ทดลองอ่าน บัญชาปราบโฉมงาม บทที่ 6

บทที่หก

หลังจากนั้นสามวัน ตอนหม่าเฉวียนบอกนางว่าจะต้องออกจากบ้านไปไกล อีกหนึ่งเดือนให้หลังจึงจะกลับมา อูมู่ฉินก็ถึงกับนิ่งงันไป

ออกจากบ้านไปไกลหนึ่งเดือน นั่นหมายความว่านางจะไม่ได้เห็นสามีถึงหนึ่งเดือนเต็ม

นางมองเขาอย่างทึ่มทื่อ “ที่ที่ท่านพี่จะไปไกลมากหรือ”

“ข้าออกจากบ้านครั้งนี้ไม่ใช่ไปเมืองข้างเคียง หากแต่ไปเมืองที่ไกลกว่านั้น มีเจ้าของที่ดินคนหนึ่งจะซ่อมบ้าน ให้เงินสูง โอกาสเช่นนี้หายาก” เขาชี้แจง มีเพียงเหตุผลนี้ถึงทำให้นางไม่เป็นห่วง และยอมรอเขาอยู่ที่บ้านแต่โดยดี

“เช่นนั้น…ข้าจะไปกับท่านพี่ด้วย”

เขาสั่นศีรษะ “บุรุษกลุ่มหนึ่งปูพื้นนอนอยู่ในห้องใหญ่ กินด้วยกันนอนด้วยกัน พาครอบครัวไปด้วยไม่สะดวก หาไม่ข้าก็พาเจ้าไปด้วยกันแล้ว”

“เช่นนั้นหรือ…” นางมีสีหน้าผิดหวัง ก้มหน้าลง ท่าทางน่าสงสารคล้ายแมวน้อยที่ถูกคนทอดทิ้ง

เขาอดสงสารนางไม่ได้ แต่เพื่องานใหญ่ ไม่อาจตัดใจก็ต้องตัดใจ เขาเอาฝ่ามือใหญ่วางทาบไปบนท้องน้อยของนาง “อย่าเศร้าไปเลย เพียงเดือนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่เพราะต้องการหาเงินให้ได้มากหน่อยข้าถึงได้รับงานนี้หรอกหรือ อีกอย่างเกิดเจ้าตั้งครรภ์ เราจะได้มีเงินเพียงพอต่อค่าใช้จ่ายการกินอยู่”

พวกเขาอาศัยอยู่ข้างหมู่บ้านพื้นที่ติดกับสุสาน ปกติก็ไม่ค่อยไปมาหาสู่กับคนในหมู่บ้าน สองคนผัวเมียใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ไม่มีพ่อแม่สามี ไม่มีคู่สะใภ้พี่สะใภ้น้องสามี ดังนั้นเรื่องในมุ้งจึงทำได้ตามใจชอบ ปกติเขาก็ขยันไถนาหว่านกล้าบนร่างของนาง ว่ากันตามเหตุผลท้องของนางน่าจะมีข่าวคราวแล้ว

อูมู่ฉินมีสีหน้าละอายใจ บอกอย่างน่าสงสาร “ท้องของมู่เอ๋อร์ไม่มีข่าว ท่านพี่จะผิดหวังหรือไม่”

เขาฟังแล้วยิ้มๆ จิ้มปลายจมูกนางเบาๆ “ไม่ต้องร้อนใจ เรายังหนุ่มยังสาว เพิ่งแต่งงานครึ่งปี เรื่องลูกไม่รีบร้อน ปล่อยไปตามธรรมชาติ”

ถ้ามู่เอ๋อร์ตั้งท้องลูกของเขา เขาย่อมดีใจ ถ้าไม่ได้ท้อง เขาก็ไม่ผิดหวัง จะอย่างไรจิตใจของเขาในยามนี้ก็ไม่ได้อยู่ที่เรื่องนี้ งานใหญ่ยังไม่สำเร็จ เขามีเรื่องมากมายที่ต้องทำ ดังนั้นสำหรับเรื่องลูก เขาก็เพียงพูดไปอย่างนั้นเอง

อูมู่ฉินฟังเข้าใจว่าสามีปรารถนาจะมีบุตร บุรุษแต่งภรรยาไม่ใช่เพื่อต้องการมีผู้สืบทอดวงศ์สกุลหรอกหรือ ทว่าสาเหตุที่จนป่านนี้นางยังไม่ตั้งครรภ์ เป็นเพราะทุกครั้งหลังเสร็จเรื่อง นางจะลอบกินยาสมุนไพรห้ามครรภ์

กล่าวสำหรับอิสตรีแล้ว คลอดบุตรถือเป็นเรื่องใหญ่ นางอายุยังน้อย ออกจะขลาดกลัว ทว่าความรักใคร่ดูดดื่มระหว่างสามีภรรยาในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมาก็ทำให้นางค่อยๆ เปลี่ยนความคิด

นางมีลูกให้เขาสักคนก็แล้วกัน

เมื่อเกิดความคิดขึ้น ความปรารถนาที่จะให้กำเนิดบุตรก็เริ่มเติบโตอยู่ในใจของนาง

ในเมื่อเขาจะจากบ้านไปไกล นางก็ต้องช่วยเขาจัดเตรียมสัมภาระ ต้องไปอยู่ข้างนอกเดือนหนึ่ง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ย่อมไม่สะดวกเหมือนอยู่บ้าน เสื้อผ้าของใช้ล้วนต้องจัดเตรียมให้ดี ครั้นแล้วนางก็หยิบรองเท้าคู่หนึ่งออกมาจากตู้ไม้ วางไว้เบื้องหน้าเขา

“นี่คือ” เขามีสีหน้าคาดคิดไม่ถึง

“อีกสิบวันก็จะเป็นวันเกิดของท่านแล้วมิใช่หรือ ข้าทำรองเท้าคู่นี้ขึ้นมา เดิมคิดจะทำให้ท่านประหลาดใจ แต่ตอนนี้ท่านกำลังจะเดินทางไกล ของขวัญวันเกิดชิ้นนี้ก็มอบให้ท่านล่วงหน้าแล้วกัน”