“อาเหมย เจ้าวางใจเถิด ดื่มยานี้แล้วหลับสักตื่นก็เรียบร้อยแล้ว เจ้าเองก็เหลือเกิน ระดูไม่มาก็ไม่รู้จักบอกอี๋เหนียงของเจ้า ถ้าพวกเราเก็บเรื่องไว้ดีหน่อย ไม่แน่อาจจะยังดองกับสกุลพานได้อยู่ ทว่าตอนนี้ก็ยังไม่สาย เจ้าดื่มเจ้านี่แล้วอี๋เหนียงสามก็สามารถช่วยเจ้าหาครอบครัวสามีที่อยู่ไกลออกไปหน่อยได้เหมือนกัน ตอนแต่งงานเจ้าพกเลือดไก่ไปด้วยก็ได้ผลลัพธ์ไม่ต่างกันแล้ว” อี๋เหนียงสามพยายามทำให้รอยยิ้มดูอบอุ่นเอื้ออารีขึ้น เสียงก็เปี่ยมด้วยแววหลอกล่อ ยังนึกว่าเยี่ยเหมยเป็นแม่นางน้อยที่นางสามารถล่อหลอกและควบคุมได้ตามใจชอบคนนั้น
ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ผู้หญิงที่มีความรู้ทั่วไปสักหน่อยไม่ว่าคนไหนก็รู้ทั้งนั้นว่าช่วงเวลาที่ใช้ยาทำแท้งได้ดีที่สุดคือภายในสี่สิบเก้าวันนับแต่ตั้งครรภ์ หรือก็คือราวหนึ่งเดือนครึ่ง ต่อให้เป็นยุคปัจจุบันหลังกินยาขับเลือดแล้ว ส่วนมากก็ยังต้องรับการขูดมดลูกขับน้ำคาวปลา
ถ้าตั้งครรภ์เกินสามเดือนแล้วยังกินยาขับเลือดลงไปอีก ผู้ที่ได้รับความเสียหายย่อมไม่ใช่แค่เด็กในท้อง ตัวผู้ใหญ่เองจะมีอันตรายถึงชีวิตไปด้วย มิหนำซ้ำนี่ยังเป็นศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดที่การแพทย์พัฒนาแล้ว แต่ในยุคโบราณที่ไม่รู้ว่าเป็นสมัยราชวงศ์อะไรนี้ และก็ไม่รู้ด้วยว่าเด็กในท้องอายุกี่เดือนแล้ว ถ้าดื่มยาชามนี้ลงไปอาจจะได้ตายทั้งกลม
คนเป็นพี่เลี้ยงไม่ใช่แค่ต้องศึกษาความรู้ด้านการเลี้ยงเด็ก ความรู้ทั่วไปด้านนรีเวชเหล่านี้ก็ต้องอ่านผ่านตาเช่นกัน ด้วยเหตุนี้เยี่ยเหมยจึงไม่มีทางเชื่อคำอี๋เหนียงสามเด็ดขาด
เธอสะบัดมือตบชามยาที่ยื่นมาจ่อปากออกไปอย่างไม่ต้องคิด “ข้าไม่มีทางดื่มยาขับเลือด!”
เสียงชามยาตกแตกดังกังวาน อี๋เหนียงสามพูดด้วยความเดือดดาลกระหืดกระหอบทันที “อย่านึกว่าเจ้าจะพึ่งบารมีลูกมาข่มขู่ผู้อื่นได้เชียว!”
“ท่านว่าอะไรนะ” มีเสียงของแตก แล้วอี๋เหนียงสามยังตะคอกใส่ เยี่ยเหมยจึงฟังไม่ชัดว่าอีกฝ่ายพูดว่าอะไร แต่เธอรู้สึกอยู่ตลอดว่าในคำตะคอกนั้นมีข้อมูลสำคัญอยู่ “ข่มขู่อะไร ท่านรู้อะไรใช่หรือไม่”
อี๋เหนียงสามรู้ตัวว่าตนเองหลุดปาก มีหรือจะตอบคำถามเยี่ยเหมย สีหน้ากลายเป็นชิงชังรังเกียจเหมือนเช่นเมื่อคืน “เยี่ยเหมย ทางที่ดีเจ้าอย่าพูดอะไรส่งเดช ไม่มีหลักฐาน ใครก็ไม่มีทางเชื่อเจ้า!”
