ทดลองอ่าน ยอดหญิงเทพสมุนไพร เล่ม 3 ตอนที่ 4

ฟังคำพูดของเถาจวิ้นตง เดิมทีก็ไม่อยากพบหลี่จั้นอยู่แล้ว เซียวจวิ้นกำลังคิดว่าจะบ่ายเบี่ยงอย่างไรดี เห็นหลี่เมิ่งซีเป็นเช่นนี้จึงรีบประสานมือกับเถาจวิ้นตง “ไม่ปิดบังน้องรัก ฮูหยินป่วยมานานและเพิ่งหายดี ร่างกายยังคงอ่อนแออยู่ ทั้งออกมานานแล้ว คิดว่าแรงกายคงมีไม่พอเสียแล้ว น้องชายเชื้อเชิญด้วยไมตรี พี่ชายขอรับไว้ด้วยใจ แต่วันนี้ต้องขอตัวก่อน เราพี่น้องยังมีเวลาสนทนากันอีกมาก”

ได้ยินคำพูดเซียวจวิ้นแล้ว เถาจวิ้นตงก็ผิดหวังอย่างมาก เขามองแผ่นหลังของหลี่เมิ่งซีแล้ว แวบแรกที่เห็นนางเขาตกตะลึงในความงาม กิริยาวาจาสูงสง่าของนางทำให้เขารู้สึกเลื่อมใส ครั้นเห็นนางเป็นเช่นนี้จึงกลืนคำพูดที่จะตำหนิเซียวจวิ้นว่าเห็นสตรีดีกว่าสหายกลับลงไป แล้วพยักหน้าอย่างจนใจ “วันนี้ปล่อยพี่เซียวไปชั่วคราว วันหน้าท่านกับข้าต้องเมากันสักครั้งเล่า”

“ได้!” เซียวจวิ้นรับคำ ก่อนจะหมุนตัวไล่ตามหลี่เมิ่งซีไป เถาจวิ้นตงก็ตามออกมาส่งด้วย

หลี่เมิ่งซีให้จือชิวประคอง สามนายบ่าวออกมาจากประตู มองไปไกลๆ เห็นเซียวซย่าเตรียมรถม้าไว้ริมถนนฝั่งตรงข้ามแล้ว นางก็ก้าวลงจากบันไดช้าๆ แล้วเดินไปที่รถม้า

พลันรู้สึกว่าจือชิวบีบมือแน่นและพูดเสียงค่อย “สะใภ้รอง คุณชายหลี่มาแล้ว พวกเรา…” จือชิวพูดด้วยใบหน้าซีดขาวเล็กน้อย

มองตามสายตาของจือชิวไปนางก็เห็นหลี่จั้นควบม้าเร็วมุ่งหน้ามายังร้านขายภาพ เขาหยุดข้างทางและลงจากม้า ก่อนจะส่งเชือกบังเหียนในมือให้บ่าวชายข้างกาย จัดเสื้อผ้าและหมวกให้ดี จากนั้นจึงเดินตรงมาทางนี้

หลี่เมิ่งซีตบมือจือชิวเบาๆ บอกให้นางสุขุม ก่อนที่นางจะเหยียดกายตรงแล้วให้จือชิวประคอง นางหันหน้าไปทางหลี่จั้นและเดินต่อไปยังรถม้า

ขณะใกล้จะผ่านข้างกายหลี่จั้นไปพลันเห็นเขาประสานมือ ทำเอาจือชิวตกใจจนวิญญาณหลุดลอย กำลังจะหลุดพูดอะไรก็ได้ยินหลี่จั้นพูดว่า “พี่เซียว ไม่พบกันนาน เชื้อเชิญมิสู้พบกันโดยบังเอิญจริงๆ!”

