ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 11 – บทที่ 12

เมื่อตรวจสอบเพื่อยืนยันตัวตนแล้วจึงจับสลาก เซียวเซียวโชคไม่เลวนัก เธอจับได้หมายเลขกลางๆ ตรงกับเวลากลางวันที่จะพักกินข้าว จึงไม่ต้องรอถึงตอนบ่าย

การแข่งขันรอบนี้มีผู้ตัดสินสามคน โดยทั้งสามนั่งอยู่หลังโต๊ะยาวตัวหนึ่ง จ้องมองผู้เข้าแข่งขันที่ผลักประตูเข้ามาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ที่นี่เป็นห้องอัดขนาดเล็ก ช่างกล้องและช่างไฟต่างประจำที่กันเรียบร้อย บนหน้าจอกำลังแสดงผลงานของเซียวเซียวที่ส่งเข้าแข่งขัน

“สวัสดีค่ะกรรมการทุกท่าน ดิฉันชื่อเซียวเซียวจากบริษัทแฟชั่นเฮ้าส์แอลวายค่ะ”

เซียวเซียวคาดไม่ถึงว่าจะเจอกรรมการที่เป็นคนรู้จักด้วย นั่นคือศาสตราจารย์เฉินที่สอนวิชาบังคับของเธอสมัยเรียนมหาวิทยาลัย

เซียวเซียวรู้สึกละอายใจขึ้นมา ปีนั้นเธอตกวิชาของอาจารย์ท่านนี้ วิชานั้นมีคะแนนรายงานที่ต้องส่งตามกำหนดทั้งหมดสี่สิบคะแนน เป็นคะแนนจากรายงานชิ้นใหญ่ตอนสุดท้ายเพียงชิ้นเดียว ตอนนั้นเซียวเซียวทำรายงานเสร็จเรียบร้อยและส่งไปแล้วด้วย แต่ไม่รู้ว่าทำไมอาจารย์ถึงไม่ได้รับและให้ศูนย์กับเธอ ไม่ว่าเธอจะพยายามอย่างไรก็ไม่มีทางทำคะแนนสอบได้เต็ม เธอจึงตกวิชานั้นไปโดยปริยาย

หลังจากนั้นเธอยังไปที่ออฟฟิศของอาจารย์ท่านนี้และเถียงกันอยู่นาน แล้วเอารายงานของตัวเองส่งให้อาจารย์ดู ทว่าอย่างไรคนหัวโบราณอย่างศาสตราจารย์เฉินก็ไม่ยอมให้เธอผ่าน สุดท้ายก็มองหน้ากันไม่ติด

ในสถานการณ์แบบนี้ถ้าเป็นคนอื่นได้เจออาจารย์คงจะดีใจมาก แต่เซียวเซียวกลับรู้สึกว่าโชคร้ายจริงๆ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำเหมือนอาจารย์ไม่มีตัวตน ก่อนจะเปิดไฟล์ขึ้นมาแล้วเริ่มนำเสนอผลงาน

“เสื้อผ้าเซ็ตนี้เป็นการออกแบบให้กับสถานบำบัดและฟื้นฟูสุขภาพชั้นสูงแห่งหนึ่ง…”

เมื่อพูดถึงผลงานของตัวเองแล้วความมั่นใจก็ค่อยๆ กลับคืนมา

“ชุดกีฬาของนักกายภาพบำบัด ชุดลำลองของนักโภชนาการ ชุดกระโปรงแบบโลลิตาของพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ จุดเด่นของเสื้อผ้าเซ็ตนี้ไม่ได้อยู่ที่ความสวยงามเพียงเท่านั้น แต่อยู่ที่ความหรูหราและการใช้ประโยชน์ได้จริงด้วย

ท่านนี้ก็คือนักบำบัดองค์รวมของสโมสร รูปร่างของเขาสมบูรณ์แบบมาก ใกล้เคียงกับนายแบบ แม้อยากจะดึงจุดเด่นออกมามากกว่านี้ แต่เมื่อคิดถึงความจำเป็นทางด้านอาชีพ รูปร่างที่สะดุดตาจนเกินไปจะส่งผลกระทบต่อความเคร่งขรึมในวิชาชีพทางการแพทย์ของเขา ดังนั้นจึงทำให้บริเวณนี้หลวมมากขึ้น ทำให้เขาดูผอมเพรียวขึ้นอีกหน่อย” เซียวเซียวชี้ไปที่รูปของจั่นหลิงจวินอย่างต่อเนื่อง สัมผัสได้ถึงความชื่นชมจากน้ำเสียงที่พูดออกมา

“ดูแลใส่ใจลูกค้าเหมือนเป็นคนรักเป็นสิ่งที่ดีไซเนอร์ควรจะมี” กรรมการร่างอ้วนที่อยู่ในชุดเสื้อคอจีนพูดออกมา

“เป็นการออกแบบที่อัจฉริยะมาก ฉันชอบมาก” กรรมการผู้หญิงที่ใส่แว่นกรอบทองและสวมชุดกี่เพ้าปรบมือให้กับเซียวเซียวยิ้มๆ

ส่วนศาสตราจารย์เฉินไม่ได้พูดอะไร

จากนั้นกรรมการทั้งสามคนก็แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันแล้วประกาศผลออกมาตอนนั้น

“ผ่าน!”