พบกับความน่ารักของพระ-นาง อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด!

มากกว่ารักเขามีนิยายแปลจีนเรื่องใหม่มาอีกแล้ว แค่ได้ยินชื่อเรื่องเนี่ย ก็อยากเปิดอ่านจะแย่แล้วกับเรื่อง ‘อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด!’ ผลงานการเขียนของ ชิวรั่วเยีย เป็นอย่างไรบ้างแค่เห็นชื่อเรื่องก็อยากจะรู้แล้วว่าเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงกันนะ ทำไมอาจารย์ต้องน่ารังแกด้วย!

เรื่อง ‘อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด!’ เป็นเรื่องราวของนางเอกแสนซนของเรา ดันถูกสำนักหลันไถบันทึกการเกิดให้ตรงกับวันที่มีดาวหาง ซึ่งถือว่าไม่เป็นมงคล เลยทำให้นางได้รับฉายาว่า ‘ดาวหายนะ’ ก็เป็นเพราะสำนักหลันไถที่ทำให้นางต้องมีฉายาแบบนี้ นางเลยหาทางเล่นงานหลันไถเพื่อเอาคืน แต่ทว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น เพราะจะทำอย่างไรสำนักนี้ก็ยังอยู่รอด แต่ในเมื่อเล่นงานสำนักหลันไถไม่ได้ ก็ต้องพุ่งเป้ามาที่ ‘เขา’ ผู้เป็นทั้งอาจารย์และหัวหน้าของสำนักหลันไถเนี่ยแหละ! โอ๊ยยย แค่นี้ก็น่าสนุกแล้วใช่ไหม วันนี้เลยขอหยิบโมเมนต์น่ารักๆ บวกกับความแสบของนาง มาให้ได้ดูกัน จะน่ารัก น่าอ่านขนาดไหน ลองไปดูกัน

ป้อนหน่อยๆ สิ ><

อาจารย์ผู้หวังดีที่ถูกเนรคุณเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่งสอน “อยากกินก็กินสิ หรือกินเองไม่เป็น?”

ได้ยินน้ำเสียงแย่ๆ เช่นนี้ ฉืออิ๋งจึงร้องไห้โฮต่อไป “มือข้าเจ็บ...อาจารย์น่าเกลียดจริงๆ!”

ไป๋สิงเจี่ยนคว้ามือฉืออิ๋งมาดู มือนางถูกหินบาดถลอกตามคาด เขาอดโมโหไม่ได้ “มือบาดเจ็บไยไม่บอกแต่แรก”

“ท่านตวาดข้านี่ ข้าไม่บอกหรอก!” นางร้องไห้โฮต่อ

ไป๋สิงเจี่ยนคืนห่อฟู่เผินจื่อให้ฉืออิ๋ง แล้วป้อนนางเสียกองใหญ่อย่างยอมรับชะตากรรม จึงหยุดเสียงร้องไห้ไว้ได้

เขาแก้ผ้าปิดตาที่เปียกชื้น บิดน้ำออก ชาติก่อนน้ำถังหนึ่งคงทำให้ฉลาดปราดเปรื่องได้ เขาตากผ้าเช็ดหน้าไว้บนก้อนหิน ก่อนเอ่ยกำชับอีกครั้ง “ข้าจะไปหาสมุนไพร รออยู่ที่นี่อย่าไปไหน หากไม่เชื่อฟัง อาจารย์จะดุร้ายยิ่งกว่าปีศาจมาก!”

เรื่องนี้ข้าจะไม่ยุ่ง - -“

ฉืออิ๋งถือตะเกียบด้วยความภาคภูมิใจ “อาจารย์ชิมไก่ที่ข้าจับมาสิ!”

จับไก่มาได้ก็กลายเป็นผลงานของนาง

ตันชิงรีบก้มหน้ากินข้าวในชามตนเอง เมิ่งกวงหย่วนก็เอาแป้งม้วนบังหน้าเอาไว้

ตะเกียบของไป๋สิงเจี่ยนไม่แม้แต่จะแตะน่องไก่ “ข้าไม่กินเนื้อสัตว์”

“หา?” ฉืออิ๋งนิ่งอึ้งไป เพราะมีมารดาเป็นยอดนักกิน นางย่อมไม่รู้ว่าจะมีคนทั่วไปที่ไม่กินเนื้อสัตว์อยู่ด้วย ที่รู้มาก็น่าจะมีแค่ผู้ออกบวช “อาจารย์ ท่านจะเลือกกินไม่ได้ กินเนื้อสัตว์แล้วร่างกายถึงจะแข็งแรง แม้ว่าตอนท่านถอดเสื้อรูปร่างจะดูดี แต่ไม่ใช่ว่าท่านจะดูแลรูปร่างโดยที่ไม่กินเนื้อสัตว์”

หาเหตุผลที่บิดาสอนว่าไม่ให้เลือกกินขึ้นมา ทว่าในคำพูดกลับผสมปนเปยกเรื่องแปลกๆ เข้าไปด้วย

ตันชิงเอ่ยในใจว่า...ไม่นะ!...นี่ข้าได้ยินอะไรไป! พลางก้มหน้าพุ้ยข้าวอย่างไม่คิดชีวิต

คุณชายเมิ่งก็ตกตะลึง เพิ่งมาบ้านอาจารย์ได้พักเดียว เกิดเรื่องที่ในนิยายก็ไม่สามารถมาบรรยายได้!

