ทดลองอ่าน นิทานรักนักษัตรปีมะเส็ง บทที่ 3

นางไม่อยากเดินทางกลับบ้านอย่างอกสั่นขวัญหายเช่นนั้น! นอกจากนี้นางไม่อยากให้จย่าเป่าอวี้ติดตามไป และอยากสลัดเขาทิ้งไปให้เร็วที่สุดด้วย

“ข้ามีวิธี รับรองว่าได้ผลแน่”

“วิธีอะไร”

ขนตาดกหนาเป็นแพของจย่าเป่าอวี้หลุบลงชั่วอึดใจ ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้มงามประหลาดเปี่ยมเสน่ห์ ทำให้ท่วงทีน่าหลงใหลของปีศาจดอกท้อยิ่งเพิ่มพูนขึ้นอีกหลายเท่า แม้แต่จย่าซีชุนที่เป็นคนเฉยๆ พูดน้อยยังพลอยต้องมนตร์สะกดด้วย เห็นได้ชัดว่าเสน่ห์ของเขาร้ายกาจปานใด

แต่สิ่งที่หลินไต้อวี้เห็นมีเพียงความรู้สึกหนาวยะเยือกไปทั่วร่าง คล้ายมีลางร้ายบางอย่าง

“พรุ่งนี้เจ้าจะรู้เอง” เขายิ้มจนดวงตาดอกท้อ หรี่ลง แผ่กลิ่นอายความชั่วร้ายที่น่าหวาดหวั่นออกมา

หลินไต้อวี้กลัวมาก นางกลัวอย่างจับจิตจับใจ

นางไม่ได้กลัวท่านยายที่เพิ่งสั่งฆ่าคนไปเมื่อคืนแต่ตอนนี้กลับสามารถยิ้มอย่างอ่อนโยนใจดี เพราะนางรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าเจ้านายในคฤหาสน์สกุลจย่าล้วนเป็นพวกเสแสร้งและตีสองหน้าเก่งกันทั้งนั้น

ถ้าจะเล่าเรื่องที่ทำให้นางรู้สึกกลัวคงต้องเล่าตั้งแต่เรื่องเมื่อเช้า

พอฟ้าสางหลินไต้อวี้ก็ได้ยินพวกสาวใช้พูดกันว่าฉินเข่อชิงกับสาวใช้รุ่นใหญ่ถูกไฟคลอกตายอยู่ที่ห้องเล็กทางตะวันออกของเรือนทิศเหนือ เมื่อสอบถามดูว่าเพราะเหตุใดพวกนางจึงมั่นใจเช่นนั้น พวกสาวใช้ก็บอกว่าเพราะฉินเข่อชิงชอบใส่เสื้อผ้าสีแดงดอกท้อ และในที่เกิดเหตุก็พบเศษผ้าที่สามารถใช้ระบุตัวตนได้…นี่เองคือสาเหตุที่จย่าเป่าอวี้ถอดเสื้อของฉินเข่อชิงออก

สวรรค์! คนเราใกล้หมึกเปรอะดำ จริงด้วย จย่าเป่าอวี้คลุกคลีอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยภูตผีปีศาจมานานทำให้เขาเริ่มกลายเป็นปีศาจเหมือนกันแล้ว เขาถึงอ่านสถานการณ์ได้ขาดเกินวัย แม้มันจะเป็นเรื่องที่หลินไต้อวี้เองก็สามารถทำความเข้าใจได้ แต่สมองกลับไม่ไวเท่าเขา

สรุปคือสิ่งที่นางกลัวจับใจในยามนี้คือกลัวว่าคนผู้นี้จะใช้เล่ห์อุบายอะไรมาทำให้ท่านยายยอมพยักหน้าอนุญาตให้เขาตามนางไปหยางโจว

ต้องบอกให้รู้ก่อนว่าเมื่อวานกว่าจะพาตัวฉินเข่อชิงปะปนกับผู้คนออกไปจากคฤหาสน์ได้ก็ไม่ง่ายแล้ว แต่การอยู่ที่บ้านมารดาของพี่สะใภ้ใหญ่ตลอดไม่ใช่ทางออกที่ดี มีแต่ต้องเดินทางกลับไปหยางโจวกับหลินไต้อวี้วันนี้เท่านั้นจึงจะหมดห่วงกันได้

“ไม่ได้ เจ้าเป็นเด็กอายุเท่าไร จะเดินทางกลับไปหยางโจวกับไต้อวี้ได้อย่างไร เรื่องนี้ยกให้พี่รองเหลียนของเจ้าจัดการเถิด ย่ามอบหมายให้เขาเรียบร้อยแล้ว”

เป็นอย่างที่หลินไต้อวี้คิดไว้คือฮูหยินผู้เฒ่าจย่าบอกปัดคำขอของจย่าเป่าอวี้อย่างไม่ต้องหยุดคิด

นางลอบมองจย่าเป่าอวี้แวบหนึ่ง เห็นเขามีสีหน้าเหมือนผู้ชนะและพูดด้วยน้ำเสียงเป็นปกติว่า “ท่านย่า เจตนาของการเดินทางไปหยางโจวครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม ข้าไม่ไปไม่ได้”

“เจตนาไม่เหมือนเดิมตรงที่ใด” ฮูหยินผู้เฒ่าจย่าถามเสียงหนัก แม้แต่หวังฮูหยินที่ยืนอยู่ข้างกายนางยังแสดงสีหน้าเย็นชาทำให้หลินไต้อวี้เผลอรู้สึกหนาวเยือก เพราะนางมีลางสังหรณ์ว่าตนกำลังจะกลายเป็นฉินเข่อชิงคนที่สอง ถ้ายังไม่ไปอีก น่ากลัวว่าคงต้องตายสถานเดียว

“ย่อมไม่เหมือนเดิมเพราะข้าไม่ได้จะเดินทางไปหยางโจวเพื่อคารวะท่านอาเขยอย่างเดียว แต่จะไปคารวะพ่อภรรยาด้วย”

อย่าว่าแต่นัยน์ตาของหลินไต้อวี้จะเบิกถลนจนแทบจะหลุดออกมาเลย แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าจย่าและหวังฮูหยินยังมีสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดกันไปด้วย ชั่วขณะต่อมาสายตาที่หวังฮูหยินกราดมองมาที่นางพลันกลายเป็นเหมือนคมมีดที่พร้อมจะเชือดเนื้อกัน ทำให้หลินไต้อวี้ต้องค่อยๆ ก้มหน้าลง