ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 1 ตอนที่ 4

ยามนี้เรือนของหลี่อี๋เหนียงวุ่นวายโกลาหลไปหมด เซียวจวิ้นนอนสลบไสลอยู่บนเตียง หลี่อี๋เหนียงนั่งอยู่ข้างเตียงอย่างประหม่าร้อนใจ มือกำผ้าเช็ดหน้าแน่น บิดแล้วบิดอีก จิตใจว้าวุ่นไปหมด เหตุใดคุณชายรองจึงโรคกำเริบอีกแล้ว นางรู้ว่าโทษทัณฑ์ครั้งนี้ตนหนีไม่พ้นแน่ หวังเพียงคุณชายรองจะไม่เป็นอะไร และเหล่าไท่จวินอย่าไล่นางออกจากคฤหาสน์นี้เป็นพอ

หลี่อี๋เหนียงก็ไม่เข้าใจเช่นกัน เมื่อคืนก่อนนอนคุณชายรองยังดีๆ อยู่ เช้าวันนี้ไฉนจึงเป็นเช่นนี้ ความยินดีที่เอาชนะสะใภ้รองได้เมื่อวานหายไปสิ้น ด้านหนึ่งสั่งสาวใช้ไปเชิญหมอ อีกด้านหนึ่งส่งคนไปเรียนเหล่าไท่จวิน ทั้งยังส่งสาวใช้ประจำตัวไป๋จวี๋ไปหาสะใภ้รอง อยากขอร้องให้นางรับตัวคุณชายรองไปที่เรือนกลางก่อน แบบนี้เหล่าไท่จวินจะได้ไม่ต้องเห็นคุณชายรองอยู่ที่เรือนของนาง นางจะได้ไม่ต้องถูกลงโทษหนักเกินไปนัก สุดท้ายไป๋จวี๋บอกว่าสะใภ้รองไปคารวะเหล่าไท่จวินแต่เช้าแล้ว ครั้นคิดว่าไม่รู้สะใภ้รองจะพูดจาว่าร้ายนางต่อหน้าเหล่าไท่จวินเช่นไรบ้าง นางก็ยิ่งรู้สึกเหมือนนั่งอยู่บนพรมตะปู ใบหน้านางซีดเผือดทันใด ทั้งทำอะไรไม่ถูก และไม่เหลือไหวพริบเฉกเช่นยามปกติอีกต่อไป

หลี่เมิ่งซีประคองนายหญิงใหญ่เดินตามเหล่าไท่จวินเข้ามาในห้อง ได้กลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าก็ตกใจ อำพันทะเล! ดวงตากวาดมองห้องของหลี่อี๋เหนียงอย่างรวดเร็ว และพบหงซินเจียวกระถางหนึ่งที่ใต้หน้าต่างตามคาด

หลี่อี๋เหนียงคือคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังหรือ ตามหลักแล้ว หลี่อี๋เหนียงเป็นอนุ ถือเป็นสมบัติของเซียวจวิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างของนางล้วนมาจากเขา เซียวจวิ้นดีนางดี เซียวจวิ้นตายนางดับสูญ นางเป็นคนที่ไม่น่าจะทำร้ายเซียวจวิ้นมากที่สุด แต่ถ้าไม่ใช่นาง แล้วจะอธิบายได้อย่างไรว่าทั้งที่ถูกพิษจากอำพันทะเลกับหงซินเจียวเหมือนกัน แต่ทำไมมีแต่เซียวจวิ้นเท่านั้นที่ถูกพิษ หลี่อี๋เหนียงกลับไม่เป็นอะไร หรือว่าหลี่อี๋เหนียงจะถูกคนข้างนอกที่หมายจะปองร้ายเซียวจวิ้นส่งเข้ามา เห็นทีคงต้องรีบตรวจสอบความเป็นมาของหงซินเจียวเสียแล้ว ทั้งต้องสืบเบื้องหลังของหลี่อี๋เหนียงให้กระจ่างแจ้ง

แต่ไม่ว่าใครคิดปองร้ายเซียวจวิ้น ยามนี้หลี่เมิ่งซีก็ปล่อยให้เขาตายไม่ได้ทั้งนั้น ดูแล้วอนุของเซียวจวิ้นล้วนไม่ธรรมดา ยามนี้เซียวจวิ้นต้องอยู่ข้างกายนางถึงจะปลอดภัยที่สุด แต่ต้องทำอย่างไรจึงจะรั้งเซียวจวิ้นให้อยู่ข้างกายนางได้ก่อนที่นางจะตรวจสอบความเป็นมาของหงซินเจียวและเบื้องหลังของอนุของเขาจนกระจ่างแจ้ง หลี่เมิ่งซีบิดผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมในมือแน่น ใช้ความคิดอย่างรวดเร็ว

