ทดลองอ่าน ธีรกานต์ ตอนที่ 2

บทที่ 2

ริมน้ำ

กานต์นั่งตัวตรงอยู่บนโซฟาภายในออฟฟิศของภักดิ์โภคิน เมื่อคืนนี้เธอกลับจากการสังสรรค์กับพลพรรค Archwin ค่อนข้างดึก แต่ก็ไม่ลืมพิมพ์ข้อความไปบอกข่าวกับหทัยรัตน์ว่าเธอมีแนวโน้มจะรับงานรีโนเวตบ้าน ถึงเธอจะไม่ได้เซ็นสัญญากับโมเดลลิ่งที่เพื่อนทำงานอยู่อย่างเป็นทางการ ทว่าที่ผ่านมางานในแวดวงมายาของเธอเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ถูกติดต่อผ่านโมเดลลิ่งแห่งนี้ทั้งสิ้น ดังนั้นถ้ามีงานอื่นก็ต้องบอกให้เพื่อนรับรู้ไว้เพื่อให้ง่ายต่อการจัดการ และเธอก็ถือโอกาสปรึกษาเพื่อนเรื่องการขอโทษบุษบาด้วย

‘เออ ฉันว่าจะคุยกับแกเรื่องนี้พอดี’ หทัยรัตน์ถึงกับโทรมาหลังจากอ่านข้อความ ‘ช่วงบ่ายแกไปดูบ้าน แต่พรุ่งนี้เช้าแกว่างใช่ไหม ฉันจะได้ลองติดต่อไปหาเลขาฯ คุณบุษบาว่าเขาว่างให้แกเข้าไปขอโทษไหม’

‘เอาสิ’

‘ว่าแต่แกคิดเรื่องไปขอโทษแล้วได้วางแผนอะไรไว้บ้างหรือเปล่า’

‘ยังไม่ได้วางแผนอะไรเลย’ กานต์ยอมรับตามตรง ‘คือฉันว่าคงไม่ได้เจอเขาง่ายๆ ก็ไม่ได้คิดว่าจะเร็วขนาดพรุ่งนี้’

‘ความจริงคุณบุษบาออกงานตลอด แต่โอกาสที่แกจะได้เจอเขาก็ไม่ใช่ง่ายๆ จริงๆ นั่นแหละ เพราะเขาออกแต่งานเบ้งๆ ทั้งนั้น ดังนั้นฉันว่าแกขอนัดเจอเขาเลยดีที่สุด’ หทัยรัตน์บอก

‘แล้วแกคิดว่าพรุ่งนี้เช้าเขาจะว่างไหม’

‘น่าจะว่างนะ ตอนนี้คุณบุษบาเขาไม่ได้ทำงานอะไรจริงจังหรอก หลานชายเลี้ยงอย่างดี ถ้าไม่ได้ไปเที่ยว ออกงาน หรือมีนัดก็น่าจะว่างอยู่’ เพื่อนให้ข้อมูล ‘นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ฉันอยากให้แกไปขอโทษคุณบุษบา เพราะถึงเขาจะไม่ได้ทำงาน แต่เขาก็มีอิทธิพลในธุรกิจล้านแปดของภักดิ์โภคินนะ ได้ยินว่าคุณบุษบาไปช่วยงานจำพวกงานการตลาดงานพีอาร์บ่อยๆ เป็นคนตัดสินใจเรื่องพรีเซ็นเตอร์อะไรต่างๆ ด้วย หรือไม่งั้นอย่างน้อยให้คุณบุษบาเรียกใช้แกเวลาจัดงานปาร์ตี้ก็ได้’

สรุปว่านี่ไม่ใช่แค่การขอโทษสำหรับความผิดที่ก่อขึ้น มันมีเรื่องธุรกิจและผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกแล้วก็เป็นเรื่องเข้าใจได้…เมื่อก่อนกานต์เป็นคนที่ไม่คิดอะไรทำนองนี้เลย ทว่าโลกก็สอนกึ่งบังคับให้เธอเรียนรู้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังสู้หทัยรัตน์ที่คิดคำนวณเรื่องพวกนี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติไม่ได้อยู่ดี ต้องยอมรับว่าบางทีเธอก็คิดไปไม่ถึง

เพื่อนสนิทดูแลเธอมาแต่ไหนแต่ไร คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์เรียนห้าปี หทัยรัตน์เลยจบก่อนเพราะนิเทศฯ เรียนแค่สี่ปี แต่อีกฝ่ายก็ยอมเช่าหอพักอยู่แถวมหาวิทยาลัยด้วยกันต่ออีกปีเพื่อไม่ให้เธอลำบากเรื่องค่าใช้จ่าย ทั้งที่ตอนนั้นเจ้าตัวได้งานในบริษัทที่อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยค่อนข้างมาก และด้วยความที่การเรียนสถาปัตย์มีธรรมชาติที่ค่อนข้างแตกต่างจากคณะอื่น บ่อยครั้งที่เพื่อนต้องช่วยจัดการธุระปะปังให้เธอ พูดได้ว่าถ้าไม่มีหทัยรัตน์ ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของเธอก็อาจจะยากลำบากกว่าที่ประสบมามาก

อันที่จริงชีวิตนอกรั้วมหาวิทยาลัยก็เช่นกัน กานต์ปล่อยให้หทัยรัตน์ย้ายไปอยู่กับแฟนตอนเธอเรียนจบ แต่เพื่อนก็ยังดูแลเธออยู่ดี ถ้าไม่มีอีกฝ่ายเธอก็คงไม่ได้ก้าวเข้ามาในวงการนางแบบ หทัยรัตน์บอกว่าอยากชวนเธอเข้าวงการตั้งแต่ได้ไปฝึกงานที่โมเดลลิ่งแล้ว ทว่าเพื่อนไม่ได้เอ่ยปากและรอจนเธอเรียนจบทำงานก่อนแทน