ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 1 – บทที่ 2

ที่นี่เป็นร้านอาหารที่ผสมผสานระหว่างจีนและตะวันตกซึ่งได้รับความนิยมอย่างมากในขณะนี้

บนโต๊ะไม้สไตล์จีนจัดวางผ้าปูโต๊ะสไตล์ยุโรปอย่างไม่เข้ากันเลยสักนิด อีกทั้งข้างๆ ขวดบดพริกไทยยังมีขวดพริกป่นวางอยู่ ก็เหมือนเธอกับแฟนเก่าอย่างหานตงอวี่ที่ดูจะไม่มีวันเข้ากันได้เลยสักอย่าง

บนเบาะโซฟาท่ามกลางแสงไฟสลัวๆ มีชายหนุ่มสวมเสื้อมีฮู้ดพิมพ์ลายกำลังเล่นเกมในโทรศัพท์มือถืออยู่ หญิงสาวที่นั่งข้างๆ สวมชุดกระโปรงลูกไม้สีขาว กำลังดื่มน้ำผลไม้อยู่เงียบๆ

“นี่ คนนั้นหรือเปล่า” หญิงสาวมองเห็นพวกเซียวเซียวกำลังเดินเข้ามาจึงรีบสะกิดถามชายหนุ่มข้างๆ

หานตงอวี่เงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินเข้ามาแล้วรีบยกมือขึ้นโอบแฟนใหม่โชว์ทันที ก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นโบกไปมาเหมือนไม่ใส่ใจอะไร “ทางนี้!” พอเห็นเซียวเซียวที่มีผ้าปิดปากปกปิดใบหน้าก็เบะปากด้วยความเคยชิน “ไม่ได้เป็นดาราสักหน่อย ทำไมต้องสวมผ้าปิดปากด้วย”

“ยังไม่หายป่วย เป็นภูมิแพ้นิดหน่อย” เซียวเซียวตอบส่งๆ ไม่คิดจะปลดผ้าปิดปากออกแต่อย่างใด

เซียวเซียวคบกับหานตงอวี่มาสามปี ช่วงสองปีนี้หานตงอวี่ยังคงเรียนหนังสืออยู่ แต่เซียวเซียวออกมาทำงานแล้ว ตั้งแต่แฟนสาวเริ่มทำงาน เขาก็จะได้ยินเสียงบ่นและตัดพ้ออยู่ทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงาน เรื่องเพื่อนร่วมงาน เรื่องความก้าวหน้าในอนาคต ซึ่งทำให้คนที่ยังอยู่บนหอคอยงาช้างอย่างหานตงอวี่ไม่เข้าใจและเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายมากขึ้นเรื่อยๆ สองเดือนก่อนเซียวเซียวก็โทรมาบอกว่าเธอต้องพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องการให้เขามาเยี่ยมเธอ

อยู่ดีๆ ทำไมต้องไปนอนโรงพยาบาลกัน คิดว่าเป็นเพราะเธออยากจะเจอเขาก็เลยใช้มารยาเล็กๆ น้อยๆ เขาไม่ชอบนั่งรถและรู้สึกว่ามันยุ่งยากเกินไปจึงไม่ได้ไปหาเธอ ใครจะไปคิดว่าวันต่อมาก็ถูกบอกเลิกเสียแล้ว

หานตงอวี่รู้สึกเสียหน้า วันนี้เลยตั้งใจจะเรียกศักดิ์ศรีคืนมา แฟนคนใหม่ของเขามีการศึกษาสูงกว่าเซียวเซียว ฐานะทางครอบครัวก็ดีกว่าเซียวเซียว ที่สำคัญคือเป็นคนอ่อนโยนและเข้าอกเข้าใจคนอื่น

“นี่เธอไม่สบายจริงๆ เหรอ” หานตงอวี่คาดไม่ถึงอยู่บ้าง ทั้งคู่บอกเลิกกันทางโทรศัพท์ สาเหตุก็เพราะระยะทางที่ห่างไกลทำให้ไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน เขาคิดมาตลอดว่าเธอไม่ได้เข้าโรงพยาบาลจริงๆ ขณะที่คิดจะเอ่ยปากถามต่อก็พลันสังเกตเห็นว่าเซียวเซียวคล้องแขนผู้ชายคนหนึ่งไว้ มุมปากที่เพิ่งจะยกยิ้มเมื่อครู่พลันคลายลง “เขาเป็นใคร”

ผู้ชายคนนี้สูงใหญ่ หล่อเหลา โดดเด่น ดูท่าทางเป็นคนมีเงินด้วย ที่สำคัญก็คือมีความภูมิฐานหนักแน่นที่ชายหนุ่มทั่วไปไม่มี ทำให้หานตงอวี่รู้สึกไม่ชอบขี้หน้าขึ้นมาทันที

“แฟนฉันเอง” เซียวเซียวดึงจั่นหลิงจวินเดินเข้ามาใกล้แล้วโกหกหน้าตายออกไป “ทำไฟแนนซ์น่ะ เมื่อเดือนที่แล้วเพิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองกรรมการผู้จัดการ”

“อ้อ ยินดีที่ได้รู้จัก” หานตงอวี่นั่งนิ่งไม่ยอมขยับ ก่อนจะยื่นมือออกไปอย่างเบื่อหน่ายเพื่อจะจับมือกับจั่นหลิงจวิน

มือข้างหนึ่งของจั่นหลิงจวินมีเสื้อนอกพาดอยู่ อีกข้างก็ล้วงกระเป๋ากางเกงไว้ ดูท่าทางแล้วไม่ต้องการจะจับมือด้วย “รีบพูดเถอะ ผมไม่มีเวลา เดี๋ยวต้องไปประชุมต่ออีก”