ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 9 – บทที่ 10

“คุณเลี่ยว เชิญคุณออกไปจากที่นี่” แม้ว่าจะโมโหถึงขีดสุด แต่เขาก็ยังไม่ละทิ้งความหยิ่งทะนงและความภาคภูมิ

“คุณ…”

“เลี่ยวอี้ฟาน ผมเคยบอกคุณหรือเปล่าว่าเรื่องของคุณมู่คุณไม่ต้องเข้ามายุ่ง” อยู่ๆ เสียงของจั่นหลิงจวินก็ดังขึ้นมา เซียวเซียวจึงหันกลับไปมองทันที

การถูกเรียกทั้งชื่อและแซ่ด้วยน้ำเสียงตำหนิทำให้เลี่ยวอี้ฟานไม่อาจจะวางหน้าอยู่ได้ เธอก้าวเท้าเดินออกมาอย่างโกรธๆ “เขามารยาทแย่มาก คุณดูไม่ออกรึไง ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไปต้องเกิดปัญหาแน่ๆ”

“เขาเป็นคนไข้ของผม” จั่นหลิงจวินเน้นเสียงทีละคำ “ถ้าคุณยังฝ่าฝืนกฎอีกผมจะยกเลิกสิทธิ์ในการขึ้นมาชั้นสามของคุณ”

เลี่ยวอี้ฟานสีหน้าเปลี่ยนทันที เธอสูดหายใจเข้าอย่างโมโหพลางถลึงตามองเซียวเซียวที่กำลังดูเหตุการณ์อยู่ แล้วหมุนตัวเดินจากไป

คนที่ถูกถลึงตาใส่อย่างเซียวเซียวนิ่งงันไปอย่างงุนงง

ยามนั้นเองหลี่เหมิงที่นั่งอยู่มุมหนึ่งก็โผล่มา ร่างแข็งแรงกำยำเดินไปที่เปียโน ก่อนจะดึงเด็กชายที่นั่งอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นแล้วเอ่ยขอโทษนักเปียโน “ขออภัยด้วย ผมฟังจนเคลิ้มไป ไม่ได้สังเกตว่าเลี่ยวอี้ฟานเข้ามา”

เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองหลี่เหมิงก่อนจะหันไปมองนักเปียโนอีกที ท่าทางเหมือนไม่รู้ว่าพวกเขาพูดอะไรกัน ในขณะที่หลี่เหมิงกำลังจะพาเขาออกไปเขาก็สะบัดมือออกแล้วกอดขาเปียโนไว้แน่น

“เอียโน เลนอีดเพง” เสียงที่เปล่งออกมาไม่ชัดเจนและไม่อาจควบคุมความดังได้ เห็นชัดเจนว่าเขาไม่ใช่เด็กปกติ

เซียวเซียวมองไปที่จั่นหลิงจวินแล้วชี้ไปที่ใบหู เวลาคนหูหนวกพูดออกมาจะมีลักษณะเช่นนี้

จั่นหลิงจวินพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในห้อง ขณะที่เดินผ่านเธอไปเขาก็หยุดนิ่ง “ไม่ว่าคุณจะเห็นอะไรที่นี่ก็ตาม กรุณาเก็บเป็นความลับด้วย”

“แน่นอนอยู่แล้ว” เซียวเซียวตอบรับอย่างไม่ลังเล

หลี่เหมิงหยิบเครื่องช่วยฟังที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วดึงหูของเด็กชายเบาๆ “ทำไมถึงไม่ใส่”

เด็กชายรับเครื่องช่วยฟังมาแล้วเกี่ยวเข้าไปที่หลังหู จากนั้นก็เปล่งเสียงออกมาได้อย่างชัดเจนขึ้น “ผมไม่ชอบเจ้านี่ พิงไปที่เปียโนผมก็ได้ยิน”

เซียวเซียวลูบศีรษะของเด็กชายพลางยิ้มอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันมองไปทางคนที่เล่นเปียโน ความรู้สึกแรกก็คือตกใจ เมื่อเข้าไปใกล้เพื่อมองดูให้ชัดเจน สีหน้าเธอพลันเปลี่ยนไปทันที