ทดลองอ่านนิยาย บุพเพอลวน เล่ม 1 บทที่ 6

ทันใดนั้นหมั่นโถวลูกกลมๆ ลูกหนึ่งก็กลิ้งออกมาจากแขนเสื้อข้างซ้ายของนาง!

จินหยวนเป่าผงะไปเล็กน้อย

สี่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ตาไว นางก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง แล้วอาศัยจังหวะที่ช่วยพยุงอวี้ฉีหลินให้ยืนตรงเตะหมั่นโถวไปอีกทาง

“สอง คำนับญาติผู้ใหญ่…”

จินฮูหยินนั่งสง่าอยู่บนเก้าอี้ประมุขด้วยรอยยิ้มอารี

ใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขของมารดาทำให้ความขุ่นมัวของจินหยวนเป่าลดเลือนไปเล็กน้อย เขาพรูลมหายใจเบาๆ แล้วหันไปคำนับนาง

อวี้ฉีหลินลนลานทำตามบ้าง ปรากฏว่าคราวนี้ขนมสองชิ้นร่วงลงมาจากแขนเสื้อข้างขวา!

สี่เอ๋อร์ปราดเข้าไปเตะหนึ่งในนั้นให้พ้นตา

เหตุการณ์เหล่านี้ตกอยู่ใต้สายตาหลิ่วเชี่ยนเชี่ยนและหลิ่วเหวินเจาที่เฝ้าดูพิธีการมาโดยตลอด

หลิ่วเชี่ยนเชี่ยนแค่นหัวเราะกับตัวเอง นี่น่ะหรือเข้าพิธีวิวาห์ พี่หยวนเป่าของนางแต่งงานกับนักเล่นกลหรือไร ขณะที่หลิ่วเหวินเจากลับรู้สึกว่าน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

“สามีภรรยาคำนับซึ่งกันและกัน…”

จินหยวนเป่าก็เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เช่นกัน ใบหน้าของเขาในตอนนี้จึงดำคล้ำราวกับจะคั้นน้ำหมึกออกมาได้

นึกไม่ถึงว่าตอนที่อวี้ฉีหลินหันหน้ามาคำนับเขา อะไรขาวๆ จะร่วงตกลงมาอีกครั้ง!

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับของสิ่งนั้นไว้ตามสัญชาตญาณ พอเพ่งตามองก็พบว่าเป็นหมั่นโถวที่ถูกแทะไปแล้วจนเหลือครึ่งก้อน เขารีบโยนมันทิ้งไปไกลลิบด้วยความขยะแขยง!

อวี้ฉีหลินแลบลิ้นเก้อๆ เมื่อเห็นจากชายผ้าคลุมศีรษะว่าหมั่นโถวที่ร่วงลงจากแขนเสื้อไปตกอยู่ในมือใหญ่

ตอนที่ต่างฝ่ายต่างค้อมกายคำนับกันและกัน ฝ่ายตรงข้ามก็ประชดนางด้วยเสียงกระซิบ “ชาติที่แล้วเจ้าอดอยากจนหิวตายหรือไร ถึงต้องพกเสบียงมาเข้าพิธีด้วย”

ถ้อยคำเสียดสีทำให้นางขมวดคิ้วโต้กลับบ้าง “ลองมาสวมหมวกหนักยี่สิบกว่าชั่งไว้บนหัวทั้งวันดูบ้างสิ”

“หึ” เจ้าบ่าวของนางแค่นหัวเราะขึ้นจมูก

หญิงสาวกลอกตาค้อนปะหลับปะเหลือก หึบ้าหึบออะไรกันเล่า คนอะไร อารมณ์แปรปรวนเหลือเกิน! คิดได้ดังนี้ก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นกว่าเก่า

พิธีการเสร็จสิ้นแล้ว นางใช้ข้อศอกสะกิดสี่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ พลางถาม “เมื่อไรถึงจะได้เข้าห้องหอเสียทีนะ”

ในห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงคึกคักจอแจ ความจริงนอกจากสี่เอ๋อร์แล้ว ไม่น่าจะมีใครได้ยินเสียงถามเบาๆ ของนางอีก

แต่เรื่องบังเอิญเกิดขึ้นได้เสมอ!

เสียงอึงมี่ในห้องโถงแผ่วลงในจังหวะนั้น แขกเหรื่อหยุดคุยกัน รอฟังผู้กำกับพิธีประกาศว่าพิธีสิ้นสุดลงแล้ว คำถามของอวี้ฉีหลินจึงเป็นเสมือนเสียงเข็มตกในห้องเงียบกริบ เข้าหูทุกคนในที่นั้นอย่างชัดเจน

ญาติผู้หญิงสี่ห้าคนยกมือปิดปากหัวเราะคิก

จินหยวนเป่าเบิกตากว้างอ้าปากค้าง หน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก ก่อนจะหันไปถลึงตาใส่อวี้ฉีหลินอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เสียดายที่อีกฝ่ายมีผ้าคลุมศีรษะเอาไว้ เลยมองอะไรไม่เห็นทั้งสิ้น