กลัวอ้วนเหรอ เปล่า... มันไม่อร่อย!

“ที่เอวของอาจารย์ก็ไม่มีส่วนเกินเสียหน่อย จะกลัวอะไรกัน เหตุใดท่านถึงไม่กินเนื้อสัตว์เล่า”

ตันชิงและเมิ่งกวงหยวนตาโต

ขมับไป๋สิงเจี่ยนกระตุกตุบๆ เขาใช้ตะเกียบคีบน่องไก่แล้วเอาเข้าปากกัดไปคำหนึ่ง กินยาก...แต่เขาก็ฝืนกลืนลงคอไป

ในที่สุดฉืออิ๋งก็พอใจได้เสียที นางใช้ตะเกียบคีบน่องไก่เข้าปากแล้วกัดไปหนึ่งคำ ในฉับพลัน “แหวะ เคี้ยวยากชะมัด ตันชิงเจ้าทำอะไรมา!”

ตันชิงใบหน้าแดงก่ำ “กระหม่อมก็ทำเหมือนที่เคยทำยามปกติ คงเป็นที่ตัวไก่ที่เนื้อไม่ดีเองพ่ะย่ะค่ะ”

ฉืออิ๋งไม่เชื่อ “เจ้าหาข้อแก้ตัวเก่งนักนะ มิน่าอาจารย์ถึงได้ไม่กินเนื้อสัตว์ ที่แท้ก็เป็นเพราะเจ้าทำอาหารที่เป็นเนื้อสัตว์ไม่อร่อย” นางหันหน้ากลับไปก็เห็นอาจารย์ผู้ไม่กินเนื้อสัตว์ถึงกับงับน่องไก่จนเกือบหมด นางงแตกตื่นในทันที “อาจารย์! ของที่กินยากท่านยังกินเข้าไปได้ ที่แท้ท่านก็กินไม่เลือกนี่!”

ยุงกัด ทายาให้หน่อย ToT

ไป๋สิงเจี่ยนเห็นมือของนางมีตุ่มแดงๆ จึงเอ่ยถาม “ที่มือเป็นอะไรหรือ”

“ยุงกัดข้า” ฉืออิ๋งตอบด้วยใบหน้าน่าสงสาร

บ้านในตรอกย่อมไม่เหมือนที่วังแน่นอน ห้องนอนไป๋สิงเจี่ยนไม่มียุงเพราะว่ามีหยูกยาต่างๆ ซึ่งยุงและหนอนแมลงต่างๆ ล้วนหลีกหนี ทว่าเขากลับมองข้ามไปว่าฉืออิ๋งไม่อาจทนรับการถูกยุงกัดได้ เขาจึงลุกขึ้นยืนเงียบๆ ไปพลิกหาอะไรบางอย่างในกล่อง

ตอนนั้นเอง ฉืออิ๋งก็รู้สึกว่าห้องของไป๋สิงเจี่ยนแม้มีกลิ่นยาฟุ้งกระจายทั่ว ทว่ากลับอยู่ได้อย่างสบายยิ่ง...ไม่มียุงสักตัว

ในห้องไม่มีเก้าอี้เหลืออยู่ ฉืออิ๋งจึงพาตนเองไปนั่งที่ขอบเตียง ไป๋สิงเจี่ยนหายาทาได้ตลับหนึ่ง พอหันมาเห็นฉืออิ๋งนั่งลงที่เตียงของเขาอย่างสบายๆ เขาก็ไม่อาจพูดอะไรได้ จึงเดินไปที่ข้างเตียง หมุนฝาตลับเปิดออก ฉืออิ๋งถลกแขนเสื้อขึ้น พร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งที่ขาวและนุ่มเนียนออกมา รอให้คนทายา

ไป๋สิงเจี่ยนวางตลับยาลงไปบนมือนาง ความหมายชัดแจ้งยิ่ง...ให้ทายาเอง

ความแสบของนางยังไม่หมดแต่เพียงเท่านี้ ถ้าอยากรู้ว่าเรื่องราวจะอลหม่านขนาดไหน ก็สามารถหาซื้อหนังสือเรื่อง 'อาจารย์ข้าน่ารังแกที่สุด!' ผลงานการเขียนของ  ชิวรั่วเยีย แปลโดย กวงซิน ได้ที่ร้านหนังสือชั้นนำทั่วประเทศ, Jamclub หรือสั่งซื้อออนไลน์ได้ที่ JamShop