เห็นหลี่จั้นทักทายเซียวจวิ้นที่ตามออกมา จือชิวจึงใช้มือซ้ายกดหน้าอก ลอบพ่นลมหายใจ สองนายบ่าวค่อยๆ เดินผ่านข้างกายหลี่จั้นไป เสียงทักทายของเซียวจวิ้นดังขึ้นข้างหลัง “น้องหลี่ ไม่พบกันนาน…”

หลังคารวะเซียวจวิ้นแล้ว หลี่จั้นพลันตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง คนที่เดินผ่านเขาไปเมื่อครู่นี้ให้ความรู้สึกที่คุ้นเคย เขาหันกลับไปทันใด ทว่าเห็นเพียงหลี่เมิ่งซีกับจือชิวที่ขึ้นรถม้าไปแล้ว ม่านรถทิ้งตัวลงช้าๆ

เห็นหลี่จั้นมองรถม้าของหลี่เมิ่งซีอย่างเหม่อลอย เซียวจวิ้นก็โกรธอย่างไร้สาเหตุ เอ่ยปากเรียกเขา หลังพูดคุยสนทนากับเขาและเถาจวิ้นตงอีกครู่หนึ่ง จึงค่อยก้าวเท้าเดินไปยังม้า

รถม้าเคลื่อนตัวช้าๆ จือชิวยกมือกดหน้าอกพลางพูดว่า “บ่าวตกใจแทบตาย!”

พอรถม้าเคลื่อนตัว จือชิวก็เลิกมุมม่านด้านหนึ่งขึ้น หลี่เมิ่งซีมองออกไปข้างนอก เห็นเซียวจวิ้นประสานมืออำลาพวกหลี่จั้นจากบนหลังม้า หลี่จั้นกำลังมองมายังรถม้าที่แล่นจากไปอย่างครุ่นคิด

เซียวจวิ้นขี่ม้าอยู่ข้างๆ รถม้า บังหน้าต่างไว้ด้วยท่าทางคล้ายเจตนาและไม่เจตนา

“สะใภ้รอง…” จือชิวเห็นหลี่จั้นมองมาเช่นนี้จึงร้องเรียกหลี่เมิ่งซีอย่างเป็นกังวล

“สะใภ้รองกับจือชิวรู้จักคนผู้นี้หรือ ใช่แล้ว สะใภ้รองสาบานเป็นพี่น้องกับรัชทายาทได้อย่างไร” จือชุนเห็นจือชิวทำหน้าประหลาด นางจึงอดถามด้วยความสงสัยไม่ได้

หลี่เมิ่งซีแตะนิ้วบนริมฝีปาก ส่ายหน้าให้จือชุนเป็นสัญญาณว่าค่อยคุยเรื่องนี้ทีหลัง สองสาวใช้หุบปากอย่างรู้กาลเทศะ

รถม้าออกห่างจากวัดจิ้งอวิ๋นแล้ว หลี่เมิ่งซีเห็นจือชิวกับจือชุนนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าประหม่า นางคิดถึงเรื่องเสี่ยงเซียมซีจึงถามว่า “เดินเที่ยวอยู่นาน ลืมถามพวกเจ้าว่าตีความเซียมซีเป็นอย่างไรบ้าง ดีหรือไม่”

ได้ยินหลี่เมิ่งซีถาม จือชุนก็ตื่นเต้นขึ้นมา นางตอบว่า “สะใภ้รองไม่พูดก็ลืมไปแล้วจริงๆ บ่าวได้เซียมซีกลางเจ้าค่ะ บอกว่าขอเพียงไม่เปลี่ยนแปลงความคิดเดิมก็จะราบรื่นปลอดภัย ทุกเรื่องขอเพียงรอโอกาสมาถึงก็จะโชคดี”

หลี่เมิ่งซีฟังแล้วมุ่นคิ้ว ไฉนจึงเหมือนกับเซียมซีของนางเลย ล้วนเป็นคำว่า ‘รอ’ คงมิใช่เซียมซีหลอกคนที่เขียนคำทำนายเหมือนๆ หมดหรอกกระมัง! คิดเช่นนี้แล้วจึงไม่พูดอะไร

จือชิวยังคงตกใจกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้อยู่ สติยังไม่กลับมา ไหนเลยจะมีอารมณ์พูดต่อจากจือชุนได้อีก