ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 5

อวี้ฉีหลินเห็นฝ่ายตรงข้ามเบิกตาโตอ้าปากค้างก็นึกว่าจะหวีดร้อง จึงรีบเอามือตะปบปากอีกฝ่ายไว้ “อย่าร้องนะ ข้าไม่ใช่คนร้าย!”

ไม่ใช่คนร้าย? ไม่ใช่คนร้ายแล้วปิดปากข้าไว้ทำไมกัน! สี่เอ๋อร์มองคนตรงหน้าอย่างพรั่นพรึง พอแน่ใจว่าดวงตาคู่นั้นไม่ฉายแววมาดร้ายถึงค่อยพยักหน้าอย่างลังเล

เมื่ออีกฝ่ายให้ความร่วมมือด้วยดี อวี้ฉีหลินจึงค่อยๆ เอามือออกพลางพรูลมหายใจเบาๆ

“เจ้าเป็นใคร แล้วคุณหนูของข้าเล่า” สี่เอ๋อร์มองซ้ายมองขวาด้วยความกังวลใจ ด้วยไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณหนู

สีหน้าร้อนรนของนางทำให้อวี้ฉีหลินรีบอธิบาย “คุณหนูของเจ้าหรือ คงจะอาศัยช่วงชุลมุนหนีออกไปแล้วกระมัง!”

“จบกัน…” สี่เอ๋อร์ทิ้งตัวนั่งแปะลงไปกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง “คราวนี้คุณหนูหนีไปแล้วจริงๆ”

ท่าทางคนพูดจะไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เจียงเสี่ยวเซวียนหนีไป อวี้ฉีหลินมองสาวใช้คนนี้ด้วยความฉงน “ดูเหมือนเจ้าจะรู้ว่าคุณหนูของเจ้าจะหนีไปเลยนะ”

สี่เอ๋อร์มองหญิงสาวอย่างกลัดกลุ้ม แล้วทำปากเบะพยักหน้าเหมือนจะร้องไห้ “คุณหนูหนอคุณหนู ท่านทำเช่นนี้เท่ากับฆ่าข้าชัดๆ!”

เสียงตบประตูที่บ่งบอกความร้อนใจพลันดังขึ้นข้างนอก ตามมาด้วยเสียงเหล่าหญิงสูงวัยที่ติดตามขบวนเจ้าสาวมาด้วย

“คุณหนู เปิดประตูหน่อยเจ้าค่ะ!”

“คุณหนูปลอดภัยดีใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“สี่เอ๋อร์เปิดประตูให้พวกเราเข้าไปดูคุณหนูซิ!”

สี่เอ๋อร์ลุกพรวดขึ้นมาหันรีหันขวางอย่างร้อนรน “ทำอย่างไรดีล่ะทีนี้ ก่อนออกเดินทางท่านราชเลขาย้ำนักย้ำหนาว่าจะต้องคอยดูคุณหนูให้ดี คุณหนูมาหนีไปภายใต้การดูแลของข้าแบบนี้ ท่านราชเลขามิจับข้าถลกหนังแย่หรือ”

อวี้ฉีหลินแย้งขันๆ “นางหนีไปของนางเอง ถ้าจะถลกหนังก็ต้องถลกหนังนาง จะมาถลกหนังเจ้าทำไม”

เสียงเรียกหน้าห้องดังขึ้นกว่าเก่า ใครบางคนตะโกนบอก “คุณหนูเปิดประตูหน่อยเจ้าค่ะ หากไม่เปิดพวกเราจะพังประตูเข้าไปล่ะนะ!”

“จบกัน!” สี่เอ๋อร์แทบร้องไห้ออกมาอยู่รอมร่อ สมองตันตื้อ อับจนหนทางไปเสียทุกอย่าง ได้แต่มองหญิงแปลกหน้าอย่างขอความช่วยเหลือ “จะทำอย่างไรดี”

“อืม…” อวี้ฉีหลินนิ่งคิดก่อนจะแนะไปเบาๆ “บอกไปว่าคุณหนูเสียขวัญมาก ให้ใครเข้าพบไม่ได้”

“อืมๆ!” สาวใช้พยักหน้าถี่แล้วหันไปตะโกนบอกข้างนอกเหมือนนกแก้ว “คุณหนู…เมื่อครู่คุณหนูเสียขวัญมาก ให้ใครเข้าพบไม่ได้”

เสียงเคาะประตูของพวกหญิงสูงวัยที่อยู่ข้างนอกเบาลงไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น กระนั้นก็ยังยืนพูดล้งเล้งอยู่หน้าประตู ไม่มีวี่แววจะจากไป เหมือนยังไม่ยอมตัดใจง่ายๆ

สี่เอ๋อร์มองเงาคนที่ทาบลงบนกระดาษปิดประตูแล้วให้ร้อนรนประหนึ่งมดในกระทะตั้งไฟ

ทันใดนั้นความคิดบางอย่างก็แล่นวาบเข้ามาในสมอง นางเดินฉับๆ ไปที่เตียง หยิบเสื้อผ้าของเจียงเสี่ยวเซวียนขึ้นมาสวม

“นั่นเจ้า…จะทำอะไรน่ะ” อวี้ฉีหลินมองตามอย่างงุนงง