ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 3

คนขายเนื้อแซ่เฉินหยิบมีดอีกเล่มหนึ่งขึ้นมา ตอนที่กำลังจะส่งมีดให้หลินฟางโจวเขาก็เป็นห่วงกลัวว่าภรรยาที่ใจไม่สู้ของตนเองจะทำพลาด ดังนั้นเขาจึงถือมีดแล้วค่อยๆ กรีดกระเพาะเป็นรอยยาวด้วยท่าทางที่คล่องแคล่วว่องไว

ผู้คนโดยรอบต่างปรบมือพลางเอ่ยชื่นชม

“ฝีมือดีมาก!”

“ใช้มีดเก่งมาก!”

“คราวหลังที่ข้าซื้อแกะต้องเชิญคนขายเนื้อแซ่เฉินมาชำแหละให้แล้ว!”

สีหน้าของคนขายเนื้อแซ่เฉินเผยความฮึกเหิม เขาวางมีดลงพลางพูดกับหลินฟางโจว “นำไปให้นางล้างก็พอแล้ว”

“ขอรับ!”

หลินฟางโจวประคองกระเพาะเสือส่งให้ภรรยาคนขายเนื้อ ก่อนจะนั่งลงอีกข้างมองนางล้าง เมื่อนางเปิดกระเพาะเสือ ผู้คนโดยรอบต่างก็ทำท่าจะอาเจียนออกมา…

เนื้อหมูที่เสือกินไปเมื่อคืนจนถึงตอนนี้ก็ยังย่อยไม่หมด แผ่นเนื้อหมูยุ่ยๆ ชุ่มโชกไปด้วยเลือดเริ่มส่งกลิ่นเหม็นออกมา

หลินฟางโจวตบหน้าอกตนเองพลางเอ่ย “พี่สะใภ้ ข้าว่าท่านทิ้งมันไปเลยเถอะ”

ภรรยาคนขายเนื้อสะกดกลั้นความรู้สึกพะอืดพะอมพลางเปิดเอาสิ่งที่อยู่ในกระเพาะออกมาจนหมด

ไม่รู้ว่าคนบริเวณรอบๆ คิดอะไรอยู่ เห็นได้ชัดว่าช่างน่าสะอิดสะเอียนเพียงใดแต่ก็ยังจะดูต่อให้จบ เมื่อเห็นภรรยาคนขายเนื้อยังคงล้างกระเพาะต่อ ทุกคนต่างก็ยกนิ้วโป้งให้พร้อมกับเอ่ยชม “เป็นยอดหญิง!”

ภรรยาคนขายเนื้อพบว่านอกจากเนื้อหมูยุ่ยๆ แล้วก็ยังมีของทรงกลมสีขาวชิ้นหนึ่งปะปนอยู่ด้วย ไม่เหมือนเนื้อและไม่เหมือนกระดูก นางคีบมันขึ้นมาด้วยความสงสัยและพบว่าเป็นหยกชิ้นหนึ่ง

“หา!” ภรรยาคนขายเนื้อส่งเสียงร้องด้วยความตกใจจนกลายเป็นจุดสนใจของผู้คนโดยรอบ

ผู้คนที่เคยมีท่าทางอยากอาเจียนเหล่านั้นก็มองมาด้วยความสงสัย เมื่อเห็นที่มือของภรรยาคนขายเนื้อถือหยกเอาไว้จึงพูดกันเสียงดังระงม

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”

“เสือก็กินหยกด้วยหรือ มันเข้าใจผิดว่าเป็นอาหารหรือเปล่า”

“พบได้ไม่ง่ายเลยนะ ต้องเป็นตอนที่มันกินคนแล้วไม่ทันระวังจึงได้กลืนหยกลงไปแน่ หยกก็คือหิน มันไม่สามารถย่อยได้อยู่แล้ว หยกถึงได้ค้างอยู่ในกระเพาะเช่นนี้”

“ต้องเป็นเช่นนี้แน่! ความคิดคุณชายช่างยอดเยี่ยม!”

“มิกล้าๆ เพียงแค่ใช้หลักทั่วไปมาคาดเดาเท่านั้น เรื่องที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ก็คือนำหยกชิ้นนี้ส่งให้ทางการ ดูว่าเป็นเหยื่อจากสกุลไหน”

“มีเหตุผล”

“น่าสงสารจริงๆ”

ผู้คนต่างกำลังถกเถียงถึงเหยื่อที่น่าสงสารผู้นั้น โดยไม่มีผู้ใดสังเกตว่ามุมปากหลินฟางโจวค่อยๆ ยกโค้งขึ้น