ทดลองอ่าน บัญชาปราบโฉมงาม บทที่ 1

มาถึงเรือนซีจู๋ สี่ด้านล้วนมีผู้รักษาการณ์ พวกเขาเป็นยอดฝีมือของราชสำนักที่รับบัญชาจากไป่หลี่ซีมาเฝ้าพิทักษ์คนที่เขาอยากพบ ส่วนคนที่อยู่ในห้องก็คือแม่นางน้อยที่เขาตั้งใจให้คนไปจับตัวมา

ถึงไป่หลี่ซีจะอยู่ในราชสำนักเรียกลมเรียกฝนมานานปี พบเจออุปสรรคมากมาย แต่ทุกครั้งก็สามารถรับมือได้โดยไม่สะทกสะท้าน มาบัดนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่อยู่ในห้อง เขากลับตื่นเต้นขึ้นมาอย่างฉับพลัน

เขาหยุดฝีเท้าอยู่ที่หน้าประตู ภายนอกยังคงดูสงบนิ่งสุขุม แต่หยวนเจี๋ยกลับมองออก มือที่กำแน่นของผู้เป็นนายบ่งบอกให้รู้ถึงความตื่นเต้นและกังวลในใจ ผู้เป็นกษัตริย์มักเก็บซ่อนความรู้สึกไว้ภายในใจจนลึก ไม่เผยด้านที่อ่อนแอออกมาให้เห็นง่ายๆ ดังนั้นหยวนเจี๋ยจึงได้แต่แสร้งทำเป็นไม่เห็น ยืนนอบน้อมอยู่ด้านหลัง ส่วนไป่หลี่ซีลังเลอยู่เพียงชั่วขณะก็ผลักประตูเข้าไปเหมือนไม่มีอะไร

หญิงสาวที่อยู่ภายในห้องเมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวนอกประตูก็หมุนตัวมา มองประสานสายตากับเขา

วินาทีที่สายตาสบประสานกัน ไป่หลี่ซีพลันอึ้งตะลึงไป ภาพวาดจะอย่างไรก็คือภาพวาด ต่อให้วาดได้ราวกับถอดชีวิตจิตใจออกมาก็เทียบไม่ได้กับตัวจริง

ห้วงเวลานี้แม้เขาจะเตรียมตัวเตรียมใจอยู่ก่อน แต่ยังคงไม่อาจสะกดกลั้นคลื่นอารมณ์ที่ซัดสาดขึ้นมาในใจเอาไว้ได้ มีความตื่นเต้นดีใจ ความตื้นตันใจ ความคิดถึง และความเศร้าใจอย่างลึกซึ้ง หลากหลายอารมณ์ความรู้สึกผสมปนเปถาโถมเข้ามาในใจของเขา

เขาจ้องมองนาง นางก็จ้องมองเขาด้วยความอยากรู้อยากเห็น ดวงตางามแวววาวใสกระจ่างดุจน้ำในทะเลสาบ ใสบริสุทธิ์ดุจนัยน์ตาของกวางน้อย มีความประหลาดใจ ความพิศวงสงสัย ที่มากกว่านั้นก็คือความอยากรู้

อูอีเสวี่ยรู้จักเขา เพราะในห้องเก็บภาพวาดของประมุขหุบเขาหมื่นบุปผามีภาพวาดของคนผู้นี้แขวนอยู่ นางคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าคนที่จับตนมาจะเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน…อู่ซีฮ่องเต้

อู่ซีฮ่องเต้เป็นฮ่องเต้ที่ดี เขาทุ่มเทกำลังบริหารราชกิจ รักอาณาประชาราษฎร์ ลงโทษขุนนางที่ทุจริตต่อหน้าที่และฉ้อราษฎร์บังหลวงอย่างเด็ดขาด ภายใต้การปกครองของเขา อาณาประชาราษฎร์ล้วนอยู่เย็นเป็นสุข ชนต่างเผ่าไม่กล้ารุกราน

