ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 15

“เช่นนั้นท่านก็ต้องฟังคำของเจ้านายท่าน” เยี่ยเหมยยื่นมือไปหาจั่นเยี่ยเอ๋อร์ “เยี่ยเอ๋อร์ เจ้าอยากมาเล่นกระโดดเชือกกับพี่สาวหรือไม่”

เกาซื่อฮวาเองก็มีไหวพริบ เยี่ยเหมยเพิ่งจะพูดจบ นางก็หยิบเชือกปอมากระโดดไปสองสามทีแล้ว เชือกผูกผมแดงบนศีรษะสะบัดปลิวตามไปด้วย ดูมีชีวิตชีวาเป็นพิเศษภายใต้แสงอาทิตย์

ไม่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้ จั่นเยี่ยเอ๋อร์ก็เอียงตัวออกมานอกรถเข็นกว่าครึ่งแล้ว ปากร่ำร้องไม่หยุด “อยากๆๆๆ”

“เฝิงหมัวมัว ก่อนมาท่านก็ได้ยินที่ข้าพูดกับสะใภ้ใหญ่จั่นแล้ว ในเมื่อพวกท่านส่งคุณชายน้อยกับคุณหนูเล็กมาให้ข้ารักษา ทุกอย่างก็ต้องฟังข้า ถ้าท่านไม่ยอมฟัง เช่นนั้นก็เชิญพาคุณชายน้อยกับคุณหนูเล็กของพวกท่านกลับคฤหาสน์สกุลจั่นไปเถอะ ข้าก็จะเก็บของกลับบ้านนอกไปทำไร่ไถนาเช่นกัน”

เยี่ยเหมยเห็นจั่นชิงฮุยที่ชุนหลันประคองอยู่มองมาข้างนอกนี้ด้วยสายตาใฝ่ฝันเช่นกัน แต่สีหน้ากลับขลาดกลัว ในใจก็นึกโกรธขึ้นมาทันที ได้ยินว่าพอสามขวบเด็กคนนี้ก็ไม่ค่อยได้ออกจากห้องเท่าไร ถึงจะออกมาก็ต้องห่อตัวมิดชิดจนลมไม่เข้า ทั้งไม่ได้สัมผัสโลกภายนอก ทั้งไม่ให้โลกภายนอกได้สัมผัสเขา

เฝิงหมัวมัวยังคงลังเล ยามนั้นเองชุนหลันกลับกระซิบโน้มน้าวนาง “หมัวมัว เมื่อคืนคุณชายน้อยกับคุณหนูเล็กนอนหลับสนิทอย่างยิ่ง”

นี่เป็นความจริง ตอนเย็นหลังจากกินอาหารเด็กที่เยี่ยเหมยทำให้โดยเฉพาะ ซึ่งมีสีสันสวยงามหลายหลาก รูปแบบและพิเศษไม่เหมือนที่อื่นลงไป เด็กสองคนจึงกิน ‘ยา’ เข้าไปได้ไม่น้อย ครั้นขึ้นเตียง ทำกายบริหารย่อยอาหารตามที่เยี่ยเหมยชี้แนะและดื่มนมวัวลงไปถ้วยหนึ่งแล้ว เมื่อคืนก็หลับสนิททั้งคืนอย่างหาได้ยากยิ่ง

เฝิงหมัวมัวงงงันไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งรถเข็นให้สาวใช้อีกคนและหันหลังเดินกลับห้องไป “ข้าจะไปเก็บกวาดห้อง”

ชุนหลันหัวเราะเบาๆ ให้เยี่ยเหมย พลางเรียกสาวใช้นางนั้นให้เข็นรถเข็นออกมาลานเรือนที่พื้นราบเรียบ

“พวกเจ้าสองคนไปย้ายโต๊ะในห้องออกมา ชิวกุ้ยช่วยอาสะใภ้ต้าเหอยกข้าวเช้ากับยาของคุณชายน้อยคุณหนูเล็กออกมาด้วย” เยี่ยเหมยถือคติว่ามีทรัพยากรก็ต้องใช้ประโยชน์ นางเอนตัวพิงเก้าอี้อย่างเกียจคร้านเฉื่อยชา กำกับสาวใช้ของสกุลจั่นให้วางโต๊ะวางอาหาร

เยี่ยเหมยลูบท้องเบาๆ มองดูเหล่าสาวใช้ที่เมื่อครู่ยังไปยืนแอบอยู่ด้านหนึ่งพลางซุบซิบวิจารณ์นาง ทำตามคำสั่งทุกอย่างภายใต้สายตาของชุนหลัน ถอนหายใจพูดกับลูกในใจ

ลูกเอ๋ย ดูท่าแม่ยังต้องพยายามหาเงินให้มากขึ้น ต่อไปพวกเราจะได้มีชีวิตที่ดีเช่นนี้

“ชุนหลัน อันที่จริงเจ้าให้เยี่ยเอ๋อร์ไปเล่นในรถหัดเดินก็ได้” เยี่ยเหมยเห็นชุนหลันรับเรื่องต่างๆ ได้ดี ภายในเวลาเพียงสั้นๆ นางถึงกับวางใจให้จั่นชิงฮุยกินข้าวเองตามอย่างเกาซื่อฮวา ส่วนตัวนางเพียงแต่ยกชามเล็กชามหนึ่งป้อนจั่นเยี่ยเอ๋อร์ ‘กินยา’ เยี่ยเหมยก็อดจะให้คำแนะนำที่ตรงกับปัญหาแก่นางไม่ได้