ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 4

หลินฟางโจวได้ยินเสียงตะโกนขายหูปิ่งทุกวัน แม้ทุกวันนางจะไม่สามารถซื้อได้ แต่เสียงตะโกนนี้กลับสามารถปลุกนางให้ตื่นได้เสมอ เดิมทีนางยังคงเมาค้างมาจากเมื่อคืน นอนหลับไม่เต็มอิ่มนัก ยามนี้ถูกเสียงดังรบกวนจนตื่นแล้ว นางจึงพูดด้วยความฉุนเฉียว “หนวกหูจะตายแล้ว!”

เสี่ยวหยวนเป่าปัดแขนและขาของหลินฟางโจวออก ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งด้วยความเหนื่อยล้า แต่เพียงชั่วครู่เขาก็ล้มลงไปอีกครั้ง

ร่างของเสี่ยวหยวนเป่าล้มลงไปในอ้อมอกของหลินฟางโจว ซึ่งทำให้นางตื่นขึ้นมาเต็มตาแล้ว

หลินฟางโจวถามด้วยความโมโห “เจ้าทำอะไร!”

“ข้ามึนศีรษะเล็กน้อย”

หลินฟางโจวรู้สึกแปลกๆ จึงประคองร่างของเสี่ยวหยวนเป่าขึ้นมานั่งแล้วพินิจดูใบหน้า เมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของเขา ใต้ตาบวมช้ำ ท่าทางดูอ่อนเพลีย นางก็นึกสงสัยอย่างมาก “เจ้าเป็นอะไรไป เมื่อวานยังเห็นดีๆ อยู่เลย”

“น่าจะเพราะเมื่อวานอาบน้ำด้วยน้ำเย็น ข้าจึงเป็นไข้” ตอนที่เริ่มพูดเขาก็รู้สึกว่าลำคอแห้งผากแล้ว

“ข้าล้วนใช้น้ำเย็นอาบทุกครั้ง แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเป็นไข้” หลินฟางโจวเอ่ยวาจาสบประมาทอยู่บ้าง “ร่างกายของเจ้าทำมาจากกระดาษหรือไร”

เสี่ยวหยวนเป่าเอ่ยอย่างนับถือนางอยู่บ้าง “ร่างกายของท่านก็ทำมาจากเหล็กจริงๆ”

“พอแล้วๆ ไม่ต้องมาทำเป็นประจบ ข้าจะไปหาหมอหวง ให้เขาจัดยามาให้เจ้ากิน”

หลินฟางโจวลุกขึ้นจากเตียง ตอนที่กำลังจะออกไปนางก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ “นี่ เมื่อคืนเจ้าได้ยินเสียงอะไรเคลื่อนไหวบ้างหรือไม่”

“อะไรเคลื่อนไหวหรือ”

“เหมือนกับ…ผีเลย”

“เรื่องภูตผีไม่น่าเชื่อหรอก”

“เหมือนข้าจะเห็นผีจริงๆ นะ ทั้งยังบินได้ด้วย!”

หลินฟางโจวหวาดกลัว เสี่ยวหยวนเป่าจึงรีบเอ่ยปลอบใจ “ไม่เป็นไร ต่อให้มีผีจริงๆ ท่านก็ไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีเสียหน่อย พวกเขาคงไม่มารบกวนท่านหรอก”

“ข้าเคยทำเรื่องไม่ดี ทำเยอะมากด้วย!”

เสี่ยวหยวนเป่าพูดไม่ออก เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง “ท่านช่วยชีวิตข้าไว้ก็ลดบาปไปได้สิบเจ็ดปี”

“ข้ายังเคยทำให้คนตายด้วยนะ คนขาเป๋แซ่เว่ยต้องตายเพราะข้า!”

“เป็นข้าที่ทำให้คนขาเป๋แซ่เว่ยตายต่างหาก ข้า…ทำให้คนหลายคนต้องตาย”

หลินฟางโจวเห็นเขาพูดเรื่องเหล่านี้แล้วมีสีหน้าเศร้าสร้อยก็รู้สึกเสียใจแทนเขา นางจึงโบกมือเล็กน้อยพลางพูดด้วยเสียงแหบ “เอาเถอะๆ เป็นไข้เล็กน้อยก็คิดฟุ้งซ่านเสียแล้ว!”

“เป็นท่านต่างหากที่คิดเพ้อเจ้อ…”

“เจ้าหุบปากไปเลยนะ!”

เมื่อเขาหุบปากแล้วนางจึงออกไปเอายา