ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 4

“ถูกต้อง!” กู้ฉางเฟิงรับคำเสียงหนักแน่น “ข้าอยากทำหน้าที่หมอให้สุดความสามารถเท่านั้นแหละ การที่ผู้ป่วยดีขึ้นได้เพราะยาที่ตัวเองปรุงถือเป็นความสุขสูงสุดของคนเป็นหมอแล้ว”

“เอ้า! ส่งยามาให้ข้า! แล้วท่านไปได้แล้ว!”

“ขอบใจน้องสาวมาก ข้าเขียนปริมาณกับเวลาที่ต้องดื่มเอาไว้ในนั้นหมดแล้ว เจ้าจะต้องดูแลให้คุณหนูดื่มตรงตามเวลานะ ไว้คุณหนูเจียงขึ้นเป็นนายหญิงที่ควบคุมดูแลสกุลจินเมื่อไร รับรองได้เลยว่าจะต้องสั่งคนทั้งคฤหาสน์ว่าใครเจ็บไข้ได้ป่วยหนักเบาอย่างไร ต้องให้กู้ฉางเฟิงคนนี้รักษาให้ ขอบใจมากๆ”

เจียงเสี่ยวเซวียนที่คอยเงี่ยหูฟังเสียงข้างนอกรีบซุกห่อสัมภาระไว้ใต้ผ้าห่มแล้วนั่งตัวตรงแน่ว

“โรคจิตหรือยังไง…” สี่เอ๋อร์บ่นกระปอดกระแปด พอเปิดประตูเข้ามาข้างในก็โยนห่อยาลงไปในตะกร้าใส่ขยะตรงมุมห้อง

เจียงเสี่ยวเซวียนเห็นแล้วอดถามไม่ได้ “นั่นเจ้าทำอะไร”

สาวใช้หันมาเบะปากตอบ “กู้ฉางเฟิงคนนี้พูดมากน่ารำคาญ ใครจะไปรู้ว่ายาของเขามีปัญหาหรือไม่ คุณหนูอย่ากินสุ่มสี่สุ่มห้านะเจ้าคะ”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ…” หญิงสาวมองยาห่อนั้นด้วยความสงสาร “นี่เป็นน้ำใจของเขานะ”

“หึ! ใครเลยจะรู้ว่าเขาคิดไม่ซื่อหรือไม่” สี่เอ๋อร์บ่นต่อ แล้ววางถาดที่ถือเข้ามาด้วยลงบนโต๊ะ ยกอาหารที่จัดเตรียมอย่างประณีตออกมาวางทีละจาน หนึ่งในนั้นคือหมูสามชั้นน้ำแดงมันย่องส่งกลิ่นหอมฉุย

ผู้เป็นนายมองหมูสามชั้นอย่างไม่พอใจ “เจ้าก็รู้ว่าตอนเย็นข้าไม่กินอะไรมันๆ”

“โธ่เอ๊ย คุณหนู!” สี่เอ๋อร์ที่จัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วโต้ตอบ “พรุ่งนี้ท่านต้องเข้าพิธีแต่งงาน จะไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน สู้รีบบำรุงไว้เสียตั้งแต่คืนนี้ดีกว่า ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้จะทนไหวหรือเจ้าคะ!?”

คำว่าแต่งงานทำให้เจียงเสี่ยวเซวียนอึดอัดขึ้นมาอีกครั้ง นางกัดริมฝีปากมองสาวใช้อย่างขุ่นเคือง

สี่เอ๋อร์เห็นสีหน้านายหญิงก็รู้ได้ว่าเจ้าตัวยังคงกลัดกลุ้มกับเรื่องสมรสพระราชทาน… นางกลอกตาหนึ่งตลบแล้วยอบตัวให้อีกฝ่ายพลางยิ้มระรื่น “ยินดีด้วยเจ้าค่ะ คุณหนู ยินดีด้วย!”

เจียงเสี่ยวเซวียนถามด้วยสีหน้ากังขา “ยินดีอะไรกัน”

“บ่าวได้ยินพวกข้างนอกโรงเตี๊ยมชื่นชมคุณชายจินมาเจ้าค่ะ!” นางเล่าด้วยสีหน้าแจ่มใสเบิกบาน “ทุกคนพูดกันเสียงเดียวว่าคุณชายจินเป็นหนุ่มรูปงามเลื่องชื่อของเมืองหลวง ทั้งยังองอาจผ่าเผย ฉลาดเฉลียวมากปัญญา พอคนอื่นรู้ว่าบ่าวเป็นสาวใช้ประจำตัวคุณหนู ต่างก็ชื่นชมให้บ่าวฟังยกใหญ่ว่าการได้แต่งงานกับคุณชายจินเป็นวาสนาขั้นสูงที่ไม่รู้ต้องสะสมผลบุญมากี่ชาติ!”

คนฟังเฉยชาโดยสิ้นเชิง ไม่แม้แต่จะเลิกคิ้วด้วยซ้ำ “คำคนลือทั้งนั้น”

สี่เอ๋อร์รีบแก้ต่าง “จริงๆ นะเจ้าคะ เมื่อครู่ท่านป้าคนซักผ้าของโรงเตี๊ยมยังเอ่ยชมกับบ่าวด้วยตัวเอง”

“หึ” เจียงเสี่ยวเซวียนแค่นเสียงหยันเยาะขึ้นจมูก “ในเมื่อคนเหล่านั้นเอ่ยชมจินหยวนเป่าเป็นเสียงเดียว ก็ให้พวกนางแต่งงานกับเขาแล้วกัน”

สาวใช้ฟังแล้วไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี “คุณหนูก็พูดไปตามแรงอารมณ์เท่านั้น นึกว่าใครก็แต่งงานกับคุณชายจินได้หรือเจ้าคะ ท่านกับคุณชายจินเป็นเนื้อคู่ที่สวรรค์สร้างมาให้คู่กัน ไม่ว่าจะในแง่ใดก็เหมาะสมกันทุกอย่าง บ่าวว่าทั่วทั้งแผ่นดินนี้มีแต่ท่านเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ ที่สมกับคุณชายจิน”