“อาเหมย?!” เสียงของอี๋เหนียงสี่ดังเข้ามา ทันใดนั้นนางก็พบว่าอี๋เหนียงสามอยู่ในห้อง จึงถามขึ้นด้วยเสียงหวาดหวั่นร้อนรน “พี่หญิงสาม ท่านมาเยี่ยมอาเหมยหรือ”
“ข้าแค่จะมาบอกพวกเจ้าว่าไม่ต้องคิดเรื่องแต่งเข้าสกุลพานแล้ว” อี๋เหนียงสามแค่นเสียงเย็น ดูท่าทางกระสับกระส่ายอยู่บ้าง “เมื่อครู่ข้าคิดจะชี้ทางสว่างให้ลูกสาวสุดที่รักของเจ้า แต่เสียดายที่นางไม่รับน้ำใจ”
อี๋เหนียงสี่งงงันไป มองเศษชามกระเบื้องที่ตกกระจายอยู่บนพื้นและยาสีน้ำตาลอมเหลืองที่ไหลนองเต็มพื้นแล้วพลันเงยหน้าขึ้นโดยจิตใต้สำนึก “พี่หญิงสาม เด็กในท้องอาเหมยอายุได้สามเดือนแล้ว ถ้าทำแท้งตอนนี้นางก็ได้ตายพอดี!”
“เจ้าคิดว่าเมื่อนายท่านมาถึงนางจะไม่ตายหรือไร” อี๋เหนียงสามรู้ว่าอี๋เหนียงสี่กับกุ้ยฮวาคิดจะทำอะไร จึงประกาศออกมาเสียเลยว่าพวกนางไม่มีโอกาสแล้ว หลังทิ้งคำพูดโหดร้ายไว้เสร็จก็เดินลอยชายจากไป
“อี๋เหนียง เหตุใดอี๋เหนียงสามจึงเป็นเช่นนี้” เยี่ยเหมยยิ่งคิดยิ่งเห็นว่าแปลก ยังไม่ต้องพูดถึงว่าอี๋เหนียงสี่ผู้เป็นแม่แท้ๆ ไม่ได้ร้อนรนสติหลุด แม้แต่ฮูหยินผู้เป็นนายหญิงของบ้านก็ไม่ได้มีท่าทีร้อนใจกับท้องเธอ แล้วนี่อี๋เหนียงสามร้อนตัวหรือว่าอะไร
อี๋เหนียงสี่จึงว่า “อาเหมย อี๋เหนียงสามของเจ้าก็อาภัพเช่นกัน ตอนที่ท่านพ่อเจ้าซื้อข้าเข้ามา นางกำลังตั้งครรภ์ พอรู้ข่าวก็แล่นมาอาละวาดที่เรือนข้า ต่อมาหลังจากกลับไปก็เจ็บท้องแท้งลูก ซ้ำยังตกเลือดอย่างหนัก ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วก็ยังไม่มีลูกอีกแม้แต่คนเดียว นางมีเรื่องทุกข์ใจของนาง”
ได้ฟังดังนี้ก็นึกถึงท่าทีแปลกพิกลของอี๋เหนียงสามขึ้นมา เยี่ยเหมยให้รู้สึกปวดหัว แต่เธอคงไม่อาจแล่นไปบอกอี๋เหนียงสามได้ว่าเธอความจำเสื่อม จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นกระมัง
อี๋เหนียงสี่ลูบผมเยี่ยเหมย วางห่อผ้าห่อใหญ่ลงบนเตียงเตา “เมื่อวานอาหย่วนลอบออกจากบ้านแล้วตามมาที่นี่อย่างเงียบๆ และยังเก็บข้าวของของเจ้ามาด้วยคิดจะให้เจ้าหนีไปในคืนเดียวกัน แต่อี๋เหนียงคิดว่าท่านพ่อเจ้าคงไม่มีทางไม่คิดถึงความผูกพันทางสายเลือด เจ้าเก็บของไว้ให้ดี บางทีท่านพ่อเจ้าอาจจะให้เจ้าอยู่คลอดที่นี่”
