ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 4 บทที่ 5

หลี่เมิ่งซีฟังแล้วขบคิด ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าวคงกินไม่ได้แล้วล่ะ เจ้ากับจือตงไปที่เรือนเซียวเซียงตอนนี้เลย ไปหาหงจูและเอาของที่เหลืออยู่มาให้หมด ที่สำคัญที่สุดคือเอานกพิราบในสวนด้านหลังมาด้วย จะได้ติดต่อกับจือชิวและหลี่ตู้ได้สะดวก หากเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยก็สามารถรับมือได้ แล้วถือโอกาสนี้ติดต่อข้ารับใช้ที่หลี่ตู้ส่งเข้ามาในคฤหาสน์ด้วย ให้พวกนางคิดหาหนทางส่งอาหารมาให้พวกเราทุกวัน ไม่ว่าอย่างไรย่อมไม่อาจปล่อยให้ตนเองลำบาก”

เห็นจือซย่า จือตงออกไปแล้ว เนื่องจากไม่มีอะไรทำจริงๆ หลี่เมิ่งซีจึงไปยืม ‘คัมภีร์เหตุและผลของกรรมในสามภพ’ จากอวิ๋นเชี่ยนมาอ่าน ระหว่างอ่านตำรา จือซย่ากับจือตงเดินเข้ามาด้วยความโมโห

“เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว”

“สะใภ้รองไม่รู้อะไร…” จือตงปากไว แต่พูดไปได้ครึ่งหนึ่งก็ถูกจือซย่าขึงตาใส่และเงียบไป

หลี่เมิ่งซีเห็นดังนั้นจึงวางหนังสือและมองจือซย่า

เห็นสายตาของสะใภ้รองแล้ว จือซย่าจึงก้มหน้าอย่างร้อนตัว นานครู่ใหญ่ค่อยพูดว่า “บ่าวทำตามคำสั่งของสะใภ้รองไปที่เรือนเซียวเซียงกับจือตง คิดไม่ถึงว่าพอถึงหน้าประตู บ่าวหญิงสูงวัยที่เฝ้าประตูจะเข้ามาขวาง บอกว่านายหญิงใหญ่มีคำสั่งห้ามไม่ให้พวกเราออกจากที่นี่ พวกเราบอกว่าแค่ไปเอาของเท่านั้น หากไม่วางใจสามารถส่งคนตามมาได้ แต่บ่าวหญิงสูงวัยผู้นั้นพูดอย่างไรก็ไม่ยอม ปากยังเอ่ยวาจาไม่น่าฟัง…”

ให้ตาย นี่มิใช่การกักบริเวณหรอกรึ หากเป็นเช่นนี้จริง ข้าที่ติดต่อกับภายนอกไม่ได้ เช่นนั้นมิต้องปล่อยให้ผู้อื่นฆ่าแกงตามอำเภอใจเลยหรือ!

หลี่เมิ่งซีฟังแล้วลุกพรวดทันใด ย่ำเท้าไปมาในห้อง นี่เป็นเรื่องที่นางคาดไม่ถึง เมื่อวานเหล่าไท่จวินไม่ได้บอกว่าจะจำกัดพื้นที่ของนางด้วย อีกอย่างนางเป็นแค่สตรีอ่อนแอคนหนึ่งจะวิ่งหนีไปได้หรือ จะว่าไปถ้ากลัวนางหนี กักบริเวณนางแค่คนเดียวก็พอ ไม่จำเป็นต้องควบคุมกระทั่งสาวใช้สองคนนี้ด้วย คิดจะทำอะไรกันแน่

ด้วยนิสัยของเหล่าไท่จวินไม่จำเป็นต้องทำเรื่องเช่นนี้ ต้องเป็นนายหญิงใหญ่ที่แอบลงมือลับหลังแน่ นางคิดจะทำอะไร ไม่กลัวเรื่องนี้จะรู้ถึงหูเหล่าไท่จวินหรือ

พอคิดว่าใช้วิธีกักขังพวกนางไว้ในอารามชิงซินแล้วหาโอกาสลงมือ ถึงเวลานั้นไม้กลายเป็นเรือ ไปแล้ว เหล่าไท่จวินจะทำอะไรนายหญิงใหญ่ได้ แต่งเข้าคฤหาสน์สกุลเซียวมาสองปี ความแค้นตลอดสองปีมานี้ทำให้นายหญิงใหญ่ต้องการกำจัดนางให้ได้ โดยเฉพาะตอนนี้ นางกลายเป็นก้อนหินขวางทางการก้าวขึ้นเป็นประมุขสกุลของเซียวจวิ้น สายตาคลุ้มคลั่งของนายหญิงใหญ่พลันผุดขึ้นตรงหน้า หน้าผากของหลี่เมิ่งซีมีเหงื่อเย็นซึมออกมาบางๆ

หลี่เมิ่งซีหยุดเดิน นางมองจือซย่ากับจือตงแล้วพูด “สองวันนี้พวกเจ้าอย่าอยู่เฉย ไปเดินดูให้ทั่วอาราม หนึ่งเพื่อค้นหาอย่างลับๆ ว่านอกจากประตูใหญ่แล้วยังมีทางออกอื่นอีกหรือไม่ สองคือหาหนทางติดสินบนคนในนี้ ต้องหาคนที่สามารถเข้าออกที่นี่ได้อย่างอิสระ ไม่ต้องเสียดายเงินแทนข้า ให้พวกนางออกไปส่งข่าวกับเป่าจู้ที่เฝ้าประตู หาหนทางติดต่อกับหลี่ตู้และจือชิวให้ได้ อีกอย่างลองสืบดูว่าเรื่องนี้เหล่าไท่จวินทราบเรื่องด้วยหรือไม่”