ทดลองอ่าน Perfect Guy ผู้ชายคนนี้ฉันดีไซน์เอง บทที่ 9 – บทที่ 10

เมื่อพูดว่าจะเลี้ยงข้าวจั่นหลิงจวิน แน่นอนว่าเซียวเซียวย่อมไม่ผิดคำพูด แล้ววันนี้ก็ไม่ได้เป็นลมเพราะเจาะเลือด ที่สำคัญเจาะเลือดก็ไม่เจ็บสักนิด เธอจึงต้องขอบคุณเขาให้เต็มที่ จากที่เดิมทีตั้งใจไว้ว่าจะเลี้ยงน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ก็เลยเปลี่ยนเป็นอาหารเช้าแบบกวางตุ้งแทน

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหารเช้าที่หรูหรา มองหาโต๊ะที่ติดหน้าต่างแล้วนั่งลง

“เทคนิคของพยาบาลคนนั้นเยี่ยมมาก ฉันไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย คุณรู้ได้ยังไงว่าเขามีเทคนิคดีอย่างนี้” เซียวเซียวเทน้ำชาให้จั่นหลิงจวินพร้อมกับถามอย่างอยากรู้

“ดูวิธีการแล้วก็อายุ” จั่นหลิงจวินก้มหน้าลงตอบข้อความทางโทรศัพท์มือถือ จากนั้นก็คว่ำโทรศัพท์วางไว้บนโต๊ะ ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้าแล้ว เขาจึงเริ่มตอบข้อความจากลูกค้า “คนที่สวมชุดสีชมพูทั้งชุดดูเด็กๆ หน่อยจะเป็นพยาบาลฝึกหัด ไม่มีประสบการณ์เท่าไหร่ แต่ถ้าอายุเยอะก็จะสายตายาว เจาะไม่แม่น”

เซียวเซียวพยักหน้าตามเมื่อได้ยินพลางตั้งใจจำเรื่องนี้ให้ขึ้นใจ

เมื่อติ่มซำมาเสิร์ฟที่โต๊ะแล้วเซียวเซียวก็รีบคีบฮะเก๋ามากิน เพิ่งเสียเลือดไปตั้งห้าหลอด เธอต้องบำรุงสักหน่อย

“ที่คุณกลัวเข็มเป็นความฝังใจในวัยเด็กหรือ” จั่นหลิงจวินเองก็คีบมากินบ้าง

“อืม ตอนประถมต้องตรวจไวรัสตับอักเสบบี โดนเหล็กสามแฉกแทงที่นิ้ว แทงเข้าไปลึกมากจนเลือดไหลทะลักออกมา ตอนนั้นฉันเป็นลมไป จากนั้นก็มีอาการแบบนี้ติดตัวมา” แม้จะผ่านมานานมากแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อคิดถึงเซียวเซียวก็ยังรู้สึกหวาดกลัวอยู่เลย

เหล็กสามแฉก?!

จั่นหลิงจวินกระตุกมุมปาก ไม่คิดจะแก้ไขคำพูดของเซียวเซียวที่เรียกเข็มเจาะเลือดผิด “โรคกลัวของมีคมสามารถรักษาได้ด้วยการทำให้คนไข้ผ่อนคลายแล้วค่อยเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัว”

“ฉันไม่ได้เป็นโรคกลัวของมีคม แค่กลัวเข็มฉีดยาต่างหาก” เซียวเซียวส่ายหน้าปฏิเสธ “ฉันเป็นช่างเย็บผ้า จะกลัวเข็มกลัวของมีคมได้ยังไง”

จั่นหลิงจวินเห็นด้วยจึงไม่ได้พูดอะไรต่อ

เพราะเขามาด้วยเซียวเซียวที่เจาะเลือดเสร็จแล้วจึงยังร่าเริงได้เหมือนเดิม เมื่อกินอาหารเรียบร้อยแล้วก็กลับไปทำงานต่อได้ และเพื่อให้เป็นไปตามหลักของการบริการที่ดี จั่นหลิงจวินจึงจะขับรถไปส่งเซียวเซียวที่บริษัท

“ว้าว รถคันนี้สวยจริงๆ” เซียวเซียวจ้องมองรถซูเปอร์คาร์ที่อยู่ตรงหน้าจนเกือบจะทำน้ำลายหก รถแบบนี้ไม่ค่อยได้พบเห็นบ่อยนัก

เซียวเซียวก็พอจะมีความรู้อยู่บ้าง จำได้ว่ารถรุ่นนี้เป็นรถเมื่อสิบปีก่อน ผลิตออกมาน้อยมาก จนถึงตอนนี้ก็ยังมีคนมากมายอยากจะเป็นเจ้าของ

เมื่อก่อนเธอมีความคิดว่าถ้าตัวเองสามารถเป็นดีไซเนอร์ที่ยิ่งใหญ่ได้แล้วก็จะเก็บเงินซื้อรถซูเปอร์คาร์เท่ๆ แบบนี้สักคัน

แต่ทว่า… มองรถซูเปอร์คาร์ที่โดดเด่น แล้วก็มองคนที่นิ่งๆ อย่างจั่นหลิงจวิน บุคลิกแบบนี้ดูยังไงก็ไม่เข้ากัน