“นางหนูเสวี่ย” ไป่หลี่ซีเรียกนางเบาๆ

อูอีเสวี่ยตกตะลึง ในโลกนี้คนที่เรียกนางว่า ‘นางหนูเสวี่ย’ นอกจากอาจารย์ที่ถึงแก่กรรมไปแล้ว ก็มีแต่สิงฟู่อวี่คนรักของนางเท่านั้น ทว่าเวลานี้ฮ่องเต้ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันก็เรียกนางแบบนี้เช่นกัน ความสนิทสนมและความรักใคร่เอ็นดูที่อยู่ในน้ำเสียงปรากฏออกมาจนหมดสิ้น ทำให้นางยิ่งงุนงงสงสัย

แม้นางจะถูกจับตัวมาแต่ก็หาได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เพราะคนที่จับตัวนางมาเหล่านี้ล้วนเคารพนบนอบและมีมารยาทต่อนางมาตั้งแต่เริ่มต้น ไม่กล้าทำร้ายนางแม้แต่เส้นผม กระทั่งปกป้องคุ้มครองนางอย่างที่สุด ราวกับถ้านางถูกกระแทกกระทั้นแม้น้อยนิดก็จะทำให้พวกเขาศีรษะหลุดจากบ่าเช่นนั้น

นางไม่กลัวฮ่องเต้ เพราะนางสัมผัสถึงแรงปรารถนาชั่วร้ายใดๆ จากรอบกายฮ่องเต้ไม่ได้ ฮ่องเต้จับนางมาหาใช่เพื่อเรื่องชู้สาว อีกทั้งความรู้สึกที่นางมีต่อฮ่องเต้…เป็นความรู้สึกสนิทสนมใกล้ชิดที่แปลกประหลาดและบอกไม่ถูก

ไป่หลี่ซีก้าวไปข้างหน้าช้าๆ แต่ก็กลัวจะทำให้นางตกใจ ดังนั้นจึงรักษาระยะห่างไว้หลายก้าว ปลอบขวัญนางอย่างอ่อนโยน

“ไม่ต้องกลัว อยู่ที่นี่เจ้าจะปลอดภัยทุกอย่าง ไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้า”

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนอย่างที่สุด ที่มากกว่านั้นคือความจริงใจและห่วงใย หัวใจของนางได้รับการปลอบบำรุงขวัญอย่างประหลาด ทำให้นางมีความกล้าที่จะมองจ้องเขามากขึ้น นางกวาดตาขึ้นลงมองประเมินเขา นัยน์ตาดุจกวางน้อยของนางเบิกจนกลมโต สาดประกายแวววาวด้วยความอยากรู้

“เพราะเหตุใดท่านจึงจับตัวข้ามา” นางเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ให้เจ้าทาย” เขาหัวเราะ ในน้ำเสียงมีความรักใคร่เอ็นดู

“เอ่อ…ข้าทายไม่ถูก” นางสั่นศีรษะเบาๆ

“เจ้ามองดูข้า ไม่รู้สึกว่าหน้าตาของเราสองคนมีส่วนคล้ายกันหรือ”

อูอีเสวี่ยเบิกตากว้าง คล้ายตระหนักรู้ขึ้นมาในฉับพลัน มิน่านางเห็นเขาแล้วถึงได้รู้สึกสนิทสนมใกล้ชิด ใช่แล้ว นางกับเขาหน้าตาคล้ายกันอยู่บ้าง

ฮ่องเต้แม้จะเป็นบุรุษ แต่องคาพยพทั้งห้าบนใบหน้าของเขาก็ประณีตละเอียดอ่อน เพียงเพราะเขามีความองอาจห้าวหาญของผู้เป็นจอมทัพ รวมทั้งความสุขุมลุ่มลึกและความมีสง่าน่าเกรงขามที่เกิดจากการหล่อหลอมมานานปี จึงทำให้คนมองข้ามเส้นสายอันประณีตละเอียดอ่อนบนใบหน้าของเขาไป เมื่อพิจารณาดูอย่างละเอียด ความจริงแล้วเขาดูสุขุมลุ่มลึกสุภาพเรียบร้อย โดยเฉพาะยามคลี่ยิ้มยิ่งดูหล่อเหลา

จุดที่เหมือนกันระหว่างเขากับนางคือดวงตา แต่ขนคิ้วของเขาค่อนข้างหยาบ ถ้าละเอียดกว่านี้สักหน่อยล่ะก็ นางพบว่าใบหน้าช่วงบนของเขาเหมือนตนอย่างมาก

