เพราะสงครามนะจ๊ะ” ฉันต้องค่อยๆ อธิบายเพื่อให้เด็กอายุห้าขวบเข้าใจ