ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 2

หญิงวัยกลางคนยิ้มหน้าบานเป็นดอกเบญจมาศทันที “ได้เจ้าค่ะ ได้ คุณชายจินโปรดรอสักครู่นะเจ้าคะ ครู่เดียวเท่านั้น!”

ในเวลาเดียวกันประตูด้านหลังของหอเชียนเจียวก็ถูกใครบางคนใช้มีดสั้นเล่มเล็กๆ สอดเข้ามาตามรอยแยกแล้วดันดาลประตูขึ้นเบาๆ จากนั้นร่างหนึ่งก็ผลุบเข้ามาข้างในอย่างเงียบเชียบ

นักเลงคุมหอสามสี่คนกำลังนั่งสุมหัวกันเล่นไพ่ คนหนึ่งตาไว พอเห็นเงาผ่านไปแวบๆ ก็ตวาดถามขึ้นทันที “เฮ้ย! ทำอะไรน่ะ!”

เจ้าของร่างนั้นหันกลับมาช้าๆ แสงตะเกียงสว่างไสวส่องสะท้อนบนใบหน้า ปลายคางเต็มไปด้วยไรเครา คิ้วหนาเตอะเป็นเส้นตรง แต่งกายด้วยชุดรัดกุมที่ตัดเย็บจากผ้าแพร ลักษณะเดียวกับที่ลูกค้าชาวยุทธ์ชอบใส่ เพียงแต่…ดวงตาที่หลบซ่อนอยู่ใต้คิ้วหนากลมโตนั้นสุกใสเป็นประกาย ดูไม่กลมกลืนกันอย่างไรชอบกล

ลูกค้าชาวยุทธ์เดินโซเซไปทางผู้คุมบ่อนสองก้าวแล้วสะอึกดังอึ๊ก “แม่เอ๊ย หอเชียนเจียวนี่สร้างไว้ราวกับเขาวงกต ออกไปฉี่เดี๋ยวเดียวก็หาทางกลับห้องไม่เจอเสียแล้ว” เสียงพูดฟังดูคล้ายคนลิ้นคับปาก

พวกผู้คุมเจอแบบนี้มาจนชิน ฟังแล้วเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ก็แค่คนเมาหาทางกลับขึ้นห้องไม่เจอเท่านั้นแหละ ผู้คุมคนหนึ่งเดินเข้าไปหาแล้วยิ้มประจบ “ไม่ทราบว่านายท่านขึ้นห้องแม่นางคนไหนขอรับ ข้าจะช่วยนำทางให้ท่านเอง”

ลูกค้าชาวยุทธ์ตบเข่าฉาดพลางหัวเราะร่วน “จะนำทางข้าขึ้นไป? ประเดี๋ยวชุ่ยหงก็ดึงพวกเราเข้าห้องทั้งคู่หรอก! ฮ่าๆๆ ข้าออกไปเองก็ต้องกลับขึ้นไปเองได้!”

ผู้คุมฝืนยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างๆ ยกมือชี้ทางให้ “พอขึ้นบันไดไปแล้วให้เลี้ยวซ้ายนะขอรับ ห้องของแม่นางชุ่ยหงคือห้องที่สาม”

“ขอบใจมาก!” ลูกค้ารายนั้นโยนเศษเงินไปให้ ผู้คุมยิ้มระรื่น รีบก้มลงเก็บเศษเงินบนพื้นเป็นพัลวัน

ลูกค้าชาวยุทธ์เดินอาดๆ ขึ้นไปตามบันได พอหมุนตัวหันหลังให้พวกผู้คุมได้ก็ยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะคิก แต่ไม่ทันระวังจึงเผลอทำคิ้วปลอมหลุดลงมาข้างหนึ่ง

เมื่อไร้การอำพรางของคิ้วหนาเตอะ นัยน์ตาใสกระจ่างสีดำตัดขาวชัดเจนก็ยิ่งส่องประกายอย่างปิดไม่มิด จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากขอทานน้อยแสนมอมแมมคนนั้น…อวี้ฉีหลิน

นางติดคิ้วปลอมเข้าไปเหมือนเดิมอย่างว่องไว กระแอมเบาๆ กดเสียงให้ต่ำลงหลายระดับ จากนั้นก็เดินส่ายอาดๆ ขึ้นบันไดต่อ

ขึ้นมาจนสุดบันไดชั้นสองก็เห็นแม่เล้ายืนตรงประตูบานหนึ่งด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน พร่ำพูดกับคนที่อยู่ในห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ปกติเจ้าเลือกแขก คนนั้นไม่รับ คนนี้ไม่เอา ข้าตามใจเจ้าทุกอย่าง แต่ว่านะ ฉู่ฉู่ คุณชายจินคนนี้เป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภดีๆ นี่เอง! จะทำให้เขาโกรธไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องออกไปพบเขา”

น้ำเสียงเย็นชาของหญิงผู้หนึ่งดังออกมาจากข้างใน “ข้าไม่อยากได้เงิน”

สีหน้าของอวี้ฉีหลินเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น ไม่อยากได้เงิน? ไม่อยากได้เงินแล้วมาขายตัวในหอนางโลมทำไมกันเล่า สิ่งที่ผิดวิสัยมักมีเบื้องลึกเบื้องหลังเสมอ!

แม่เล้าหัวเราะเบาๆ แล้วล้วงก้อนทองคำในแขนเสื้อออกมาแกว่งเล่น “ไม่อยากได้เงิน แล้วอยากได้เจ้านี่หรือไม่”

หญิงสาวหน้าตาสวยจัดในอาภรณ์ต่างแดนเดินออกมายืนตรงหน้าประตู เอนร่างอรชรพิงกรอบประตูไว้ มือหนึ่งใช้หวีไม้สางผม ส่วนอีกมือใช้นิ้วเกี่ยวปอยผมเล่น ลักษณะอาการแสนเกียจคร้านแต่กลับมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย

อวี้ฉีหลินเดาะลิ้น รูปร่างหน้าตาแบบนี้ กิริยาท่าทางแบบนี้ สตรีอย่างนางเห็นแล้วยังใจเต้น ประสาอะไรกับบุรุษ