ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 3 ตอนที่ 3

บทที่ 3

จือชิวกับจือชุนถือปิ่นเงินที่เพิ่งซื้อมาเมื่อครู่นี้ พวกนางพูดคุยหัวเราะและเปรียบเทียบกัน มองสาวใช้สองคนนี้แล้ว หลี่เมิ่งซีก็ส่ายหน้าอย่างจนใจ แค่ปิ่นเงินอันหนึ่งมิใช่หรือ ยังต้องประชันกันอยู่ครึ่งค่อนวัน นิสัยเหมือนเด็กจริงๆ นางลืมไปเสียสนิทว่าร่างกายนางในตอนนี้ยังโตไม่เท่าจือชิวด้วยซ้ำ!

เซียวจวิ้นเอามือไพล่หลังเดินตามอยู่ห่างๆ ราวกับสุนัขจิ้งจอกหางยาวตัวหนึ่ง บางครั้งเขาก็แวะดูของจุกจิกบนแผงลอยกับเซียวซย่า ทว่าความสนใจส่วนใหญ่ล้วนอยู่กับภรรยาที่อยู่ข้างหน้า ในตลาดที่วุ่นวายเช่นนี้ เขากลัวจริงๆ ว่าพวกนางจะพลัดหลงไป แต่ก็มิอาจลดศักดิ์ศรีของตนเองไปเดินข้างกายนางได้

การปฏิบัติตัวเช่นนี้ของเขาจึงเป็นไปตามกฎรัศมีสามเชียะที่จือชิวกำหนดขึ้น นายบ่าวกลุ่มนี้จึงกลายเป็นภาพที่แปลกตาในตลาดแห่งนี้

เงยหน้าเห็นด้านหน้ามีร้านขายหยกร้านหนึ่ง หลี่เมิ่งซีจึงเดินเข้าไป จือชิวกับจือชุนก็ตามเข้ามาพร้อมด้วยเสียงที่ดังเจี๊ยวจ๊าว เครื่องหยกในร้านฝีมือประณีตกว่าหยกบนแผงลอยข้างนอกมากนัก บรรจุในกล่องงดงามและวางอยู่บนชั้น ทั้งสามพิจารณาอย่างละเอียด

นี่ไม่เหมือนกับทองคำ หลี่เมิ่งซีไม่มีความชื่นชอบเครื่องหยกเป็นพิเศษ นางเพียงมองด้วยสายตาชื่นชมไปทีละชิ้นเท่านั้น

เซียวจวิ้นตามเข้ามาและนั่งลงบนเก้าอี้สานที่อยู่ข้างประตู

พ่อค้าในเมืองผิงหยางน้อยนักที่จะไม่รู้จักคุณชายรองสกุลเซียว ทันทีที่หลงจู๊เห็นเขาเข้ามาในร้านก็ตรงมาทักทายอย่างกระตือรือร้น

เซียวจวิ้นโบกมือเป็นสัญญาณให้หลงจู๊ไปยุ่งกับงานของตนเอง เขาเพียงสั่งชามาหนึ่งกาและนั่งดื่ม เซียวซย่าเอามือไพล่หลังยืนอยู่ด้านข้างเซียวจวิ้น

“สะใภ้รอง ท่านดูกำไลหยกนี้สิ เปล่งประกายแวววาวเหมาะกับท่านมาก หลงจู๊ เอาหยกอันนี้ออกมาให้พวกเราดูหน่อย”

จือชิวตาลายไปกับเครื่องหยกที่วางอยู่เต็มร้าน นางตื่นเต้นเป็นพิเศษ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเครื่องประดับศีรษะส่วนใหญ่ของสะใภ้รองนำไปจำนำหมดแล้ว ตอนนี้แม้ร้านยาอี๋ชุนเริ่มมีกำไรแล้ว ทว่าตอนนั้นจำนำของไปแบบมิอาจไถ่คืนได้ สะใภ้รองเองก็ยังไม่ได้ซื้อเครื่องประดับเพิ่มเลยสักชิ้น ยากนักที่จะมีโอกาสเลือกดูด้วยตนเอง นางจึงอยากเลือกซื้อให้สะใภ้รองสักหน่อย ลืมไปเสียสนิทว่าพวกนางออกมาไหว้พระ ไม่ได้ติดเงินมามากนัก

