ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 7 – บทที่ 8

เมื่อถูกเบี่ยงเบนความสนใจไปแล้ว เซียวเซียวก็ลืมเรื่องที่จะถามเกี่ยวกับบอสใหญ่ของซังอวี๋ จนกระทั่งวันรุ่งขึ้นไปทำงานถึงนึกขึ้นได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่ามันแปลกๆ

ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะคิดอะไรออก เสียงสแกนนิ้วที่ประตูก็ดังขึ้น

ในที่สุดฟางเซี่ยงเฉียนก็ปรากฏตัวหลังจากหายหน้าไปหลายวัน เธอก้มหน้าเก็บข้าวของส่วนตัวที่โต๊ะทำงานโดยไม่ปริปากพูดอะไร

ทุกคนในห้องพากันสบตากัน แต่ก็ไม่มีใครคิดจะเดินไปพูดกับเธอ

เมื่อฟางเซี่ยงเฉียนเก็บของเรียบร้อยก็หอบกล่องกระดาษขนาดไม่ใหญ่นักเดินมาที่หน้าประตูแล้วกวาดตามองรอบๆ “ฉันกำลังจะไปแล้ว ยังไงก็เคยทำงานด้วยกันมา พวกคุณไม่คิดจะเดินไปส่งฉันเลยรึไง”

ทุกคนพากันเงียบกริบ บรรยากาศในห้องออกแบบค่อยๆ เปลี่ยนไปจนน่าอึดอัด

เซียวเซียวเม้มปากแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันไปส่งคุณเอง”

ทุกคนตกใจอย่างมาก ต่างหันไปมองหน้ากัน เพราะทุกคนล้วนรู้อยู่ว่าในแผนกออกแบบนี้คนที่เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของฟางเซี่ยงเฉียนก็คือเซียวเซียว

จ้าวเหอผิงหันไปสบตากับเสี่ยวหวังพร้อมคุยกันทางสายตา คิดว่าเซียวเซียวคงคิดจะเอาคืนก่อนอีกฝ่ายจะไปแน่ๆ พวกเขาจึงไม่คิดจะไปดูอะไร

ฟางเซี่ยงเฉียนไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเดินลงไปชั้นล่างพร้อมกับเซียวเซียว

“คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายคนที่มาส่งฉันจะเป็นเธอ” ฟางเซี่ยงเฉียนหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูบริษัทพร้อมกับมองลอดแว่นมาที่เซียวเซียว

“ฉันมีอะไรอยากจะพูดด้วย” เซียวเซียวก็ยืนนิ่งเช่นกัน เธอจ้องใบหน้าของฟางเซี่ยงเฉียน “ฉันหวังว่าคุณจะขอโทษฉันเรื่องที่ฉันป่วยแต่คุณกลั่นแกล้งไม่ให้ฉันไปหาหมอ เพราะคุณเป็นต้นเหตุทำให้ฉันเกิดความเครียดและความเหนื่อยล้า เป็นสาเหตุให้ระบบภูมิคุ้มกันถูกทำลาย ต้องนอนโรงพยาบาล เสียโฉม ถ้าคุณขอโทษฉันจะถือว่าแล้วกันไป”

ฟางเซี่ยงเฉียนมองหน้าเธอพร้อมกับหัวเราะออกมา “ฉันไม่ขอโทษ เธอก็โตแล้ว ถ้าหากฉันตั้งเงื่อนไขที่มากเกินไป ทำไมถึงไม่ตอบโต้ ถ้าไม่ตอบโต้ก็สมควรถูกรังแก นี่มันเป็นกฎเกณฑ์การอยู่รอดในสังคม”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นความโกรธของเซียวเซียวก็พุ่งขึ้นสูงปรี๊ด ก่อนหน้านี้เธอเคยคิดว่าฟางเซี่ยงเฉียนเป็นคนที่ยึดกฎเกณฑ์ตายตัวถึงได้เข้มงวดเช่นนี้ แต่ไม่คิดว่ายังมีการ ‘กลั่นแกล้งรังแก’ อยู่ในนั้นด้วยจริงๆ

“แล้วยังไงล่ะตามกฎเกณฑ์การอยู่รอดของคุณ ตอนนี้ไม่ใช่ถูกไล่ออกเหรอ”

“เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย” ฟางเซี่ยงเฉียนรู้สึกเหมือนจะระเบิดอยู่แล้ว คำว่า ‘ถูกไล่ออก’ เมื่อพูดออกมาก็เหมือนกับกระชากผ้าที่ปกปิดความอับอายของเธอออก ความอับอายในห้องผู้อำนวยการก่อนหน้านี้ที่เคยถูกกดเอาไว้ระเบิดออกมาทันที เธอโยนกล่องกระดาษลงไปที่พื้นพร้อมตั้งท่าจะเอาเรื่อง