ทดลองอ่าน นิทานรักนักษัตรปีมะเส็ง บทที่ 2

ไหนเลยจย่าเป่าอวี้จะรู้ว่าหลินไต้อวี้กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ เขาปรายตาไปมองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นซีดเผือดอย่างฉับพลันของจย่าหวนแล้วหัวเราะเสียงเย็น ในใจนึกขำอีกฝ่ายที่ช่างไม่รู้จักประมาณตน เป็นแค่ลูกอนุที่ไม่รู้จักเล่าเรียนหนังสือแต่กลับหมายปองปทุมงามอย่างผินผิน

“จย่าหวน ท่านย่าพาชายาหนานอันจวิ้นอ๋องและบรรดานายหญิงตราตั้ง ไปชมละครที่สวนแล้ว หากเจ้าไม่รีบตามจ้าวอี๋เหนียง ไปแล้วเกิดเรื่องน่าอับอายขึ้น ไม่รู้ว่ามีผู้ใดบ้างที่ต้องขายหน้า” น้ำเสียงของจย่าเป่าอวี้เต็มไปด้วยกระแสถากถาง แต่กลับไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย “อย่าได้เรียกชื่อละครผิดหรือแต่งเรื่องขึ้นมาเอง คนที่ต้องอับอายจะไม่ได้มีแค่นางผู้เดียว”

เรื่องน่าชวนหัวเมื่อปีที่แล้วเขาไม่ได้เก็บมาใส่ใจ แต่ท่านย่ากลับถือสาเป็นอย่างมากเพราะรู้สึกอับอายขายหน้า หากเกิดเรื่องทำนองนี้ขึ้นอีกครั้ง เขารับรองได้เลยว่าจ้าวอี๋เหนียงอย่าได้คิดจะได้เข้าร่วมงานเลี้ยงของสกุลจย่าอีกเลย

จย่าหวนได้ยินแล้วก็รีบจากไปอย่างไม่มีทางเลือก

จย่าเป่าอวี้หิ้วกล่องอาหารเดินมาตรงหน้าหลินไต้อวี้ เอ่ยถามเสียงต่ำ “หากเขาได้ แล้วของข้าเล่า”

หลินไต้อวี้กำลังจะด่าเขาว่าไม่มีน้ำใจต่อพี่น้อง แต่กลับถูกเขาเอ่ยถามแทน “อะไร”

“ถุงผ้าปัก” จย่าเป่าอวี้ยื่นมือออกไปอย่างถืออภิสิทธิ์เต็มที่

ถ้าหากนางมอบถุงผ้าปักให้ทุกคน ย่อมต้องมีส่วนของเขาด้วยสิ

ท่าทีโอหังวางอำนาจของจย่าเป่าอวี้ทำให้หลินไต้อวี้ต้องเลิกคิ้ว นางตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ไม่มี”

“อะไรนะ”

“ไม่มีส่วนของท่าน” นางยิ้มอย่างชั่วร้ายและไม่ลืมฟันซ้ำอีกดาบหนึ่ง “เหตุใดข้าจึงต้องให้ท่าน”

จย่าเป่าอวี้จ้องหน้านางอย่างไม่อยากเชื่อ เพราะเขาไม่กล้าเชื่อว่านางจะทำเช่นนี้กับเขา

“เพราะเหตุใด” เขาถามเสียงสั่น

“จำเป็นต้องมีเหตุผลด้วยหรือ” นางย้อนถามอย่างเสแสร้งแต่น่ารัก

“ข้าทำไม่ดีต่อเจ้าอย่างนั้นหรือ นับตั้งแต่ที่เจ้ามาที่นี่จนถึงวันนี้ข้าคอยถามไถ่ทุกข์สุขของเจ้าไม่เคยขาด เวลามีอะไรแปลกๆ เล่นสนุกก็นำมาให้เจ้าทั้งหมด ขอแค่เจ้าปรารถนา เพียงเจ้าเอ่ยปาก ข้าล้วนทำให้ได้ทุกอย่าง แต่เจ้ากลับมอบถุงผ้าปักให้เจ้าคนไร้ประโยชน์อย่างจย่าหวน ไม่ยอมให้อะไรข้า!” จย่าเป่าอวี้โกรธจัดแต่กลับไม่กล้าทำร้ายนาง

