ทดลองอ่าน โปรดยิ้มตอบข้าด้วยไมตรี บทที่ 5

หลินฟางโจวจึงถามเสี่ยวหยวนเป่า “ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้ากันแน่”

“สิ่งที่เขาทดสอบข้า ข้าล้วนท่องออกมาได้หมดทั้งสิ้น”

“จากนั้น?”

“จากนั้นเขาก็โมโหมาก”

หลินฟางโจวตบหน้าผากตนเองฉาดหนึ่งพร้อมกับเอ่ยขึ้นทันที “เขาคิดว่าข้าพาเจ้าไปลองภูมิเขาสินะ”

“คิดแล้วคงจะเป็นเช่นนั้น”

“เจ้าโง่อะไรเช่นนี้ ใครให้เจ้าท่องหนังสือพวกนั้นออกมาทั้งหมดกัน”

“ท่าน”

สุดท้ายหลินฟางโจวก็ส่งเสี่ยวหยวนเป่าไปเข้าสำนักศึกษา อำเภอหย่งโจวมีสำนักศึกษาอยู่เพียงแห่งเดียว ชื่อว่าสำนักศึกษาหอถิงอวิ๋น เดิมทีหอถิงอวิ๋นเป็นเพียงอาคารเล็กๆ หลังหนึ่งที่คหบดีผู้หนึ่งสร้างขึ้น ต่อมาคหบดีผู้นั้นเชิญอาจารย์ผู้มีความรู้ท่านหนึ่งมาเป็นแขกและพักอยู่ที่หอถิงอวิ๋น นักเรียนจากร้อยกว่าหลี่ต่างไปฟังเขาสอนที่หอถิงอวิ๋น สำนักศึกษาจึงค่อยๆ ก่อเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมา แม้บัดนี้อาจารย์ผู้มากความรู้ท่านนั้นจะเสียชีวิตไปนานแล้ว แต่สำนักศึกษาก็ยังคงเปิดทำการต่อเนื่องมาจนถึงตอนนี้

หอถิงอวิ๋นสร้างขึ้นตามแนวคิดที่ว่า ‘การศึกษาไม่แบ่งชนชั้น’ ที่นี่ประกอบไปด้วยห้องเรียนชั้นต้น ค่าเล่าเรียนหนึ่งปีสองตำลึง เทียบกับสำนักศึกษาทั่วไปแล้วแพงกว่าหนึ่งเท่าตัว แม้ค่าเล่าเรียนที่นี่จะแพงกว่า กระนั้นบรรดาครอบครัวคนที่มีฐานะค่อนข้างธรรมดาทั่วไปก็ยังยินยอมที่จะส่งบุตรหลานไปศึกษาขั้นเริ่มต้นที่หอถิงอวิ๋นเลย เพราะว่าอาจารย์และบรรยากาศการเรียนของที่นั่นดี

อาจารย์ห้องเรียนชั้นต้นที่สำนักศึกษาหอถิงอวิ๋นก็ต้องทดสอบความรู้พื้นฐานด้วยเช่นกัน หนนี้เสี่ยวหยวนเป่ารู้จักฉลาดขึ้นมาบ้างแล้ว ยามที่ตอบคำถามจึงจงใจแกล้งโง่ อาจารย์ผู้นั้นประเดี๋ยวก็พยักหน้า ประเดี๋ยวก็ส่ายหน้า จากนั้นก็ให้เสี่ยวหยวนเป่าเขียนตัวอักษรสักหน่อย

เสี่ยวหยวนเป่าเขียนชื่อของตนเอง อาจารย์มองตัวอักษรตัวใหญ่สีดำปี๋สามตัวพลางขมวดคิ้ว จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมา “บทเรียนยังพอผ่าน เพียงแต่ตัวอักษรเหล่านี้…น่าเกลียดยิ่ง”

เสี่ยวหยวนเป่าก้มหน้าไม่พูดจา