เหล่าไท่จวินเข้ามาแล้วก็ปราดไปที่หน้าเตียง ครั้นเห็นหลานรักนอนหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียง ไม่มีความสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเหมือนเมื่อวาน แต่กลับดูเหมือนคนหมดทางรอดเช่นเมื่อหลายวันก่อน ในใจพลันตระหนก หรือว่าหลานคนนี้ของนางจะหมดทางรอดจริงๆ เสียแล้ว

“ทำไมยังไม่ตามหมอมาอีก!” เหล่าไท่จวินกุมมือเซียวจวิ้นพลางตวาด

“อนุส่งคนไปเชิญหมอแล้วเจ้าค่ะ ประเดี๋ยวก็มา” หลี่อี๋เหนียงคุกเข่าบนพื้นตอบอย่างกล้าๆ กลัวๆ

เหล่าไท่จวินถึงได้สังเกตเห็นหลี่อี๋เหนียงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น จึงชี้หน้านางแล้วร้องด่า

“นางตัวดี! มีใบหน้างดงามยั่วเย้า แต่กลับไม่ตั้งใจปรนนิบัติคุณชายรองของเจ้า วันๆ ดีแต่ชักจูงคุณชายรองให้ออกนอกลู่นอกทาง วันนี้หากจวิ้นเอ๋อร์เป็นอะไรไป ข้าจะถลกหนังเจ้าออกมาเป็นคนแรก ใครก็ได้ ลากตัวนางออกไป ตบปากยี่สิบทีและเอาไปขังไว้!”

บ่าวหญิงสูงวัยสองคนเข้ามา คนหนึ่งเข้ามาจับหลี่อี๋เหนียงไว้ อีกคนตบปากหลี่อี๋เหนียงดังเพียะๆ บ่าวหญิงสูงวัยพวกนี้ล้วนเป็นคนฉลาด เห็นว่าวันนี้เหล่าไท่จวินโมโหแล้วจริงๆ มีหรือจะไม่ออกแรงอย่างเต็มที่ ถือเป็นการประจบเอาใจเหล่าไท่จวินด้วย เพียงไม่กี่ทีหลี่อี๋เหนียงก็ถูกตบจนปากบวม จมูกกับปากมีเลือดไหลออกมา

เซียวจวิ้นตื่นเพราะเสียงดังเพียะๆ กับเสียงหวีดร้องของหลี่อี๋เหนียง เห็นหลี่อี๋เหนียงถูกตบจนมีสภาพเช่นนั้นก็พลันปวดใจ “ท่านย่า โรคของจวิ้นเอ๋อร์ไม่เกี่ยวอันใดกับหลี่อี๋เหนียง ท่านย่าโปรดละเว้นนางเถิดขอรับ!”

เหล่าไท่จวินได้ยินหลานชายปกป้องหลี่อี๋เหนียง ไฟในใจก็ยิ่งลุกโหม สั่งบ่าวหญิงว่า “ตบอีก! ตบให้แรงๆ!”

เซียวจวิ้นเห็นเหล่าไท่จวินโมโหจริงๆ แล้ว ทั้งเหลือบเห็นบิดามารดายืนหน้าบึ้งอยู่หลังเหล่าไท่จวินด้วย เขาจึงไม่กล้าพูดอะไรอีก เพียงมองหลี่อี๋เหนียงด้วยความสงสารเท่านั้น

เหล่าไท่จวินรอให้บ่าวหญิงตบปากจนเสร็จ กระทั่งลากตัวหลี่อี๋เหนียงออกไปแล้ว จึงค่อยชี้อี๋เหนียงอีกสามคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและสั่งสอน “ต่อไปปรนนิบัติคุณชายรองของพวกเจ้าให้ดี อย่าเอาแต่ยั่วยวนปั่นหัวคุณชายรองหรือใช้อุบายอันใด หากคุณชายรองเป็นอะไรไป ระวังหนังของพวกเจ้าให้ดี!”

สั่งสอนเสร็จแล้วเหล่าไท่จวินจึงหันไปเรียกบ่าวชายเข้ามา ใช้ตั่งนุ่มหามเซียวจวิ้นกลับเรือนกลาง ทุกคนก็ตามไปที่เรือนกลางด้วย

เวลานี้สาวใช้เข้ามารายงานว่าหมอมาแล้ว รออยู่ข้างนอก เหล่าไท่จวินรีบไล่ทุกคนในห้องออกไป เหลือไว้เพียงนางกับนายท่านใหญ่ แล้วค่อยเรียกหมอเข้ามา

หมอที่มายังคงเป็นหมอหลี่คนเดียวกับเมื่อวาน เห็นเขาจับชีพจรไปพลางมุ่นคิ้วไปพลาง ที่แท้ในใจของหมอหลี่กำลังสงสัย ไฉนเมื่อวานยังดีๆ อยู่ วันนี้กลับเป็นเช่นนี้เสียแล้ว โรคนี้เมื่อวานหายดีอย่างแปลกประหลาด วันนี้ก็กำเริบขึ้นอีกครั้งอย่างแปลกประหลาด เขาไม่พูดอะไรอยู่นาน เอาแต่ส่ายหัวเพียงอย่างเดียว