หลินไต้อวี้เปราะบางอย่างน่าประคองเอาไว้ที่กลางฝ่ามือเช่นนี้ เขาจะให้ทำตัวป่าเถื่อนกับนางได้อย่างไร แต่กับจย่าหวน จย่าเป่าอวี้ไม่มีความจำเป็นต้องเกรงใจ มีวิธีใดที่สามารถเล่นงานอีกฝ่ายให้ตายได้ เขาพร้อมทำทั้งนั้น

“คุณชายรองเป่า ข้าเคยขอให้ท่านทำดีต่อข้าหรือไม่ หรือเคยบอกว่าอยากอยู่กับท่านหรือไม่ อ๋อ เคยสิ เรื่องซาลาเปาอายุยืน ข้าได้รับเสียจนหนำใจเลย” ต้องนอนยาวกว่าครึ่งปีจนนางคิดว่าต่อไปนี้ตนคงไม่กล้ากินซาลาเปาอายุยืนอีกแล้ว “เป็นจริงที่ท่านบอกว่าเพียงข้าเอ่ยปาก ท่านล้วนทำให้ได้ทุกอย่าง แต่ก็แน่ล่ะ ในเมื่อท่านคือคุณชายรองเป่าผู้มีสถานะไม่เหมือนผู้อื่นเพราะท่านย่าของท่านคอยปกป้องและโปรดปราน ไม่ว่าท่านปรารถนาสิ่งใด มีหรือที่จะไม่ได้ แต่นั่นล้วนไม่ใช่สิ่งที่ท่านได้มาจากกำลังความสามารถตนเอง เพราะสิ่งที่ทำให้ท่านได้ทุกอย่างคือชื่อเสียงของสกุลจย่า รวมไปถึงความรักใคร่เอ็นดูจากท่านย่าและมารดา ส่วนตัวท่านเองเป็นแค่เด็กไร้ค่า ไม่มีการศึกษา รักสนุก สันหลังยาว”

เฮ้อ พรุ่งนี้นางจะไปจากคฤหาสน์สกุลจย่าแล้ว พูดเสียให้หมดในวันนี้เลยแล้วกัน ถึงจะเสียดายอาหารในกล่องอยู่บ้าง แต่คอยให้ดึกหน่อยนางค่อยให้เสวี่ยเยี่ยนไปถามว่ามีของเหลือบ้างหรือไม่ก็ได้

อันที่จริงนางควรออกเดินทางกลับหยางโจวไปตั้งแต่ตอนได้รับจดหมายจากทางบ้าน แต่หลินไต้อวี้อ้างว่าต้องบำรุงร่างกายให้ดีจึงอยู่ต่ออีกระยะหนึ่งเพื่อให้ถึงงานวันเกิดของท่านยาย จะได้กินอาหารรสเลิศจากงานเลี้ยงสักงาน หาไม่นางจะเสียเวลาพูดคุยอยู่กับเขาที่นี่ไปด้วยเหตุใด

สีหน้าของจย่าเป่าอวี้เดี๋ยวดำเดี๋ยวขาว เขาอ้าปากแต่กลับพูดไม่ออก

เขาโตจนป่านนี้ยังไม่เคยมีใครต่อว่าเขาเลยแม้แต่น้อย มีผู้ใดบ้างที่ไม่คอยตามประจบเอาใจเขา ต่อให้เขาทำผิด คนในบ้านก็ไม่เคยพูดจารุนแรงสักประโยค แต่หลินไต้อวี้กลับพูดใส่หน้าเขาจนแทบทนฟังไม่ได้ ที่น่าโมโหมากยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเถียงไม่ได้ด้วย!