ทดลองอ่าน ภรรยาเปรียบดังของหวาน บทที่ 2

ในเวลาเดียวกัน ฉู่ซินเถียนก็ถือตะเกียงเดินตรงมา เมื่อมองเห็นบุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่บนทางเดินยาวแล้ว ฝีเท้านางก็เร่งรีบขึ้น กระทั่งมองเห็นใบหน้าที่ดูคุ้นเคยใบหน้านั้น ริมฝีปากสีแดงของนางจึงหยักโค้งขึ้น นางเดินต่อไปข้างหน้าพลางกดเสียงลงต่ำ “ทำไมเจ้าถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้เล่า ข้าก็หลงคิดไปว่าข้ามาเร็วแล้วแท้ๆ กลับกลายเป็นเจ้ามาเร็วกว่าข้าเสียอีก”

“เจ้ามาเร็วแล้วล่ะ แต่คืนนี้ข้าหิวเป็นพิเศษจึงได้มาถึงก่อน” เขาเองก็ยิ้มตอบกลับมา

ฉู่ซินเถียนผงกศีรษะเงียบๆ พลางชี้นิ้วไปทางห้องครัว เขารับตะเกียงน้ำมันในมือนางมาถือ ทั้งสองคนเดินไปยังห้องครัวด้วยกัน

เขามองดูนางใช้ฟืนเพียงไม่กี่ท่อนจุดไฟขึ้นมา หลังจากนั้นก็ใช้วัตถุดิบที่เตรียมเสร็จไปแล้วตั้งแต่ตอนเช้ามาจัดการอบอย่างง่ายๆ ครึ่งชั่วยามต่อมานางก็ยกอาหารชนิดใหม่ที่ดูดีทั้งสีสันทั้งส่งกลิ่นหอมออกมาแล้ว แต่เวลาส่วนใหญ่สายตาของเขาล้วนจับจ้องอยู่บนร่างของนาง แสงสว่างอ่อนโยนของตะเกียงน้ำมันทำให้เรือนผมและใบหน้าของนางอาบย้อมไปด้วยแสงนวลตาชั้นหนึ่ง ทำให้นางแลดูงดงามและน่าลุ่มหลงเป็นพิเศษ

คล้ายสัมผัสได้ถึงสายตาของเขา ฉู่ซินเถียนจึงเงยหน้าขึ้นมามองเขาอยู่หลายหน เมื่อเขายิ้ม นางก็จะยิ้มตอบไปเช่นกัน

ในพื้นที่เงียบๆ พลันมีบรรยากาศอบอุ่นโอบล้อมไว้

คืนนี้อาหารที่นางทำออกมาคือฮั่นเป่าข้าวไส้ผักและกุ้งฝอยฉบับปรับปรุง เมื่อก่อนยามนางทำอาหารตะวันตกแบบเร่งด่วนเช่นนี้ล้วนแต่ใช้ขนมปัง หมั่นโถว หรือไม่ก็แป้งย่างมาห่อไส้ ทว่าหนนี้นางกลับนำข้าวมาทอดเป็นแผ่นสีเหลืองทอง ซึ่งมันทำให้รสชาติยิ่งเข้มข้นขึ้น

เพราะว่าเป็นอาหารมื้อดึก นางจึงทำฮั่นเป่าออกมาไม่มาก ด้วยพิจารณาถึงปริมาณการกินของบุรุษสตรีแล้ว นางจึงทำให้เขาสองชิ้น

มองดูเขากินอย่างมีความสุข ฉู่ซินเถียนเองก็รู้สึกว่าอาหารมื้อดึกของคืนนี้ดูอร่อยเป็นพิเศษทีเดียว

เขาเป็นคนรู้จักตอบแทน หลังดื่มน้ำชาที่นางเตรียมไว้ซึ่งช่วยให้นอนหลับสบายแล้ว เขาก็นำขวดยาทรงน้ำเต้าสองขวดเล็กจากสาบเสื้อออกมาวางลงบนโต๊ะ “ฟังให้ดี สิ่งนี้คือ…”

นางฟังอย่างตั้งใจยิ่ง และที่น่าประหลาดใจก็คือนอกจากเขาจะเอายาลูกกลอนรักษาพิษเหมันต์มาให้นางแล้ว เขายังเอายาแก้เมาเรือมาให้นางด้วย เมื่อได้ยินเขาพูดถึงข้อควรระวังในการกินยาแต่ละวันแล้ว หัวใจนางก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เขาเป็นคนละเอียดอ่อนและเอาใส่ใจผู้อื่นมากกว่าที่นางคิดไว้มากนัก ตอนที่นางกำลังจะเอ่ยปากกล่าวขอบคุณ ก็เห็นเขากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง…

“เจ้าห้ามให้ผู้อื่นเห็นยาของเจ้า เพราะข้าก็ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เหมือนกันกับเจ้า”

ฉู่ซินเถียนมีสีหน้าสงสัย “พวกเรามีสถานการณ์อะไรที่เหมือนกันหรือ”

เขายิ้มออกมา ก่อนกะพริบตาข้างหนึ่งให้นาง “เจ้าแอบทำมื้อดึก ข้าแอบทำยาลูกกลอน เข้าใจหรือไม่”

สีหน้าฉู่ซินเถียนพลันอึดอัดใจเป็นอย่างมาก นางพึมพำปฏิเสธ “ข้า…ข้าไม่ได้แอบทำเสียหน่อย ข้าได้รับอนุญาตให้ใช้วัตถุดิบทุกอย่างของที่นี่ได้จริงๆ”

กระนั้นนางก็ไม่อาจว่ากล่าวอะไรเขาได้ เพราะเขาก็ต้องแอบทำยาลูกกลอนเพื่อนางเช่นกัน แต่ว่าการลอบทำเช่นนี้ไม่ดียิ่งนัก