“ลูกค้าท่านนี้ ท่านตาแหลมจริงๆ กำไลหยกคู่นี้ทำจากหยกเหลืองซึ่งเป็นหยกเหอเถียน ที่หายาก ท่านดูฝีมือแล้วดูประกายหยกนี้สิ ตลอดถนนเส้นนี้มีแต่ร้านของพวกเราเท่านั้นที่มี ขอบอกลูกค้าอย่างไม่ปิดบังว่า เครื่องหยกในร้านเราส่วนใหญ่ล้วนมีเพียงชิ้นเดียว ท่านสามารถซื้อไปได้อย่างสบายใจ ไม่ไปซ้ำกับใครแน่นอน ควรค่าแก่การเก็บสะสมยิ่งนัก”

เห็นจือชิวถูกใจกำไลหยกเหลืองที่ดีที่สุดในร้าน หลงจู๊จึงแนะนำอย่างกระตือรือร้น เขาเห็นคุณชายรองสกุลเซียวเดินตามพวกนางเข้ามา คิดว่าคุณชายรองสกุลเซียวต้องเป็นคนจ่ายเงินแน่ มีหรือจะไม่ขายของอย่างเต็มที่ ว่ากันว่าคุณชายท่านนี้ใจป้ำมาแต่ไหนแต่ไร

รับกำไลหยกมาจากหลงจู๊แล้ว จือชิวจึงลองสวมลงบนข้อมือหลี่เมิ่งซีพลางพูด “สีนี้เหมาะกับผิวของสะใภ้รองจริงๆ พวกเราเอาอันนี้แล้วกัน”

“เจ้าลืมไปแล้วหรือ เหล่าไท่จวินมอบหยกมันแพะให้ข้าอันหนึ่งแล้ว เหมือนจะงามกว่าหยกอันนี้เสียอีก”

“ลูกค้าท่านนี้ ท่านพูดผิดเสียแล้ว ในบรรดาหยกเหอเถียน หยกเหลืองนับว่าหายากที่สุด เป็นของล้ำค่าในบรรดาหยกทั้งหลาย รองลงมาจึงเป็นหยกมันแพะ กำไลคู่นี้ ไม่ต้องพูดถึงด้านฝีมือว่าหาร้านที่สองในต้าฉีไม่ได้อีกแล้ว แค่วัตถุดิบก็หายากยิ่งแล้ว ท่านลองส่องดูกับแสงแดดสิ นี่เป็นหยกเหลืองอย่างดี หยกมันแพะจะเทียบได้อย่างไร หากท่านถูกใจจริงๆ ข้าน้อยตัดใจยอมลดราคาให้ท่านบางส่วนเลยก็ได้” หลงจู๊เห็นหลี่เมิ่งซีไม่มีเจตนาจะซื้อจึงพรรณนาถึงสรรพคุณอย่างขะมักเขม้น

“หลงจู๊ กำไลนี้ขายเท่าไร” จือชิวฟังแล้วตื่นเต้น

“เห็นว่าท่านเป็นคนตาแหลม ทั้งยังคิดจะซื้อจริงๆ ข้าน้อยคิดตามราคาต้นทุนเลยแล้วกัน ถือว่าคบหาสหาย ไม่แพงเลย ท่านจ่ายมาสามพันตำลึง กำไลนี้ย่อมเป็นของท่านแน่นอน”

สามพันตำลึง?! จือชิวลูบอกเสื้อ นึกขึ้นได้ว่านางมีเงินติดตัวแค่ห้าสิบตำลึงเท่านั้น นางแลบลิ้นออกมาแล้วเบนสายตาไปทางอื่น