ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 13 – บทที่ 14

ลมหายใจของเซียวเซียวชะงักไปครู่หนึ่ง ความรู้สึกที่เรียกว่าความสุขพลันบังเกิดขึ้น ถ้าผู้ชายคนนี้เป็นของเธอมันจะดีแค่ไหน…

จั่นหลิงจวินเห็นเซียวเซียวยืนนิ่งไม่ขยับจึงเดินเข้ามายกกระเป๋าเดินทางของเธอ

“ไม่ต้องค่ะ ฉันถือเองได้” เซียวเซียวรีบเข้าไปแย่งกระเป๋า จั่นหลิงจวินไม่ใช่แฟนเธอและก็ไม่ใช่คนขับรถที่จ้างมา จะให้เขาทำแบบนี้ได้อย่างไร

แต่ว่าถ้าเป็นช่วงที่จีบกันอยู่ก็แล้วไป ผู้ชายจะต้องช่วยผู้หญิงถือกระเป๋าขึ้นรถเพื่อใช้โอกาสนี้ในการแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ

จั่นหลิงจวินกลับแย่งกระเป๋าเดินทางมาได้อย่างง่ายๆ ก่อนถือกระเป๋าเดินทางของเธอลงบันไดหน้าตึกแล้ววางลง จากนั้นก็เดินไปสตาร์ตรถ

“…” เซียวเซียวพูดอะไรไม่ออก หัวใจของสาวน้อยที่เพิ่งลอยขึ้นฟ้าแตกโพละเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สุภาพบุรุษที่ดีย่อมต้องช่วยสุภาพสตรีถือของหนัก ก็เพียงเท่านี้ ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งอย่างที่คิด

เซียวเซียวได้แต่ยอมรับชะตากรรมของตัวเอง เธอลากกระเป๋าเดินทางไปที่รถ จั่นหลิงจวินเปิดท้ายรถไว้เรียบร้อยแล้วก็หันกลับมาช่วยเธอยกกระเป๋าวางเข้าไป

“รบกวนคุณแล้วนะคะ วันนี้ถือเป็นนัดบริการนอกสถานที่ เมื่อวานฉันบอกกับเถียนเถียนไว้เรียบร้อยแล้ว” เซียวเซียวขึ้นไปนั่งทางฝั่งผู้โดยสารพร้อมกับกล่าวขอบคุณจั่นหลิงจวิน

“อืม” จั่นหลิงจวินตอบรับแบบไม่รู้ว่ายอมรับหรือปฏิเสธแล้วเหยียบคันเร่ง “เหยาเหยาไปทำงานนอกสถานที่ครึ่งเดือน การแข่งขันจบแล้วก็ต้องให้ผมมารับ อย่าลืมโทรนัดล่วงหน้าล่ะ”

“แต่ว่านัดบริการนอกสถานที่เดือนนี้ของฉันใช้หมดแล้ว” เซียวเซียวขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้ม เพราะเดือนนี้บริษัทได้จัดตรวจร่างกายขึ้น แล้วก็ต้องเจาะเลือด เซียวเซียวจึงนัดบริการนอกสถานที่ไปแล้วอีกครั้ง

จั่นหลิงจวินเหลือบมองเธอเล็กน้อย “ไม่ได้บอกให้คุณนัดนักบำบัด ให้คุณนัดพี่ชายของเพื่อนรัก”

เซียวเซียวอึ้งงันไปกับคำตอบนั้น เมื่อคิดได้มุมปากก็ค่อยๆ แย้มยิ้มบางออกมา เธอนี่โง่จริงๆ เหลียงจิ้งเหยาก็ไหว้วานพี่ชายให้จัดการอยู่แล้ว ต่อให้จั่นหลิงจวินไม่ใช่นักบำบัดของเธอ อีกฝ่ายก็ต้องขอร้องให้เขามารับเธอ นี่เธอเกรงใจมากเกินไปสินะ

“งั้นวันที่ยี่สิบแปดมารับฉันด้วยนะคะ”

“อืม” จั่นหลิงจวินตอบรับอย่างพอใจ

เซียวเซียวหันไปมองเขาแล้วอดที่จะยิ้มออกมาอีกไม่ได้ “ขอบคุณพี่หลิงจวิน”

ใบหูของจั่นหลิงจวินเหมือนกับจะสั่นไหวน้อยๆ “เมื่อกี้เรียกว่าอะไรนะ”

“คุณเป็นพี่ชายของเหยาเหยา ฉันก็ต้องเรียกตามเหยาเหยาสิ” เซียวเซียวพูดอย่างได้คืบจะเอาศอก

จั่นหลิงจวินไม่ได้สนใจอะไรอีก ถือเป็นการยอมรับการเรียกเช่นนี้

รถเก๋งสีเงินจอดอย่างนิ่มๆ ที่หน้าประตูรีสอร์ต มีดีไซเนอร์หลายคนมาถึงแล้ว โจวเชี่ยนขับรถมาส่งฉินย่าหนาน ทั้งสองคนยืนกินเครปอยู่ใต้ต้นไม้

“ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนของแม่นั่นจริงๆ เหรอ” โจวเชี่ยนจ้องไปยังชายหนุ่มที่กำลังช่วยเซียวเซียวยกกระเป๋า ตอนที่เจอกันวันนั้นเธอก็เห็นแล้ว แต่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไร ชายหนุ่มที่ดูดีขนาดนี้ ทำไมถึงได้ชอบผู้หญิงที่หน้าบวมแล้วก็ป่วยอย่างเซียวเซียวได้

“ไม่รู้สิ แต่แม่นั่นไม่ได้ยอมรับสักหน่อย น่าจะยังไม่ได้คบกันจริงจังมั้ง” ฉินย่าหนานตอบพร้อมกับกินเครปในมือไปด้วย ตั้งแต่เธอได้อันดับหนึ่งในการแข่งขันรอบรองชนะเลิศ เธอก็ไม่เห็นเซียวเซียวอยู่ในสายตา ความจริงได้พิสูจน์แล้วว่าตัวเธอเก่งกว่าเซียวเซียว ขอเพียงได้เป็นแชมป์ในรอบชิงชนะเลิศ ต่อไปเซียวเซียวอยู่ในบริษัทก็ต้องคอยมองสีหน้าเธอแล้ว

โจวเชี่ยนมองใบหน้าหล่อๆ ด้านข้างของจั่นหลิงจวินแล้วครุ่นคิด

รอจนกระทั่งทางทีมงานมารับดีไซเนอร์เข้าไป คนที่มาส่งจึงค่อยๆ ทยอยกลับไป

โจวเชี่ยนนั่งอยู่บนรถจ้องมองไปยังรถของจั่นหลิงจวิน รอจนกระทั่งจั่นหลิงจวินสตาร์ตรถ เธอถึงได้ปลดเบรกมือแล้วค่อยๆ ขับตามไป

(ติดตามต่อในเล่ม)