ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 3

เมื่อมองตามสายตาของคนที่อยู่โดยรอบ เห็นว่าสายตาทุกคู่ล้วนมารวมอยู่ที่ตนเอง ภรรยาคนขายเนื้อก็ไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรดีแล้ว นางได้แต่มองหยกในมือแล้วนิ่งอึ้งไป

หลินฟางโจวเอื้อมมือมาหยิบหยกชิ้นนั้นพลางเอ่ย “เป็นข้าที่เจอก่อน”

ผู้คนเห็นนางพูดโกหกเช่นนี้ต่างก็กล่าวดูถูกนาง

คุณชายผู้พูดเรื่องหยกคือหินซึ่งไม่สามารถย่อยได้ในกระเพาะพูดขึ้นมา “ต้าหลาง เจ้าอย่าละโมบนักเลย หาเหยื่อที่ตายให้พบก่อนสำคัญกว่า”

หลินฟางโจวนำหยกชิ้นนั้นไปล้างในแม่น้ำ ทั้งที่นางล้างจนสะอาดแล้วแต่ก็ยังคงมีกลิ่นเหม็นติดค้างอยู่ไม่จางหาย

ภรรยาคนขายเนื้อรวบรวมความกล้าเอ่ยออกมา “ต้าหลาง เรื่องนี้เกี่ยวพันกับชีวิตคน เราควรแจ้งทางการก่อนดีหรือไม่”

“ใช่แล้ว แม้เจ้าของหยกจะไม่อยู่แล้ว แต่บางทีครอบครัวของเหยื่ออาจกำลังตามหาเขาอยู่ก็ได้ รอให้ข่าวการตายส่งไปถึง พวกเขาต้องระลึกถึงความเมตตาที่เจ้าช่วยปราบเสือแน่ หากเจ้าอยากได้หยกสักชิ้นหนึ่ง เขาจะไม่ให้เจ้าเชียวหรือ”

สถานการณ์เช่นนี้หากเกิดขึ้นในยามปกติ หลินฟางโจวคงถูกพูดจาเยาะเย้ยเสียดสีไปนานแล้ว และมีโอกาสมากที่จะถูกจับส่งทางการ เพียงแต่ตอนนี้ที่เสือถูกจับมาได้นั้นเกิดขึ้นเพราะความคิดของเขา ของที่อยู่ในท้องเสือตัวนั้นหากเขาอยากเอาไปสักชิ้นหนึ่งก็สามารถเข้าใจได้ นอกจากนี้เขายังกินอาหารกับนายอำเภออยู่บ่อยครั้ง ออกความเห็นใดนายอำเภอก็รับฟัง…และเพราะเหตุนี้ทุกคนจึงทำได้เพียงเสนอความเห็นด้วยถ้อยคำที่ดีโดยไม่กล้าทำให้หลินฟางโจวโกรธ

สุดท้ายหลินฟางโจวก็ฝืนพูดออกไป “ตกลง ทุกคนล้วนเห็นด้วยกันหมดแล้วนะ หยกชิ้นนี้เป็นของข้า พวกเจ้าล้วนเป็นพยาน”

ผู้คนต่างก็สาปแช่งหลินฟางโจวอยู่ในใจ

เส้นทางเล็กๆ ที่มุ่งไปยังภูเขามีคนสองคนกำลังเดินอยู่ เป็น ‘สองเทพสังหาร’ ที่พานเหรินเฟิ่งหวาดกลัวนั่นเอง

เทพสังหารคนที่สองเดินไปพลางพูดไปพลาง “หามาตั้งนานเช่นนี้ยังหาไม่เจอ ข้าว่าเป็นไปได้มากที่เขาจะไม่มีชีวิตรอด เด็กคนหนึ่งตกลงมาจากหน้าผาสูงเช่นนั้นย่อมต้องตาย…ไม่รอดแน่นอน”

“มีชีวิตอยู่ต้องเห็นคน ตายแล้วต้องเห็นศพ” เทพสังหารคนที่หนึ่งพูดอย่างไม่ถอดใจ

ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่ เทพสังหารคนที่สองก็มองเห็นกลุ่มคนที่ริมแม่น้ำ ด้วยไม่รู้ว่าพวกเขากำลังทำอะไรกัน เขาจึงจับดาบไว้ตามสัญชาตญาณพลางเอ่ยถามเทพสังหารคนที่หนึ่ง “เหตุใดจึงได้มีคนมากมายเช่นนั้น วันนี้เป็นวันอะไรหรือ”

“ไม่รู้สิ”

“ลองไปดูกันเถอะ”