“ท่านเป็นอะไรกับข้า”

นางแน่ใจ บุรุษผู้นี้จะต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับนางแน่นอน นางเป็นเด็กกำพร้าที่อาจารย์เก็บมาเลี้ยง ไม่มีบิดามารดา มีเพียงอาจารย์กับศิษย์พี่ศิษย์น้องที่หุบเขาหมื่นบุปผาอยู่กับนาง นางมักคิดอยู่เสมอ ไม่แน่ว่านางอาจจะมีคนในครอบครัวกับเขาเช่นกัน เพียงแต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงได้ทอดทิ้งนางที่ยังเป็นทารก เวลานี้นางพลันมีความคิดที่อาจหาญขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง บางทีอาจไม่ใช่ทอดทิ้ง หากแต่ไม่ระวังทำหายไป

ไป่หลี่ซีพึงพอใจในการพูดจาตรงๆ ไม่อ้อมค้อมของนางอย่างมาก เพียงเห็นหน้าครั้งแรกเขาก็ชอบเด็กคนนี้แล้ว

“คิ้วและดวงตาของเจ้าคล้ายข้า ขนตาคล้ายข้า เจ้าว่ามีส่วนที่คล้ายกันมากเช่นนี้ ข้าน่าจะเป็นอะไรกับเจ้า”

นางชะงักอึ้ง จากนั้นก็คาดเดาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “พี่ชาย”

“พรืด…” หยวนเจี๋ยที่อยู่นอกประตูได้ยินแล้วแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ตกใจจนต้องรีบเอามืออุดปาก นี่ไม่อาจตำหนิที่เขากลั้นไม่อยู่ได้ เพราะมันน่าขันเกินไปจริงๆ

เด็กสาวอายุสิบเจ็ดเรียกฝ่าบาทที่พระชันษาสามสิบหกว่าพี่ชาย ทั้งที่พระชนมายุของฝ่าบาทมากพอที่จะเป็นบิดาของนางได้ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจหรอก ฝ่าบาทของพวกเขาบำรุงรักษาร่างกายได้ดี ดูแล้วยังหนุ่มแน่นหล่อเหลา มีเพียงอย่างเดียวที่แตกต่างจากเดิม นั่นคือลักษณะท่าทางอันเคร่งขรึมน่าเกรงขามที่เพิ่มเข้ามาเนื่องจากประสบการณ์ชีวิตอันยาวนาน

ไป่หลี่ซีอึ้งไปแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ พร้อมกันนั้นก็ถลึงตาไปทางนอกประตูทีหนึ่ง เพื่อไม่ให้นางหนูเสวี่ยหวาดกลัวดังนั้นเขาจึงไม่ได้ให้คนปิดประตู แต่ให้องครักษ์คนอื่นล่าถอยออกไป เหลือเพียงหยวนเจี๋ยเฝ้าอยู่หน้าประตูคนเดียว

หยวนเจี๋ยถูกผู้เป็นนายขึงตาใส่ ตกใจจนต้องกลั้นลมหายใจ ยืนตัวตรงแน่ว

ไป่หลี่ซีหันหน้ากลับมา หัวเราะแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ให้นาง “เด็กเอ๋ย ข้าอายุไม่น้อยแล้ว”

แม้เขาจะอยู่ในวัยฉกรรจ์ยังหนุ่มแน่น แต่เปรียบกับนางก็นับว่าแก่แล้ว

อูอีเสวี่ยคาดเดาต่อ “เป็นอา? เป็นน้า? หรือลุง?”

ไป่หลี่ซีชอบท่าทีการพูดที่ใสซื่อบริสุทธิ์เพราะความอยากรู้และไม่มีความหวาดกลัวเขาของนางอย่างมาก ในที่สุดก็ห้ามใจไม่อยู่ยื่นมือไปลูบไล้ดวงหน้าน้อยๆ ของนางด้วยความรักและสงสาร

“ลูกเอ๋ย ข้าเป็นพ่อของเจ้า”

อูอีเสวี่ยตะลึงงัน ไม่ว่าอย่างไรนางก็นึกไม่ถึงว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้