ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 5

หญิงสาวฉวยโอกาสกระโดดข้ามร่างสูงใหญ่ไปอยู่อีกทาง แล้วชนเข้ากับตู้วางเครื่องกระเบื้องเข้าโดยบังเอิญจนตู้ไม้ล้ม

เสียงกระเบื้องแตกระเนระนาดดังขึ้นในห้อง

เสียงอึกทึกเช่นนั้นย่อมเข้าหูองครักษ์ที่อยู่ข้างนอกด้วยเช่นกัน องครักษ์หาตัวผู้บุกรุกทางด้านหลังไม่เจอ พอได้ยินเสียงที่ดังขึ้นก็ฉุกใจคิดได้ว่าบางทีผู้ต้องสงสัยอาจลอบเข้าไปในห้องคุณหนูเจียง จึงตะโกนบอกกันให้ยกพลมาด้านนี้

อวี้ฉีหลินฝีไม้ลายมือจัดจ้าน เล่นงานยาก เสียงองครักษ์ด้านนอกก็ใกล้เข้ามาทุกที คนชุดดำรู้ว่าคงจัดการนางตอนนี้ไม่ได้แน่ จึงยกกระบี่ต้านการจู่โจมของหญิงสาวแล้วกระโจนหนีออกไปทางหน้าต่าง

คนชุดดำกระโดดจากชั้นบนลงมาชั้นล่าง หลบรอดสายตาของพวกองครักษ์อย่างยากลำบาก เร่งรุดเร้นกายไปยังเฉลียงทางเดินสายยาวที่ค่อนข้างปลอดคนของโรงเตี๊ยม

พอไปถึงที่หมายกลับเห็นจินหยวนเป่าเดินลับๆ ล่อๆ มาจากอีกทางพอดี เขามองซ้ายมองขวา ไม่เห็นที่ใดพอจะให้ซ่อนตัวได้ จึงกระโดดขึ้นไปห้อยหัวลงมาจากขื่อคาน

จินหยวนเป่าเดินเข้ามาอีกสามสี่ก้าวก็เห็นแอ่งน้ำบนพื้นเฉลียงได้แต่ไกล สัญชาตญาณที่บ่มเพาะมาจากหน้าที่ทำให้เขานึกสงสัยขึ้นมาทันที จึงสาวเท้าเดินเข้าไปก้มตัวลงมองแอ่งน้ำบนพื้นอย่างเพ่งพิศ ทันใดนั้นน้ำเย็นๆ หยดหนึ่งก็ร่วงลงมาบนต้นคอ ทำเอาขนลุกเกรียวไปทั้งตัว

ชายหนุ่มสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ มือใหญ่ยกขึ้นลูบต้นคอตัวเองโดยที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างนึกสงสัย จากนั้นก็เงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนช้าๆ

ประกายอำมหิตวาบขึ้นในดวงตาคนชุดดำเมื่อเห็นดังนั้น เขาค่อยๆ กระชับมือเข้ากับด้ามกระบี่ พร้อมจะชักออกจากฝักทุกเมื่อ!

เสียงร้องเอะอะพลันดังขึ้นในจังหวะนั้น “ด้านนี้ยังไม่ได้ดู มาช่วยกันค้นทางด้านนี้ก่อน! น่าจะหนีไปได้ไม่ไกลหรอก!”

ได้ยินดังนั้นจินหยวนเป่าก็วิ่งเหยาะๆ ไปทางอีกด้านของเฉลียงโดยไม่ลังเล

คนชุดดำพรูลมหายใจด้วยความโล่งอก พลางมองแผ่นหลังที่ห่างออกไปของชายหนุ่มอย่างนึกกังขา พอเสียงองครักษ์ดังเข้ามาใกล้กว่าเดิม เขาก็กระโดดลงมาบนพื้น เข้าไปโอบต้นเสาไต่ขึ้นหลังคาแล้วทะยานตัวจากไปอย่างคล่องแคล่ว

“หืม?” จินหยวนเป่าเดินไปทางห้องพักของเจียงเสี่ยวเซวียนพลางสังเกตสถานการณ์รอบตัวด้วยความระแวง ทำไมตรงนี้ถึงได้มีรอยน้ำเหมือนกัน แล้วไหนจะ…รอยเท้าที่ดูเหมือนของบุรุษ? ชายคนนั้นรองเท้าเปียกน้ำ ดูเหมือนจะกระโดดออกมาจากหน้าต่างห้องนี้ ใครกันนะที่ไม่ยอมเดินออกทางประตู ต้องออกทางหน้าต่างแทน อีกอย่างผลักหน้าต่างกระโดดออกมาราวกับหนี…

ระหว่างที่กำลังคิดเช่นนั้น เสียงแจ้วๆ ของหญิงคนหนึ่งก็ดังออกมาจากข้างใน “นี่มันเสื้อผ้าบ้าอะไรกันนี่ ชิ้นเล็กชิ้นน้อย ปักอะไรรุงรังไปหมด ย่ามของเสืออ้วนยังสวยกว่าเสียอีก! ใส่ยากเป็นบ้า! ยุ่งยากชะมัด!”

ทำไมในห้องถึงไม่มีแสงไฟ จินหยวนเป่าผลักประตูเข้าไปข้างในตามสัญชาตญาณ

ภายในมืดสลัว มองเห็นหน้าค่าตาเจ้าของร่างนั้นไม่ถนัด เห็นได้เพียงรางๆ ว่าแม้นางจะสวมเสื้อผ้าพะรุงพะรัง แต่รูปร่างก็อ้อนแอ้นแบบบางจนสังเกตได้ แสงจันทร์นวลเย็นที่ส่องเข้ามาทำให้อาภรณ์ขาวพร่างทั้งชุดดูงดงามยิ่งกว่าเดิม

แต่เห็นได้ชัดว่าฝ่ายตรงข้ามคิดว่าเขาเป็นคนร้าย จึงได้คว้ากล่องข้างตัวขึ้นมาเขวี้ยงใส่ “ไอ้โจรบ้ากาม ยังกล้ามีหน้ามาอีกนะ!”

โจรบ้ากาม!?