ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 6

แต่เวลานี้เองกลับพลันมีเสียงร้องด้วยความตระหนกตกใจทำอะไรไม่ถูกของบ่าวหญิงที่ว่านางไส้แห้งเมื่อครู่นี้ลอยมาจากด้านหลัง “พี่วั่น คุณหนูเล็กเป็นอะไรไปแล้ว!”

“ข้าก็ไม่รู้! ใช่กินถั่วลงไปแล้วติดคอหรือไม่” สตรีอีกคนที่อายุมากกว่าเล็กน้อยและบนศีรษะปักปิ่นเงินกุลีกุจออุ้มเด็กผู้หญิงขึ้นมาตบหลังอย่างแรง “คุณหนูเล็ก! รีบคายออกมาเจ้าค่ะ รีบคายออกมา!”

“มัวแต่ยืนดูอยู่ทำไม ยังไม่รีบไปตามหมอมาอีก ถ้าเยี่ยเอ๋อร์เป็นอะไรไป ข้าจะถลกหนังพวกเจ้า!”

ม่านประตูผ้าย้อมครามตรงกลางโรงรับจำนำถูกแหวกออก สตรีในชุดหรูหราสูงศักดิ์และบนศีรษะมีเครื่องประดับอัญมณีอยู่เต็มนางหนึ่งรีบร้อนวิ่งปราดไปยังเก้าอี้ทางขวามือ ด้านหลังนางมีสาวใช้อายุสิบเจ็ดสิบแปดที่สวมเสื้อคลุมกันเปื้อนสีชมพูตามมาสองคน ครั้นได้ยินคำสั่ง คนหนึ่งก็ยกชายกระโปรงวิ่งออกนอกประตู ส่วนอีกคนตามหลังสตรีสูงศักดิ์มาหยุดข้างเด็กผู้หญิง นางผลักพี่วั่นออกไปก่อนยกมือตบหลังเด็กแทน “พวกเจ้าสองคนดูแลคุณหนูเล็กอย่างไร แค่ชั่วครู่เดียวคุณหนูเล็กก็กลายเป็นเช่นนี้เสียแล้ว!”

เด็กผู้หญิงในเวลานี้ไหนเลยจะยังมีท่าทางเหมือนหยกเจียระไนเช่นเมื่อครู่ ลิ้นจุกปาก ผิวหนังกลายเป็นสีม่วง ตาเหลือก หายใจถี่ สองมือยิ่งดึงทึ้งคอเสื้อไหมบุนวม แสดงท่าทางทรมานเจียนสิ้นใจออกมา

“หยุดมือ! พวกเจ้าทำเช่นนี้จะทำให้นางตาย” เยี่ยเหมยก้าวกระโดดไม่กี่ก้าวไปถึงเบื้องหน้าเด็กผู้หญิง ผลักสาวใช้ที่ตบหลังนางอยู่ออกก่อนแย่งตัวเด็กมา จากนั้นก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงพื้น จับตัวเด็กคว่ำหน้าลงพาดกับเข่าข้างที่ตั้งขึ้น ก่อนจะใช้ฝ่ามือเคาะหลังนาง

“เจ้าทำอะไร!” สาวใช้ที่ถูกผลักกับหมัวมัวอีกสองคนไม่ได้ปราดมาห้าม เพียงแต่ยืนต่อว่าเยี่ยเหมยด้วยความตระหนกตกใจอยู่ที่เดิม

สตรีสูงศักดิ์นางนั้นก็ถูกเยี่ยเหมยทำเอาตกใจจนตะลึงไปเช่นกัน ครั้นเห็นเยี่ยเหมยเคาะหลังเด็กไปหลายทีถึงค่อยได้สติกลับมา ทำท่าจะยื่นมือมารั้งห้าม

แต่เวลานี้เองเด็กผู้หญิงพลันไอออกมา บนพื้นมีถั่วลิสงเปื้อนเลือดเพิ่มมาเม็ดหนึ่ง หลังไออีกสองทีก็พลันร้องไห้จ้าในที่สุด

“เรียบร้อยแล้ว” เยี่ยเหมยผ่อนลมหายใจยาว ประคองตัวเด็กวางลงบนพื้น ส่วนตนเองก็ลุกขึ้นยืนตาม คิดไม่ถึงว่าเด็กผู้หญิงจะกอดขานางไว้ เยี่ยเหมยที่เพิ่งจะยืนตรงได้พลันรู้สึกวิงเวียนศีรษะ ร่างกายโงนเงน ถ่วงให้เด็กล้มลงกับพื้นไปด้วย

โชคดีอย่างมากที่ขณะล้มลงนางนึกถึงเด็กในท้องจึงยื่นมือยันพื้นไว้โดยจิตใต้สำนึก ทำให้ล้มไม่แรง ทว่าเด็กกลับล้มแผ่ลงกับพื้นตามแรงนาง เสียงร้องไห้หวีดแหลมบาดแก้วหูจึงดังขึ้นมาอีกทันที

เห็นดังนี้สตรีสูงศักดิ์ก็ออกปากพูด “ยังไม่รีบอุ้มคุณหนูเล็กขึ้นมาอีก!”

สาวใช้และแม่นมที่ด้านข้างแย่งกันพุ่งตัวมาหาเด็ก สุดท้ายยังเป็นพี่วั่นนางนั้นใช้สะโพกใหญ่ๆ ของตนเองดันคนทั้งหลายออก ก่อนรวบตัวเด็กผู้หญิงมาโอ๋ปลอบในอ้อมแขน ทิ้งให้เยี่ยเหมยกึ่งยืนกึ่งนั่งอยู่บนพื้นคนเดียวด้วยท่าทางสติล่องลอยอยู่บ้าง

“พี่รอง ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่!” เมื่อครู่มีสตรีอยู่เยอะ เยี่ยหย่วนไม่กล้าเฉียดมาใกล้ แต่ครั้นเห็นเยี่ยเหมยหกล้ม เขาไหนเลยจะยังจำเรื่องชายหญิงแตกต่างกันได้อีก รีบพุ่งตัวมาประคองเยี่ยเหมยลุกขึ้นด้วยความเป็นกังวลทันที

“ไม่เป็นไร” เยี่ยเหมยถูนวดฝ่ามือที่เมื่อครู่ใช้ยันพื้นเล็กน้อย นางก็บอกแล้วว่าแม่นมสองคนนั้นไร้จิตสำนึกรับผิดชอบ ทิ้งเปลือกถั่วไปทั่ว พอล้มใส่ก็เจ็บโดยแท้