ทดลองอ่าน โฉมงามสองหน้า บทที่ 5

วันนี้อูอีเสวี่ยเดินเข้าไปในป่าตามลำพังคนเดียว หาที่เงียบๆ แห่งหนึ่งแล้วขึ้นไปนั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่ เหม่อมองทิวเขาเมฆขาวที่เวิ้งว้างกว้างไกล

นางอยากอยู่เงียบๆ สักพัก ทว่ากลับมีคนมารบกวนนาง

“นางหนูเสวี่ย อารมณ์ไม่ดีหรือ”

เงาร่างสูงใหญ่ปิดคลุมร่างเล็กๆ ของนาง ใบหน้ายิ้มแย้มหล่อเหลาของสิงฟู่อวี่บดบังสายตาของนาง

คิดไม่ถึงว่านางแอบหลบมาอยู่ที่นี่ก็ยังถูกเขาหาตัวพบ ก็จริง คนผู้นี้หูตามาก คิดจะหาตัวนางไม่ใช่เรื่องยาก

นางหมุนตัวหันหลังให้เขา ไม่สนใจเขา

ฉับพลันนั้นของสิ่งหนึ่งก็แกว่งไปมาอยู่เบื้องหน้านาง ดึงดูดสายตานางไว้ได้ทันที…

เป็นเหอเปาของนาง เหอเปาที่ใส่ป้ายหยกม่วง!

สิงฟู่อวี่ถือเหอเปาอยู่ในมือ กวัดแกว่งไปมาอยู่ตรงหน้านางพลางบอกอย่างเอาใจ “ในเมื่อเจ้าชอบของสิ่งนี้ ก็ให้เจ้าแล้วกัน”

อูอีเสวี่ยตะลึงงัน แล้วตามติดมาด้วยความตื่นเต้นดีใจ นางยื่นมือไปคว้าเหอเปามาอย่างไม่เกรงใจ พอเปิดออก หยิบป้ายหยกม่วงที่อยู่ข้างในออกมา ไม่ดูยังพอว่า พอดูแล้วกลับทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของนางแข็งค้างไปทันที

นี่ไม่ใช่ป้ายหยกม่วงของนาง แต่เป็นของทำเลียนแบบ! นางรู้สึกขมับของตนกระตุกไหว เมื่อมาไตร่ตรองอย่างละเอียด ก็จริง จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะเอาป้ายหยกม่วงของจริงมาคืนให้นาง

นางพยายามข่มกลั้นอารมณ์เต็มที่ที่จะไม่เอาของเลียนแบบขว้างใส่หน้าเขา ต่อให้นางรู้ว่าเป็นของปลอมก็ไม่อาจแสดงท่าทีออกมา ความโกรธนี้นางไม่อยากข่มกลั้นก็ต้องข่มกลั้น!

นางเก็บเหอเปาไว้ ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป

เห็นนางหนูเสวี่ยยังคงแง่งอนไม่สนใจเขา สิงฟู่อวี่ก็อดหัวเราะแล้วส่ายหัวไม่ได้ ก่อนจะเดินช้าๆ ตามหลังนางไป

เดิมคิดว่าเจ้าตัวน้อยเห็นป้ายหยกม่วงแล้วจะดีใจ เพราะนางอยากจะเอาไปเล่นมาโดยตลอด แต่หลักฐานยืนยันนี้มีความสำคัญมาก เขาไม่อาจให้นาง ดังนั้นจึงให้คนไปซื้อหยกม่วงมาชิ้นหนึ่ง แกะลวดลายเลียนแบบของจริง จากนั้นค่อยให้นางเอาไปเล่น คิดไม่ถึงว่านางหนูเสวี่ยรับของไปแล้วก็สะบัดหน้าเดินจากไป ไม่ใส่ใจเขาแม้แต่น้อย

“นางหนูเสวี่ย เหตุใดไม่สนใจคนแล้ว มีเรื่องอะไรไม่สบายใจ บอกอา อาจะช่วยเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับเจ้า”

อูอีเสวี่ยไม่ตอบเขา เพียงเดินต่อไปเงียบๆ ไม่ว่าเขาถามอะไรนางก็ไม่อยากตอบ ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน

ดูเหมือนนางหนูเสวี่ยจะเจ้าอารมณ์ไม่น้อย!