ทดลองอ่าน โฉมงามสองหน้า บทที่ 3

ที่แท้เด็กกลุ่มนี้บางคนเป็นเด็กกำพร้า บางคนถูกจับตัวมา อายุอยู่ระหว่างเจ็ดขวบถึงสิบขวบ ส่วนเจ้าหนูที่ถูกล่ามโซ่ชื่ออาหงอายุสิบขวบ สาเหตุที่ถูกล่ามราวกับสุนัขก็เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยคิดจะหนี หลังจากถูกจับกลับมาและถูกเฆี่ยนตีแล้ว ตั้งแต่นั้นก็ถูกล่ามไว้เช่นนั้น

ที่พวกคนเลวเหล่านั้นทำเช่นนี้ก็เพื่อต้องการจะขู่ขวัญคนอื่นที่เหลือ ให้พวกเขารู้ว่าบทลงเอยของการหนีก็คือเช่นนี้

เด็กๆ ยังบอกว่าอาหงกล้าหาญมาก ถูกตีก็ไม่ร้องไห้ และไม่วิงวอนขอร้อง เขาถูกล่ามโซ่ไว้เช่นนี้มาครึ่งเดือนแล้ว

อูอีเสวี่ยฟังแล้วสงสารมาก และพบว่าอาหงเด็กคนนี้มีความหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างมาก แต่โดยทั่วไปแล้วเด็กที่หยิ่งในศักดิ์ศรีมักดื้อรั้น ตอนกลางวันพี่น้องสกุลถูคนไหนไม่ชอบใจอะไรขึ้นมาก็จะมาทุบตีเขาเล่นราวกับกำลังทารุณสัตว์อย่างไรอย่างนั้น อาหงได้แต่ถลึงตาใส่พวกเขา ไม่วิงวอนและไม่ร้องไห้ ดื้อรั้นหัวแข็งเสียจนทำให้คนนับถือแต่ก็อดสงสารไม่ได้

เด็กๆ บอกว่าพวกเขาเคยเตือนอาหงแล้ว เวลาถูกตีต้องก้มหัวขอความเมตตา ยิ่งไม่ยอมก้มหัว พี่น้องสกุลถูก็ยิ่งข่มเหงรังแกมากขึ้น ถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ต่อให้ไม่ถูกตีตายก็ต้องถูกตีจนพิการ

อูอีเสวี่ยคิดในใจว่าปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ นางต้องสอนเด็กคนนี้ ครั้นแล้วนางก็ฉวยจังหวะตอนค่ำที่พี่น้องสกุลถูยุ่งอยู่กับการก่อไฟจัดการเรื่องอาหารการกินย่องไปหาอาหง

“ถ้าเจ้าได้รับบาดเจ็บหนักเกินไปก็จะไม่อาจหนีไปได้ ต่อให้หนีไปได้ก็หนีได้ไม่ไกล ไม่นานก็จะถูกจับตัวกลับมา ดังนั้นถ้าเจ้าอยากจะหนีก็ต้องหัดฉลาดหน่อย เข้าใจหรือไม่”

ตอนแรกนางคิดว่าคงต้องเปลืองน้ำลายไม่น้อยกว่าจะทำให้เจ้าหนูนี่ยอมรับฟังได้ ใครจะรู้เด็กชายฟังจบก็พยักหน้า

“ข้ารู้แล้ว”

เอ๋? พูดง่ายเพียงนี้เชียว

นางมองเขาด้วยความฉงน “เจ้าเข้าใจแล้วจริงหรือ”

“ครั้งหน้าถ้าพวกเขาตีข้า ข้าจะวิงวอนขอความเมตตาก็แล้วกัน”

นางทำให้เจ้าหนูเห็นด้วยได้อย่างง่ายดายแทบไม่ต้องเหนื่อยแรง ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ดื้อรั้นมากเช่นที่เด็กๆ พูดกัน

สั่งกำชับเรียบร้อยนางก็ผละไปด้วยความพอใจ

แต่นางไหนเลยจะรู้ ที่อาหงพูดง่ายเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะนาง นางปรากฏตัวขึ้นในเวลาที่เขารู้สึกย่ำแย่ที่สุด ในมือยังมีเนื้อย่างที่หอมกรุ่น ตอนนั้นดวงตาของเขาเปล่งประกายแวววับไปทั้งดวง

หลังจากนั้นเขาก็เห็นนางหลบซ่อนอยู่ข้างกายพี่น้องสกุลถูทั้งหกโดยไม่มีใครจับได้ หยิบขนมโก๋จากตรงนี้ชิ้น หยิบเนื้อย่างจากตรงโน้นชิ้น ทำให้เขาเห็นแล้วอดนับถือไม่ได้ ขณะเดียวกันก็มีความหวังขึ้นมา

เพราะนาง ในใจของเขาจึงมีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปไหลหลั่งพรั่งพรูขึ้นมา

เหตุใดเขาที่อายุสิบขวบจึงสู้ไม่ได้แม้แต่นางที่อายุหกขวบ อีกทั้งยามนางกดเสียงลงต่ำกระซิบที่ข้างหูเขา ลมหายใจของนางเป่ารดใบหูเขาเบาๆ เสียงนุ่มนิ่มอ่อนหวานของเด็กผู้หญิงได้สลายความดื้อรั้นในดวงตาของหนุ่มน้อย หัวใจทั้งดวงก็อ่อนยวบลงอย่างประหลาด