ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 10

“หึ…” หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนเลิกคิ้ว “ข้าเองก็ไม่อยากคิดมากหรอกนะ แต่เจ้าเพิ่งจะแต่งงานเข้ามาเป็นฮูหยินน้อยบ้านสกุลจินได้สองวันก็มาย่ำยีสวนดอกไม้ข้าเสียแล้ว ช่วยไม่ได้ที่ข้าจะคิดมาก…ว่าพี่สะใภ้ตั้งใจจะแสดงอำนาจใส่น้องสามีอย่างข้าหรือไม่ หรือเจ้าเห็นว่าข้าโตมาด้วยกันกับพี่หยวนเป่าก็เลยไม่ชอบใจ”

“ทำไมต้องไม่ชอบใจด้วยล่ะ” อวี้ฉีหลินถามยิ้มๆ “ไม่เห็นเป็นไรเลย เพราะคนที่เขาแต่งงานด้วยคือข้า”

โทสะของหลิ่วเชี่ยนเชี่ยนระเบิดตัวทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น หญิงคนนี้มีสมองบ้างหรือไม่ หรือว่าจงใจพูดเช่นนี้กันแน่!

เห็นอีกฝ่ายมีท่าทางเป็นฟืนเป็นไฟ อวี้ฉีหลินก็ยิ้มอธิบายอย่างไม่ตรงจุด “ข้าแค่อยากมาเก็บดอกไม้เท่านั้น! ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่เรือนเจ้า จะจงใจแกล้งเจ้าได้อย่างไรล่ะ”

“หึ” หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนแค่นยิ้ม “คิดจะโกหกใครไม่ทราบ คนทั้งคฤหาสน์รู้กันทั้งนั้นว่าห้ามแตะต้องดอกไม้ในเรือนข้า แต่เจ้ากลับบอกว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าอยู่ที่นี่ ไม่มีสาวใช้คนไหนคอยบอกเจ้าหรือไรว่าที่นี่อะไรควรทำไม่ควรทำ ข้าว่าเจ้าจงใจมากกว่า!”

อวี้ฉีหลินฟังแล้วปวดหัวนัก ตอนนี้นางขอสงบศึกเพียงอย่างเดียวเท่านั้น “ก็ได้ๆ ข้าผิดเองๆ ข้าไม่รู้ว่าดอกไม้ของคุณหนูจะเป็นของหวงห้ามถึงเพียงนี้ ข้าขอโทษก็แล้วกัน ตกลงหรือไม่ ไว้เดี๋ยวว่างๆ ข้าจะพาเจ้าไปเที่ยวบนเขา…” พูดถึงตรงนี้ก็อดนึกถึงทะเลดอกไม้บนเขาเอ๋อเหมยไม่ได้ จึงพูดต่อไปอย่างวาดฝัน “ดอกไม้ป่าบนเขาสวยมากเลยนะ ทั้งสวย ทั้งหอม บานสะพรั่งเป็นผืนพรม!”

“ไม่ต้องมาเฉไฉ ไปหาท่านอากันเดี๋ยวนี้เลย ท่านอาจะได้เห็นว่าสะใภ้คนใหม่กดขี่ข้ารับใช้ไม่พอ ยังมารังแกข้าด้วย!” หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนพูดพลางเอื้อมมือจะแย่งดอกไม้

อวี้ฉีหลินเบี่ยงตัวหลบวูบ ทำเอาอีกฝ่ายเลือดขึ้นหน้า แล้วถลาเข้าไปแย่งใหม่อย่างไม่ยอมแพ้ แต่ระดับนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอวี้ฉีหลินอยู่แล้ว ทั้งสองคนจึงไล่จับกันอยู่ในสวนดอกไม้

ทันใดนั้นเสียงชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น “เชี่ยนเชี่ยน!”

หญิงสาวสองนางหยุดชะงัก หันไปมองทางประตูเรือน

หลิ่วเหวินเจาเดินลิ่วๆ เข้ามาถามน้องสาวอย่างไม่สบอารมณ์ “เชี่ยนเชี่ยน ทำไมถึงแผลงฤทธิ์ใส่ฮูหยินน้อยแบบนี้!”

หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนกระทืบเท้าอย่างขุ่นใจ “นางมาเด็ดดอกไม้ของข้าก่อนนะ!”

ชายหนุ่มหันไปมองดอกไม้สดกำใหญ่ในมืออวี้ฉีหลินแล้วขมวดคิ้ว แต่ไม่พูดอะไรมาก กลับหันมามองน้องสาวอีกครั้ง “เสียมารยาท พี่สะใภ้ของเจ้าแค่เก็บดอกไม้ไม่กี่ดอก เจ้าก็ใจแคบถึงเพียงนี้เชียวหรือ”

ไม่กี่ดอก? หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนเลือดขึ้นหน้า หันไปชี้แปลงดอกไม้ที่เหลือแต่ก้านโกร๋นๆ “แบบนี้ก็เรียกว่าแค่ไม่กี่ดอกด้วยหรือ ข้าตั้งอกตั้งใจเลี้ยงแปะเจียกกับโบตั๋นพวกนี้มาตั้งนาน!”

หลิ่วเหวินเจามองตามแล้วพูดอะไรไม่ออก เขานิ่งคิดเล็กน้อยก่อนจะว่า “ถึงอย่างไร…เจ้าก็ไม่ใช่คนปลูกเอง พวกคนสวนเป็นคนปลูกทั้งนั้น เอาเถอะๆ เลิกโวยวายเสียที เชื่อข้า ให้สาวใช้ยกถาดแก้วมาให้พี่สะใภ้ของเจ้าใส่ดอกไม้กลับไป”

อวี้ฉีหลินยิ้มหน้าบานเมื่อได้ยินดังนั้น รู้สึกว่าหลิ่วเหวินเจาช่างเป็นคนดียิ่งนัก “ขอบคุณพี่หลิ่ว! แต่ไม่ต้องหาถาดแก้วมาหรอก ข้าถือกลับไปเองได้”

“อะไรนะ!?” หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนมองพี่ชายอย่างไม่เชื่อสายตา “ท่านยังเป็นพี่ชายข้าอยู่หรือไม่ คนอื่นมาเด็ดทึ้งดอกไม้ที่ข้าปลูกขนาดนี้ ท่านไม่ช่วยข้ายังพอทำเนา ยังจะให้ข้าหาถาดมาให้นางใส่ดอกไม้กลับไปอีกหรือ”