ทดลองอ่าน สามีสกุลดี สตรีมากวาสนา บทที่ 8

บทที่ 8

เยี่ยเหมยที่กลายเป็น ‘เศรษฐีเงินหมื่น’ สามารถจับจ่ายใช้สอยได้ตามสบายในที่สุด ขอแค่เป็นของกินของใช้ แม้จะไม่กล้าซื้อที่ดีที่แพง แต่นางไม่มีทางปฏิบัติกับตนเองและลูกอย่างไม่เป็นธรรม อีกทั้งเหล่าดอกไม้สกุลเกาที่แสนสดใสไม่กี่ดอกนั้นก็ต้องการการบำรุงดีๆ

เพิ่งจะต้นเดือนสอง เมืองเซิ่งโจวที่อยู่ค่อนมาทางใต้ของภาคเหนือในฤดูนี้ไม่มีของสดใหม่อะไรคงอยู่ได้ เยี่ยเหมยจึงถอดใจจากธัญญาหารและเนื้อปลาที่สามารถหาซื้อได้ในตำบลหยางหลิ่ว ซื้อมาเพียงผักผลไม้สดจำนวนหนึ่งเพื่อเพิ่มสารอาหาร เสื้อผ้าซื้อมาสามสีอย่างละสองพับด้วยการแนะนำของเจ้าของร้าน ส่วนของใช้ย่อมไม่พ้นไปจากเครื่องนอน นางรู้สึกว่าผ้าห่มบนเตียงเตาทั้งแข็งทั้งเป็นก้อนด้วยไม่รู้ใช้มานานเท่าไรแล้ว เพื่อความสบายจึงซื้อผ้าห่มยัดปุยฝ้ายมาสองผืน

สกุลเยี่ยอยู่ในตำบลหยางหลิ่วก็นับว่ามีฐานะ เยี่ยเซิ่งตระหนี่กับบุตรสาว แต่กับบุตรชายกลับนับว่ายังใจกว้าง ด้วยเหตุนี้แม้จะรู้สึกว่าเยี่ยเหมยตื่นเต้นกระตือรือร้นกับการซื้อเกินไปหน่อย เยี่ยหย่วนกลับไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่พอได้ยินเยี่ยเหมยพูดว่าจะไปจ่ายค่ากินอยู่ให้เขาที่สำนักศึกษาปั้นซานก็ซอยเท้าวิ่งหนีทันที “ข้าจะไปช่วยคนที่สำนักศึกษาคัดลอกหนังสือสักครู่ แล้วจะรีบตามไปให้ถึงก่อนเวลาเรือออก”

เยี่ยเหมยยังไม่ทันพูดอะไร เยี่ยหย่วนก็วิ่งหายวับไปแล้ว ไม่คิดถึงเลยว่าพี่สาวของตนเพิ่งมาเมืองเซิ่งโจวครั้งแรก เดี๋ยวก็ได้ทำคนหายกันพอดี

หากเปลี่ยนเป็นเยี่ยเหมยคนก่อน ถึงจะไม่ถูกทิ้งไว้ก็น่าจะตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ทว่าเยี่ยเหมยในตอนนี้สุขุมเยือกเย็นขึ้นมาก นั่งอยู่ในร้านอาหารต่ออีกครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆ เดินไปทางประตูเมืองตะวันออก เดินไปพลางก็นับเงินที่ใช้วันนี้ไปพลาง

ถ้าไม่นับก็ไม่รู้ว่าเพียงไม่ถึงครึ่งวันก็ใช้จ่ายไปสี่ตำลึงกว่าๆ แล้ว นี่ขนาดยังไม่ได้ซื้อไข่ไก่ ไข่เป็ด และเนื้อปลาที่นางต้องการอย่างเร่งด่วนเลย หลังจากหายตกตะลึงแล้ว นางยิ่งตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องทำสินค้าของคุณชายผู้นั้นออกมาให้ดี ด้วยเหตุนี้จึงใช้เงินห้าตำลึงซื้อพู่กันคุณภาพดีหนึ่งด้ามและกระดาษเนื้อหยาบอีกหนึ่งโหล

หลังออกมาจากร้านเครื่องเขียน เยี่ยเหมยก็วิงเวียนตาลายขึ้นมาอีก นางคว้าจับวงกบประตูข้างตัวไว้ด้วยอารามร้อนใจ เพียงแต่ไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสของไม้อย่างที่คิดไว้ ทว่าข้อมือกลับถูกมือใหญ่อุ่นร้อนข้างหนึ่งจับประคองไว้ ริมโสตได้ยินเสียงบุรุษทุ้มนุ่มนั้นดังขึ้น “ระวัง!”

“คุณชายจั่น?!” โลกจะแคบเกินไปแล้ว รวมถึงตอนนี้ด้วย วันนี้บังเอิญเจอจั่นอวิ๋นหยางมาสามครั้ง ในใจเยี่ยเหมยเกิดความตื่นตัวระแวดระวังขึ้นมา จึงสะบัดมือถอยหลังไปสองก้าว “บังเอิญเพียงนี้เชียว?”

จั่นอวิ๋นหยางกำมือแน่นก่อนจะคลายมืออีกครั้งโดยไม่พูดอะไร เพียงแต่ชี้โรงหมอที่อยู่ด้านข้าง “แม่นางไปให้หมอตรวจดูก่อนจะดีกว่า ถ้าเงินมีไม่พอ…”

“ไม่ต้องๆ” ชาติก่อนเยี่ยเหมยเป็นเด็กกำพร้า ต้องพึ่งพาตนเองทุกเรื่อง เบื้องหน้าดูเหมือนอ่อนหวานนุ่มนวล แต่อันที่จริงยึดถือหลักการอย่างที่สุด ไม่เคยคิดจะเป็นหนี้น้ำใจใคร ที่ก่อนหน้านี้รับเงินของจั่นอวิ๋นหยางมาก็เพราะเป็นเงินค่าสินค้า แต่นางไม่คิดจะมีความข้องเกี่ยวใดๆ นอกเหนือจากนี้กับเขาแม้แต่น้อย