ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 5

ตอนกินอาหารเช้าเสี่ยวหยวนเป่าเอาแต่พูดไม่หยุดอยู่ข้างหูนาง ราวกับว่าหากนางไม่เปลี่ยนผ้าปูที่นอน หลังจากนั้นยามที่นอนหลับจะต้องมีหนูมาเข้าฝันทุกคืน

ภายหลังหลินฟางโจวจึงทำได้เพียงไปซื้อผ้าผืนหนึ่งมาจากร้านผ้าแพรไหม แล้วนำผ้าปูที่นอนผืนเก่าไปเปลี่ยนเสีย เขาจึงได้หยุดพูดมากเสียที

หลินฟางโจวเห็นเสี่ยวหยวนเป่าพูดซ้ำไปซ้ำมาเช่นนี้ได้ก็คิดว่าอาการป่วยของเขาคงดีขึ้นมากแล้ว นางจึงพาเขาไปเดินเล่นข้างนอก ซื้อของใช้เล็กน้อยอย่างพวกรองเท้าถุงเท้า เสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัว ฝักเจ้าเจี่ยว ไม้สีฟัน เสี่ยวหยวนเป่ารู้จักไม้สีฟันแต่กลับไม่รู้จักผงสีฟัน เขานึกว่านั่นเอาไว้ทาบนใบหน้า จึงเอ่ยเตือนหลินฟางโจวด้วยเสียงเบา “ข้าเป็นบุรุษ ข้าไม่ผัดหน้า”

หลินฟางโจวพูด “เจ้าโง่นี่ เจ้าไม่เคยสีฟันหรือ”

“เคย ตอนอยู่บ้านก็สีฟันทุกวัน”

“เช่นนั้นเจ้าอยู่บ้านใช้อะไรสีฟัน”

“ขี้ผึ้งหอมสีฟัน”

“ขี้ผึ้งหอมสีฟันคืออะไร”

“ใช้ชะมดเชียง พิมเสน และเครื่องหอมหลายอย่างเคี่ยวกับน้ำผึ้ง”

“ชิๆๆ ใช้ชะมดเชียงกับพิมเสนสีฟันหรือ ฟันของพวกคนมั่งคั่งเช่นพวกเจ้าล้วนทำมาจากทองสินะ”

เสี่ยวหยวนเป่าลูบตลับกระเบื้องซึ่งใส่ผงสีฟันเอาไว้พลางเอ่ยถาม “เจ้าสิ่งนี้ก็คือหยาเซียงใช่หรือไม่”

“เจ้าพูดเกินไปแล้ว สิ่งนี้ไม่หอมเลยสักนิด”

หลังจากซื้อของเสร็จและนำกลับมาบ้านแล้ว หลินฟางโจวก็ไปหาช่างก่อสร้างมาซ่อมแซมและขยายพื้นที่บ้าน

เสี่ยวหยวนเป่าเอ่ยถาม “ทำไมถึงได้รีบร้อนเช่นนี้”

“เจ้าไม่เข้าใจ ถือโอกาสที่เงินยังไม่ถูกใช้ไปจนหมดรีบทำเถิด”

เสี่ยวหยวนเป่าไม่เข้าใจจริงๆ แต่ไรมาเขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเงินสักเท่าใด ยามนี้เขาคล้ายเข้าใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ทว่าทุกสิ่งที่อยู่ในใต้หล้านี้เขาก็ยังไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้พอ

ตอนที่เหล่าช่างก่อสร้างซ่อมแซมบ้านก็ทำให้นกเค้าแมวที่อยู่บนคานบ้านตกใจจนบินหนีไป ซึ่งหลินฟางโจวพอใจเป็นอย่างมาก