ทดลองอ่าน นิทานรักนักษัตรปีมะเส็ง ปฐมบท-บทที่ 1

พวกขายหน้าตาเช่นนี้ที่แดนเซียนมีเป็นกองพะเนิน และนางก็ไม่ใช่สาวใช้ไร้เดียงสา จะหูตามืดบอดเพราะเจ้าหนุ่มผู้หนึ่งได้หรือ ทว่าอึดใจต่อมาหลินไต้อวี้กลับรู้สึกว่าความหล่อเหลาไร้ที่เปรียบของจย่าเป่าอวี้สามารถนำไปแข่งกับเทพสวรรค์ได้

เนื่องจากหลินไต้อวี้กำลังจ้องซาลาเปาในตะกร้าที่เขาถืออยู่

เพราะซาลาเปาพวกนั้นทำให้หลินไต้อวี้เปลี่ยนท่าทีจากหินผามาเป็นหยกงามที่เปล่งรัศมีเรืองรอง แล้วจ้องมองความหล่ออย่างไร้ผู้เปรียบปานของจย่าเป่าอวี้ได้ชนิดตาไม่กะพริบ

“ผินผิน ข้าเอาซาลาเปาอายุยืนมาให้ อยากได้หรือไม่” อาจเพราะไม่เคยถูกนางมองด้วยแววตาเปิดเผยเช่นนี้มาก่อน ทำให้จย่าเป่าอวี้ต้องเอ่ยถามด้วยความรู้สึกดีใจว่าในที่สุดสายตาของสตรีนางนี้ก็มีแววเหมือนคนทั่วไปแล้ว

จะว่าไป ตัวเขาผู้เป็นบุรุษหยกชั้นเลิศ หล่อเหลาไร้ที่เปรียบ ใครเห็นใครรัก เพียงปรายตามองสาวใช้สักแวบก็ทำให้พวกนางหน้าแดง และพอมองซ้ำอีกครั้งแต่ละคนก็หน้ามืดเป็นลม บางคนถึงกับอ่านหนังสือเล่มเดิมสามรอบด้วยสีหน้าเลื่อนลอยคล้ายไม่อาจดึงสติกลับมา

แต่ลูกผู้น้องของเขานางนี้กลับแปลกประหลาด เพราะนับตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันก็ดูเหมือนหลินไต้อวี้จะไม่เคยเหลียวแลเขาเลย หากไม่ใช่เพราะเขาเห็นนางทำหน้าเศร้าแล้วตั้งชื่อรองให้นางว่า ‘ผินผิน’ นางคงไม่เหลือบแลเขาแม้แต่แวบเดียว แต่นั่นมันก็แค่ครั้งเดียว เพราะหลังจากนั้นสายตาที่หลินไต้อวี้มองเขาก็ดูพิกลอย่างมาก เขาไม่เคยเจอใครที่มองเขาด้วยสายตาเช่นนี้มาก่อนและไม่รู้ด้วยว่าตกลงแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ทว่าเมื่อนางกลับมาเป็นปกติเรียบร้อย เขาก็ยินดีให้อภัยแก่ความไม่รู้ในอดีตของนาง เมื่อคนเราอายุยังน้อยย่อมไม่รู้ประสีประสา ไม่จำเป็นต้องถือสาหาความ

ผินบ้านเจ้าสิ! หลินไต้อวี้บริภาษในใจ แต่ปากกลับพูดว่า “เอา” อย่างไม่ต้องหยุดคิด

เหลวไหล! นางยังต้องคิดทบทวนอะไรอีก นั่นมันซาลาเปาอายุยืน ซาลาเปาอายุยืนเชียวนะ! เป็นอาหารเลิศรสอีกอย่างที่นางเคยอ่านเจอและอยากกินมาก! แม้นางจะอยากตีคนผู้นี้มากเพียงใด แต่นางจะหยุดความคิดนี้เอาไว้ก่อน

“ได้สิ เหลืออยู่หนึ่งลูกพอดี ให้เจ้า” จย่าเป่าอวี้ส่งซาลาเปาให้นางอย่างใจกว้าง

หลินไต้อวี้กล่าวขอบคุณตามมารยาท แต่พอจะอ้าปากงับ หางตาพลันเหลือบไปเห็นนัยน์ตากลมโตเหมือนแมวของจย่าซีชุนซึ่งจ้องมาที่ตน…น่าชังนัก ต้องใช้สายตาเช่นนี้มามองนางเชียวหรือ นางแค่อยากจะกลืนให้หมดในทีเดียวเลยเท่านั้น!

กลืนให้หมดในทีเดียวถือเป็นเรื่องธรรมชาติ การแบ่งให้ผู้อื่นต่างหากที่สมองมีปัญหา ทั้งที่อีกฝ่ายอายุน้อยแค่นี้ยังสามารถวาดภาพของอร่อยออกมาแบ่งให้นางได้ แล้วนางจะลืมคุณคนได้อย่างไร

หลินไต้อวี้จึงต้องบิแบ่งซาลาเปาอย่างไม่ใคร่เต็มใจทำให้ไส้ด้านในทะลักออกมา นางไม่สนใจแล้วว่าซาลาเปาที่แบ่งมีขนาดเท่ากันหรือไม่ รีบส่งซาลาเปาครึ่งหนึ่งไปให้ซีชุน แล้วอ้าปากกว้างยัดซาลาเปาใส่ปากรวดเดียวหมด